«Οι Τούρκοι δεν είναι ξένοι, δεν συνιστούν το «άλλο» αλλά είναι οικοδεσπότες στην Ευρώπη», δηλώνει ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν σε ακόμη μία δήλωση του, που προκαλεί.
Χαιρετίζοντας εκδήλωση στη Γενεύη για τα 50 χρόνια από τη μετανάστευση Τούρκων στην Ελβετία, ο Ερντογάν σύμφωνα με το πρακτορείο Anadolu ανέφερε ότι η χώρα του βλέπει τους ομοεθνείς της στην Ελβετία αλλά και στη υπόλοιπη Ευρώπη, σαν «ανθρώπινες γέφυρες».
Επίσης δήλωσε ότι τάσσεται υπέρ της ισότιμης συμμετοχής των Τούρκων στην ελβετική κοινωνία και ότι είναι υπέρ της ενσωμάτωσης, αλλά κατά της αφομοίωσης τους.
Όπως σημειώνει ο Ελεύθερος Τύπος, ο Τούρκος Πρόεδρος βρίσκεται στη Γενεύη για να παρακολουθήσει το πρώτο Παγκόσμιο Φόρουμ Προσφύγων που ολοκληρώνεται στις 18 Δεκεμβρίου.
Την ίδια ώρα, ριψοκίνδυνο στοίχημα χαρακτηρίζει η γερμανική εφημερίδα die Welt τις κινήσεις της Τουρκίας του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στην ανατολική Μεσόγειο και την επιθυμία για δημιουργία μιας νεο-οθωμανικής ζώνης επιρροής που θα περιλαμβάνει και τη Λιβύη.
Kαι εξηγεί: «Ο Ερντογάν ποντάρει στην επέκταση της δικής του ζώνης επιρροής και την μετατροπή της Τουρκίας σε μια νέα μεγάλη νεο-οθωμανική αυτοκρατορία. Τουρκικά στρατεύματα βρίσκονται ήδη στο βόρειο Ιράκ και τη βόρεια Συρία και στο εμιράτο του Κατάρ. Και τώρα ίσως πάνε και στη Λιβύη.
Πρόσφατα η Τουρκία και η Λιβύη προχώρησαν στη σύναψη ενός μνημονίου, μιας συμφωνίας για τον καθορισμό των θαλάσσιων συνόρων. Μάλιστα η λιβυκή πλευρά παραχώρησε στο πλαίσιο της συνεργασίας στον τομέα της ασφάλειας στις τουρκικές δυνάμεις το δικαίωμα παρουσίας και στο λιβυκό κομμάτι της Μεσογείου και η Τουρκία δεσμεύτηκε να στηρίξει την κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας υπό τον Σαράτζ».
Η συμφωνία Τουρκίας – Λιβύης μπορεί να αλλάξει τους συσχετισμούς δυνάμεων στην ανατολική Μεσόγειο υπέρ της Άγκυρας και εις βάρος της Ελλάδας, σημειώνει η Welt «υπό την προϋπόθεση ότι θα καταφέρει η Τουρκία να επιβάλει το περιεχόμενό της. Αν το δει κανείς στον χάρτη, καθίσταται σαφές πόσο εκτεταμένα προσδιορίζει η Τουρκία την ΑΟΖ της»…
«Η τελευταία κίνηση του Ερντογάν στη σκακιέρα με τη Λιβύη είναι χαρακτηριστική της εξωτερικής του πολιτικής: ακολουθεί μακροπρόθεσμους στρατηγικούς στόχους – μια επέκταση της τουρκικής ισχύος σ’ ολόκληρη την περιοχή, όπου, όπως ο ίδιος λέει «βρίσκονταν παλαιότερα οι πρόγονοί μας », δηλαδή σε μια περιοχή της πρώην οθωμανικής αυτοκρατορίας, που περιλαμβάνει ολόκληρη την Εγγύς Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική καθώς και τα δυτικά Βαλκάνια.