‘Τα εγχώριας σχεδίασης, ανάπτυξης και κατασκευής οπλισμένα μη επανδρωμένα αεροσκάφη μάχης (Unmanned Combat Aerial Vehicles – UCAV) θα πετάξουν το 2023.’ Αυτό φαίνεται να δήλωσε ο Σελτσούκ Μπαϊρακτάρ, τεχνικός διευθυντής της Baykar, και πρόσθεσε πως η εταιρεία, έχει αρχίσει να εργάζεται για το νέο μη επανδρωμένο οπλισμένο αερόχημα UCAV Akinci.
Ο Τούρκος υπουργός Άμυνας Νουρετίν Τσανικλί έχει παράσχει λεπτομέρειες για ένα εναέριο όχημα (UAV) 4,5 τόνων που ονομάζεται Akinci, ικανό να φέρει τέσσερα βλήματα.
Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα ” Yeni Safak” στις 24 Φεβρουαρίου, ο κ. Canikli δήλωσε ότι το Akinci θα ανοίξει το δρόμο στην Τουρκία για να αναπτύξει μη επανδρωμένα πολεμικά αεροσκάφη ξεκινώντας το 2027 με βάση την τεχνολογία που έχει αποκτήσει.
Αποκάλυψε επίσης ότι μια συνάντηση της Εκτελεστικής Επιτροπής της Τουρκικής Αμυντικής Βιομηχανίας τον Ιανουάριο επέλεξε την εγχώρια εταιρεία Baykar Makina για την ανάπτυξη του Akinci με βάση το οπλισμένο UAV Bayrak.
Τα οπλισμένα μη επανδρωμένα οχήματα (UCAV) θα αποτελέσουν δύναμη κρούσης, θα συμμετέχουν στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας και στην προστασία των συνόρων της Τουρκίας. Τα οχήματα αυτού του τύπου θα αποτελούν τα μάτια και τα αυτιά των δυνάμεων ασφαλείας της Τουρκίας.
“Είμαστε ένα από τα πρώτα έθνη που παράγουν οπλισμένα μη επανδρωμένα αεροσκάφη”, πρόσθεσε ο Μπαϊρακτάρ και παράλληλα ανέφερε πως “πρέπει να αναπτύξουμε τις δικές μας στρατηγικές και ιδέες”. Ακόμη, δήλωσε πως “Η ανάπτυξη προϊόντων υψηλής τεχνολογίας στην Τουρκία είναι η μόνη διέξοδος. Παράλληλα, δηλώνει αισιόδοξος πως η εταιρεία θα πετύχει τους στόχους της ως το 2023.
Το σύστημα αυτό μπορεί να επιχειρήσει κατά στόχων σε κύματα, δεν διακινδυνεύει την ανθρώπινη ζωή καθώς δεν υπάρχει πιλότος και παράλληλα έχει πολύ χαμηλό κόστος χρήσης και συντήρησης.
Φωτογραφίες από ένα πρόπλασμα σε προχωρημένο στάδιο συναρμολόγησης αγνώστων λοιπών στοιχείων διέρρευσαν στο διαδίκτυο. Το πρόπλασμα υποτίθεται ότι είναι το «στρατηγικής» κατηγορίας μη επανδρωμένο όχημα Akinci το οποίο θα μπορεί να φέρει και ευρεία γκάμα οπλισμού.
Δεν είναι γνωστό πότε ξεκίνησε η ανάπτυξή του, ούτε πρόκειται να ολοκληρωθεί ή αν γενικώς υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα. Δεν υπάρχουν επίσης ούτε στοιχεία αν πρόκειται για πρόγραμμα επίδειξης τεχνολογίας ή αν υπάρχει συγκεκριμένη επιχειρησιακή απαίτηση των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων που θα μπορούσε να μετουσιωθεί σε παραγγελία αριθμού αεροχημάτων του τύπου στο μέλλον.
Προς το παρόν, από τις φωτογραφίες εξάγεται ότι αναπτύσσεται από την εταιρεία Baykar Makina η οποία έχει αναπτύξει και κατασκευάσει και άλλα συστήματα UAV για τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας. Το πρόπλασμα δείχνει να είναι απλά μία ολοκληρωμένη άτρακτος, χωρίς κάποια άλλη εργασία.
Σύμφωνα με τις υποτιθέμενες προδιαγραφές του όπως εξάγονται από τα στοιχεία στις φωτογραφίες και καλλιτεχνικές απεικονίσεις, το Akinci θα μπορεί να πετάξει στα 20.000 πόδια με μέγιστο επιχειρησιακό ύψος 40.000 πόδια. Η αυτονομία του θα φτάνει τις 24 ώρες και η εμβέλεια του τα 1.000 χλμ.
Το μέγιστο βάρος απογείωσης θα φτάνει τους πέντε τόνους, ενώ θα μπορεί να μεταφέρει εξωτερικά μεταφερόμενο φορτίο 900 κιλά και εσωτερικά μεταφερόμενο φορτίο 450 κιλά.
Σε καθαρά πρακτικό επίπεδο, το πρόβλημα μ’ αυτές τις προδιαγραφές είναι ότι όπως επίσης αναφέρεται, θα διαθέτει δύο κινητήρες turboprop τύπου PD-170 (εγχώριας ανάπτυξης για το UAV Anka). Κι είναι πρόβλημα διότι ο καθένας αποδίδει υπό απολύτως ιδανικές συνθήκες 170 ίππους, δηλαδή 340 συνδυαστικά.
Το κατά πόσο θα μπορέσει με δυο PD-170 να πετάξει στα 20.000 πόδια με 1350 κιλά φορτίο όχι για 24 ώρες αλλά για 24 λεπτά είναι κάτι που μένει να φανεί. Αν φυσικά καταφέρει πρώτα να απογειωθεί, για να το θέσουμε και ελαφρώς σκωπτικά.
Την λύση την δίνει μία από τις επόμενες φωτό. Πώς θα τα καταφέρει όλα αυτά; Μα είναι απλό: ο ίδιος κινητήρας με κάποιο μαγικό τρόπο, θα έχει πετύχει απόδοση ούτε λίγο ούτε πολύ, 550 ίππων… κάποια στιγμή στο μέλλον.
Κατά τα λοιπά, η αεροναυπηγική βιομηχανία της χώρας έστω κι υπό αυτές τις συνθήκες συνεχίζει να δουλεύει. Δεν πετυχαίνει τους στόχους της, δεν πιάνει τα χρονοδιαγράμματα, δεν αποδίδει τα επιθυμητά συστήματα κι ό,τι τελικά αποδίδει είναι υπερκοστολογημενό και ήδη τεχνολογικά απαξιωμένο, όπως έχουμε αναφερθεί αναλυτικά και στο παρελθόν εξάλλου.
Το μόνο πραγματικό κέρδος είναι η υπεραξία της «εγχώριας σχεδίασης και κατασκευής», χρήσιμη ομολογουμένως σε ένα απολυταρχικό καθεστώς υπό τα πρόθυρα επίσημου εμπάργκο αμυντικών συστημάτων.
Και τονίζουμε το «επίσημου», διότι άτυπο εμπάργκο υφίσταται ήδη σύμφωνα με δήλωση του ίδιου του Τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ο οποίος σε πρόσφατη συνέντευξή του, διαμαρτυρήθηκε οτι οι ΗΠΑ δεν δέχονταν να τους πουλήσουν τα συστήματα που ήθελαν.
Υπό αυτό το πρίσμα, όλη της η δουλειά είναι ενδιαφέρουσα και άξια παρακολούθησης κι επαγρύπνησης, κι έπειτα μελέτης, αξιολόγησης και κατά περίπτωση λήψης κατάλληλων αντίμετρων. Μέχρι εκεί.
Από εκεί και πέρα, οι διθύραμβοι κι οι φουσκωμένες προδιαγραφές στα προπαγανδιστικά φυλλάδια των τουρκικών εταιρειών είναι χρήσιμα μόνο για εσωτερική κατανάλωση στην γείτονα.