Η τάση της Δύσης να αφιερώνει πολύ περισσότερη προσοχή σε τρομοκρατικά χτυπήματα που πραγματοποιούνται εντός των συνόρων της, σε σχέση με την προσοχή που δίνει σε τρομοκρατικές πράξεις που γίνονται σχεδόν καθημερινά σε χώρες της Ασίας ή της Αφρικής, έχει καταγραφεί συστηματικά τα τελευταία χρόνια. Θα παραδεχτώ όμως ότι κάθε φορά που την επομένη ενός τρομοκρατικού χτυπήματος σε δυτική χώρα ακούω ανθρώπους να μιλούν για την υποκρισία που υποδηλώνει η τάση αυτή, τα συναισθήματα μου είναι ανάμικτα. Στους ανθρώπους αυτούς απαντώ: (α) δίκιο έχετε, αλλά αυτό δεν αναιρεί την τραγωδία του συγκεκριμένου περιστατικού, (β) δίκιο έχετε, αλλά είναι υπό μία έννοια λογικό να μας σοκάρουν τρομοκρατικά χτυπήματα που συμβαίνουν πιο σπάνια/πιο κοντά στο δικό μας περιβάλλον και (γ) δίκιο έχετε, θα προσπαθήσω να έχω επίγνωση αυτής της υποκρισίας από εδώ και στο εξής.
Στο πνεύμα λοιπόν του (γ), ένιωσα πραγματική ντροπή όταν συνειδητοποίησα χθες το απόγευμα ότι το Σαββατοκύριακο έγινε η μεγαλύτερη τρομοκρατική επίθεση στο Αφγανιστάν από το 2001, ο αιματηρός απολογισμός της οποίας ήταν 80 νεκροί και τουλάχιστον 230 τραυματίες, και πέρασε από τα δικά μας μέσα σχεδόν απαρατήρητη. Το Ισλαμικό Κράτος ανέλαβε την ευθύνη για την πολύνεκρη βομβιστική επίθεση στην Καμπούλ, την οποία οι Ταλιμπάν καταδίκασαν, πρόκειται δε για μια ιδιαίτερα ανησυχητική εξέλιξη, καθώς θεωρείται ενδεικτική των ολοένα αυξανόμενων δυνατοτήτων του ISIS στην Αφγανική επικράτεια.