Εάν πιστέψω τις ανακοινώσεις της αστυνομίας και τη ρητορική ορισμένων συνδικαλιστών των αστυνομικών. πήγαινα την κόρη μου σε μια «εστία ανομίας».
του Παναγιώτη Σωτήρη
Αναφέρομαι στην κατάληψη στο κτίριο που στεγαζόταν παλαιότερα το 5ο Λύκειο και ακόμη παλαιότερα το Βαρβάκειο.
Η κατάληψη ήταν δίπλα στο δημοτικό σχολείο που πήγαινε η κόρη μου στους πρόποδες του Λυκαβηττού. Γι’ αυτό και πηγαίναμε εκεί, η κόρη μου έπαιζε με τα άλλα παιδιά – η κατάληψη ήταν γεμάτη παιδιά, άλλωστε –, κάποιες φορές βοηθούσαμε σε πράγματα που είχε ανάγκη η κατάληψη και έστω και δια της περιστασιακής παρουσίας τη στηρίζαμε. Άλλοι άνθρωποι βοηθούσαν πολύ περισσότερο το ομολογώ και έβαλαν πραγματικά πλάτη.
Η κατάληψη αυτή ήταν κομμάτι της γειτονιάς, στηρίχτηκε από αυτή και ουδέποτε αντιμετωπίστηκε ως πρόβλημα.
Αντίθετα, μια περηφάνια την είχες, γιατί ένιωθες ότι ζούσες σε μια γειτονιά αλληλεγγύης.
Γιατί η αλήθεια είναι ότι τέτοιες καταλήψεις είχαν πραγματική και μετρήσιμη συνεισφορά στην αντιμετώπιση του προσφυγικού με ανθρωπιά και αλληλεγγύη.
Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτές οι καταλήψεις ξεκίνησαν πάνω στην κορύφωση των αφίξεων προσφύγων, όταν έκλεισε ο «βαλκανικός διάδρομος» και ως αποτέλεσμα είχαμε εικόνες εξαθλίωσης στο λιμάνι και το παλιό αεροδρόμιο, την ώρα που δομές φιλοξενίας δεν υπήρχαν.
Αυτές οι καταλήψεις προσέφεραν άμεση και πραγματική λύση στο πρόβλημα και κάπως καλύτερες συνθήκες στους πρόσφυγες. Έδειχναν ότι στην κοινωνία και αλληλεγγύη υπάρχει και πραγματική διάθεση συνύπαρξης. Αποδείκνυαν ότι υπήρχαν τρόποι να φιλοξενηθούν με αξιοπρέπεια οι πρόσφυγες, χωρίς την τεράστια διασπάθιση χρημάτων που είδαμε σε αρκετές «επίσημες» δομές.
Αυτές οι καταλήψεις τώρα έχουν μπει στο στόχαστρο. Όχι για να πάνε οι πρόσφυγες σε καλύτερες συνθήκες, μια που υπάρχει σοβαρό πρόβλημα με τις επίσημες δομές. Αλλά για να οικοδομηθεί ένα «αφήγημα» για την «πάταξη της ανομίας». Για να μπορούν επίσημα χείλη να μιλούν για «αποκατάσταση του αισθήματος ασφάλειας των πολιτών» και μετά να το μετρούν δημοσκοπικά ως «θετική αποδοχή». Για να πανηγυρίζουμε ότι υποχωρεί εκλογικά η Χρυσή Αυγή, αλλά να παραβλέπουμε ότι ένα τμήμα της αντιπροσφυγικής και αντιμεταναστευτικής ατζέντας της ακροδεξιάς υλοποιείται.
Μια χώρα που θεωρεί «ανομία» την αλληλεγγύη και βήμα προόδου την εκκένωση μιας κατάληψης που προσέφερε στέγη σε κατατρεγμένους, μάλλον σε δυστοπικό δρόμο βρίσκεται και όχι σε τροχιά ανάκαμψης.
πηγή: in.gr