Ζούμε στην χώρα που μαλώνουν ακόμη πολιτικοί και κληρικοί σε ποιο αεροδρόμιο θα φθάσει το Άγιο φως και ποιος αρχιερέας θα το παραλάβει.
Σου έρχεται να βάλεις τα κλάματα. Ιδιαιτέρως αν είσαι ταπεινός, στ’αλήθεια θρησκευόμενος και βλέπεις την υποδοχή με τιμές αρχηγού κράτους, εκεί που θα περίμενες κατάνυξη και απόλυτη σιωπή. Οι τιμές με στρατιωτικά αγήματα είναι συμβολισμοί εξουσίας. Τι σχέση έχουν με την αγνή πίστη όσων ανθρώπων αναζητούν παρηγοριά και ψυχική ανακούφιση στην επαφή με τον Θεό; Μου είναι ακατανόητο. Ή κάτι σημαντικό μου διαφεύγει.
Αυτά γίνονται στην ίδια χώρα που σκοτώνονται ακόμη οι άνθρωποί της με τις ‘’σαΐτες’’ στην Ανάσταση για να τηρηθούν τα έθιμα, που ρίχνουν κουμπουριές μέσα στις αυλές τους την ώρα που ψήνουν το αρνί και τραυματίζουν μικρά παιδιά και που κάθε χρόνο ακρωτηριάζονται νέοι άνθρωποι με βαρελότα, την ώρα που ακούγεται το ‘’Χριστός Ανεστη’’, την κορυφαία στιγμή, χαράς και αγάπης, όχι μόνο για όσους πιστεύουν αλλά και για όλους όσοι επιθυμούν να ζούνε με ειρήνη και αλληλοσεβασμό.
Μέσα σε αυτές τις βαρβαρότητες, οι πολίτες καλούνται να ψηφίσουν σε λίγες ημέρες για την πορεία της Ευρώπης και της θέσης μας στον δυτικό κόσμο. Τον οποίο κόσμο, επικαλούμαστε όταν μας συμφέρει για να του θυμίσουμε ότι εμείς του δώσαμε τα φώτα του πολιτισμού, αλλά κάθε μέρα σβήνουμε τα δικά μας .
Είναι η ίδια χώρα που για να πάει ο μάγκας οδηγός από την Κόρινθο στην Πάτρα, αλλάζει ίσα με χίλιες φορές λωρίδα κυκλοφορίας, έτοιμος να καβαλήσει αυτόν που προπορεύεται γιατί τρέχει μόνο με 150 χιλιόμετρα και τον εμποδίζει να εκτονωθεί με τα γκάζια του στο ακριβό αυτοκίνητο ,που, ίσως χρωστάει ακόμη, και να φθάσει στο καφενείο του χωριού μισή ώρα νωρίτερα. Για να πει : ‘’ ήρθα με χίλια. Τέσσερις ωρίτσες το έκανα ‘’
Αλλά και ο συμπατριώτης του, που επιστρέφει στην απέναντι κατεύθυνση, προς Αθήνα ήταν ‘’εξηγημενος’’. Με καρφωμένο, και αυτός, το πόδι στο γκάζι, γιατί δεν είναι κορόιδο να μείνει όλη μέρα στο δρόμο, του αναβόσβησε τα φώτα πορείας, για να τον προειδοποιήσει ότι πιο κάτω είχε μπλόκο η Τροχαία. Έτσι γλίτωσε το τσουχτερό πρόστιμο.
Αυτή η συνωμοσία στην παρανομία της μαγκιάς που έχει κοστίσει χιλιάδες ζωές στις εθνικές οδούς είναι ελληνική ανακάλυψη.Πουθενά στον σύγχρονο κόσμο δεν προστατεύει ενας πολίτης τον υποψήφιο είτε για αυτοκτονία είτε για ανθρωποκτονία. Γιατί αν πηγαίνεις με 200 χιλιόμετρα, κάποια μέρα, κάποια ώρα, θα σου συμβεί ατύχημα. Είτε θα σκοτωθείς, είτε θα μείνεις ανάπηρος, είτε κάποιον που δεν σου φταίει σε τίποτα θα τον πάρεις στο λαιμό σου .
Μέχρι πριν λίγα χρόνια στα ΜΜΕ, Δευτέρα και Τρίτη του Πάσχα, οι δημοσιογράφοι μετρούσαν νεκρούς. Ένας πόλεμος τον χρόνο θα είχε λιγότερους νεκρούς από όσους θρηνήσαμε τις τρεις προηγούμενες δεκαετίες .
Έδωσε ο Θεός, έστω και με μεγάλη καθυστέρηση αποκτήσαμε δρόμους εξαιρετικούς.Τους πληρώνουμε χρυσούς βέβαια στα διόδια. Είναι τόσο ακριβοί που αν πας Αθήνα – Γιάννενα οδικώς σού΄ρχεται μία η άλλη με το αν θα πήγαινες με το αεροπλάνο. Αυτό όμως είναι μια άλλη σοβαρή κουβέντα που πρέπει να γίνει και σύντομα. Η υψηλή ποιότητα του οδικού δικτύου πάντως σε όλη την Ελλάδα είναι πλέον γεγονός. Μπορείς να ταξιδεύεις γρήγορα, χωρίς νεύρα και με ασφάλεια, αν τηρείς τους κανόνες. Και η νόμιμη ταχύτητα δεν είναι μικρή. Τα 130 χιλιόμετρα δεν είναι λίγα .
Οι οδηγοί όμως είναι ίδιοι και απαράλλαχτοι. Όπως παλιά. Κι ενώ, λίγο πολύ, όλοι έχουμε θρηνήσει συγγενή, φίλο ή συνάδελφο που «χάθηκε» στον δρόμο, το χούι του ‘’οδηγώ όπως γουστάρω’’ δεν κόβεται ,
Για την ακρίβεια, κόβεται όταν η Αστυνομία αποφασίσει να μην κάνει άλλη δουλειά και να βγάλει όλες τις δυνάμεις της στο δρόμο. Το Μεγάλο Σάββατο ταξίδευα. Επέστρεφα στην Αθήνα… κόντρα στο ρεύμα των ημερών, σχεδόν μόνος στο δρόμο. Έτσι είχα την άνεση να παρατηρώ στην απέναντι κατεύθυνση τους οδηγούς που εγκατέλειπαν την πρωτεύουσα την τελευταία στιγμή .
Για σχεδόν 2 ώρες όλοι ταξίδευαν σαν Σουηδοί. Τυπικοί, νόμιμοι, χωρίς προσπεράσεις, φώτα και γκάζια. Ξέρετε γιατί; Κατά μήκος της διαδρομής υπήρχαν περιπολικά που πήγαιναν με το όριο ταχύτητας. Μέτρησα 6 αυτοκίνητα της Τροχαίας.Το ένα έδινε την σκυτάλη στο άλλο. Δεν ξέρω αν το σχέδιο ήταν της Όλγας Γεροβασίλη ή της Αστυνομίας. Αυτό που είδα είναι ότι λειτουργούσε με απόλυτη ακρίβεια. Κάποια στιγμή, προς το τέλος της διαδρομής, δεν υπήρχε περιπολικό. Ξαφνικά, σε δευτερόλεπτα, λες και όλοι είχαν ραντεβού, τα κοντέρ πήραν φωτιά και οι οδηγοί έτρεχαν σαν τρελοί.
Του Έλληνα ο τράχηλος δεν υποφέρει – δήθεν – ζυγό αλλά δυστυχώς τον επιζητά και τον προκαλεί. Χωρίς οικονομική εποπτεία η Ελλάδα χρεοκοπεί.Της συνέβη 5 φορές. Και χωρίς ισχυρή αστυνόμευση στους δρόμους οι οδηγοί κάνουν πειράματα αυτοκτονίας. Συμπέρασμα: Δυστυχώς χωρίς αυστηρό πλαίσιο δεν λειτουργούμε. Τσάμπα μάγκες είμαστε .