«Λαμπρή», αιώνες κι αιώνες πριν, ονόμασε ο λαός μας το Πάσχα.
Πανάρχαιη η λέξη, μετέφερε το διαχρονικό αισιόδοξο μήνυμα του αέναου κινούμενου κύκλου της ανθρώπινης ζωής και της φύσης, της νίκης της ζωής επί του θανάτου, του ερχομού της λαμπερής Άνοιξης και του «Ανώτατου Αγαθού», του φωτός της Αγάπης.
Πανάρχαιη και η καταγωγή των χριστιανικών μύθων για τα πάθη του θεανθρώπου και την εκ νεκρών «ανάστασής» του, «έθρεψε» και την ποιητική μούσα του λαού μας.
Η περιήγησή μας στο «θείον» πάθος και την «Ανάσταση» που ξεκίνησε τη Μεγάλη Δευτέρα ολοκληρώνεται σήμερα Κυριακή του Πάσχα με τους στίχους από το αριστουργηματικό ποίημα. «Η ημέρα της Λαμπρής»του Δ Σολωμού.
Δ. ΣΟΛΩΜΟΣ: «Η ημέρα της Λαμπρής»
«Καθαρότατον ήλιο επρομηνούσε
της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι,
σύγνεφο, καταχνιά, δεν απερνούσε
τ’ ουρανού σε κανένα από τα μέρη
και από κει κινημένο αργοφυσούσε
τόσο γλυκό στο πρόσωπο τ’ αέρι,
που λες και λέει μες στης καρδιάς τα φύλλα:
Γλυκιά η ζωή και ο θάνατος μαυρίλα.
—
Χριστός ανέστη! Νέοι, γέροι και κόρες,
όλοι, μικροί – μεγάλοι, ετοιμαστήτε
μέσα στες εκκλησίες τες δαφνοφόρες
με το φως της χαράς συμαζωχτήτε
ανοίξετε αγκαλιές ειρηνοφόρες
ομπροστά στους Αγίους και φιληθήτε!
Φιληθήτε γλυκά, χείλη με χείλη,
πέστε Χριστός ανέστη, εχθροί και φίλοι!
—
Δάφνες εις κάθε πλάκα έχουν οι τάφοι,
και βρέφη ωραία στην αγκαλιά οι μανάδες
γλυκόφωνα, κοιτώντας τες ζωγραφι-
σμένες εικόνες, ψάλλουνε οι ψαλτάδες
λάμπει το ασήμι, λάμπει το χρυσάφι
από το φως που χύνουνε οι λαμπάδες
κάθε πρόσωπο λάμπει απ’ τ’ αγιοκέρι,
όπου κρατούνε οι Χριστιανοί στο χέρι».
Χρόνια Πολλά!
Μακάρι το Αναστάσιμο Φως, το Φως της Αγάπης να ζεσταίνει τις καρδιές όλων μας…
Η συντακτική ομάδα και όλοι οι συντελεστές του politisonline.com