Συγκλονισμένη είναι η τοπική κοινωνία του Βόλου από την τραγική είδηση του θανάτου του Δημήτρη Αντωνόπουλου, που σκοτώθηκε την ώρα που επέβλεπε τεχνικές εργασίες στα Οινόφυτα.
Οπως αναφέρει το volostoday.gr, ο άτυχος άνδρας σκοτώθηκε πέφτοντας από ύψος 18 μέτρων, την ώρα που επέβλεπε τεχνικές εργασίες σε οικοδομή, στα Οινόφυτα. Ο εκλιπών κατείχε μαζί με τον αδερφό του γνωστή κατασκευαστική εταιρεία προκάτ, επί της Λεωφόρου Αθηνών, η οποία δραστηριοποιείται στα προκατασκευασμένα ακίνητα και στις μεταλλοκατασκευές.
Πώς έγινε η μοιραία πτώση
Σύμφωνα με πληροφορίες, ο 50χρονος βρισκόταν στη σκεπή και επιθεωρούσε τις παρεμβάσεις που έχουν γίνει, όταν άγνωστο κάτω από ποιες συνθήκες, φέρεται να γλίστρησε και να έπεσε στο κενό από ύψος 18 μέτρων.
Οι εργάτες του συνεργείου που δούλευε στην οικοδομή «πάγωσαν». Κάλεσαν αμέσως σε βοήθεια. Στο σημείο έσπευσε ασθενοφόρο, όμως δυστυχώς ήταν αργά. Ο άτυχος επαγγελματίας είχε αφήσει την τελευταία του πνοή. Η πτώση από τόσο μεγάλο ύψος αποδείχτηκε μοιραία για τη ζωή του, όπως πληροφορήθηκαν οι δικοί του άνθρωποι στον Βόλο.
Τραγική ειρωνεία, ότι χθες (26/8) οι εργασίες στη συγκεκριμένη οικοδομή που είχε αναλάβει η εταιρεία ολοκληρώνονταν.
Συγκλονίζει ανάρτηση φίλου του άτυχου επιχειρηματία
Στα social media τα μηνύματα φίλων του είναι σπαρακτικά. Ραγίζουν καρδιές πραγματικά και αποτυπώνουν τη μεγάλη θλίψη και τη συντριβή για την απώλεια.
Χαρακτηριστική, η ανάρτηση του παιδικού και επιστήθιου φίλου του 50χρονου Χαράλαμπου Αναδιώτη:
«Έφυγες, έτσι χωρίς να προλάβουμε να σου πούμε: “Αντίο φίλε”. Eφυγες, χωρίς να προλάβουμε να σου πούμε ότι μας έλειψε το χαμόγελό σου, το χιούμορ σου, η ανθρωπιά σου, η δοτικότητά σου, η παρέα σου.
Απίστευτος ο θάνατος μοιάζει. Όταν το έμαθα, μου φάνηκε σαν φάρσα. Μια φάρσα που μόνον εσύ ήσουν ικανός να κάνεις. Αστεία πράγματα, δικά σου τεχνάσματα. Ούτε να δακρύσουμε δεν είμαστε σε θέση, αφού καλέ μας φίλε δεν πιστεύαμε ότι έφυγες. Πώς να δακρύσουμε, πώς να θρηνήσουμε, πώς να αναπολήσουμε, πώς να νοσταλγήσουμε; Λες να είναι αλήθεια, λες να είναι ένα παιχνίδι από το τρομερό αυτό το πειραχτήρι;
Εφυγες Δημήτρη, σαν ένας έφηβος που δε γέρασε ποτέ, που απότομα και απρόβλεπτα αποφάσισε να αναπαυτεί. Νοερό ταξίδι, βουτιά στο παρελθόν αποτολμούμε. Τι να πούμε;
Εφυγες Δημήτρη και δεν ξεχνούμε πως κοροϊδεύεις τους επικήδειους. Γι αυτό δε θα εξάρουμε την προσωπικότητά σου, ανάγκη δεν έχεις. Δε θα υπερβάλουμε. Απλώς, να, “ταξιδεύοντας” σ’ εκείνα τα χρόνια, τα αγνά, τα μαθητικά από τη μνήμη ανασύρονται πολλά. Πολλά που εμείς τα κρατήσαμε και τα διατηρήσαμε αναλλοίωτα τόσα χρόνια…
Εφυγες Δημήτρη και ακόμη ένα δάκρυ αναποφάσιστο περιμένει στην άκρη του ματιού. Έχει μνήμη ο θάνατος, έχει μπέσα, έχει χιούμορ; Γιατί αν δεν έχει, γιατί σε πήρε φίλε τόσο νωρίς;
Λείπεις ρε Μητσάρα, τίποτε άλλο δεν έχουμε να σου πούμε, τίποτε άλλο που είναι απλό, που είναι βαθύ πιο μεγάλο, απλά,
Αντίο φίλε…Δεν πέθανες, απλά έφυγες, η αγάπη, η μνήμη δεν πεθαίνει!».