Ενας αστικός μύθος λέει ότι στα ελληνικά νοσοκομεία (μπορεί και στο εξωτερικό, δεν ξέρω) υπάρχει το εξής τραγικό: Όταν ο ασθενής είναι ηλικίας άνω των 80 ετών ο φάκελος που φτιάχνεται κατά την εισαγωγή του έχει ένα διακριτικό σημαδάκι.
Κάποιοι λένε ότι έχουν δει ένα «Θ» σε ένα σημείο του φακέλου, κάποιοι κάτι άλλο. Είναι το «Θ» του θανάτου, είναι ένα σημάδι που βάζουν οι γιατροί με το οποίο δείχνουν ότι η προσοχή στον ασθενή άνω των 80 ετών δεν πρέπει να είναι απαραίτητα τόσο μεγάλη, σε σύγκριση βεβαίως με νέους ανθρώπους που νοσηλεύονται το ίδιο διάστημα.
Μύθος ή αλήθεια; Το λένε κατ’ ιδίαν και γιατροί και νοσηλευτές ότι αυτό το σημαδάκι διαχωρίζει τα βαριά περιστατικά ή τους ηλικιωμένους που έχουν εν πάση περιπτώσει ζήσει τη ζωή τους με αυτούς που χρειάζονται μεγάλης προσοχής.
Λογικό, θα έλεγε κανείς σε ένα εθνικό σύστημα υγείας που λειτουργεί στα όριά του εδώ και δεκαετίες. Πόσους να περιθάλψουν μαζί αυτοί οι δύσμοιροι γιατροί και νοσηλευτές που έχουν απομείνει και κάνουν ό,τι μπορούν να αντεπεξέλθουν σε τραγικές καταστάσεις;
Αυτά ως πρόλογος για μια ημέρα σε νοσοκομείο της Αθήνας. Θα το έχουν ζήσει πολλοί. Να είναι συνοδοί σε ηλικιωμένους οι οποίοι έχουν κάποιο σοβαρό πρόβλημα και αναγκάζονται να εισαχθούν.
Από την πρώτη στιγμή που κάνεις εισαγωγή αντιλαμβάνεσαι ότι πάνω από τον ασθενή, τον ηλικιωμένο μπαμπά, μαμά, παππού, θείο ή θεία, κρέμεται το «Θ» του θανάτου.
Το βλέπεις στα μάτια των ανθρώπων που δουλεύουν εκεί. Όταν πρέπει να αντιμετωπίσουν περιστατικά με νέους σιγά μην ασχοληθούν με τους γέρους.
Όμως, ας το δούμε κι αλλιώς. Αυτοί οι… γέροι είναι συγγενείς κάποιων. Εχουν παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα, είναι άνθρωποι που σε κοιτάζουν στα μάτια στην παγερή αίθουσα αναμονής των Εκτάκτων και σου λένε με το βλέμμα τους: «Πεθαίνω, αφήστε με να φύγω».
Και ταυτόχρονα θέλουν να κρεμαστούν από κάπου για να ζήσουν. Μ’ εκείνα τα ροζιασμένα χέρια κρατούν το δικό σου, λες και θέλουν να κρατηθούν στη ζωή.
Θέλουν ελπίδα, έστω κι αν είναι 80 ή 85 ή 90 ετών. Είναι άνθρωποι, είναι ψυχές που έζησαν μια γεμάτη ζωή, που έχουν ανθρώπους δίπλα τους, και το κυριότερο: Που έχουν παρελθόν, μια ιστορία που κανείς δεν μπορεί να διαγράφει απλά με την αδιαφορία του.
Σε ένα νοσοκομείο της Αθήνας δεκάδες ηλικιωμένοι πετάγονται πάνω σε ένα φορείο ή μια καρέκλα και περιμένουν ώρες. Κρυώνουν, φοβούνται, αγωνιούν, ελπίζουν, αλλά κανείς δεν έρχεται να τους δει.
Ποιος να τους δει όταν δύο γιατροί και δύο νοσηλευτές τρέχουν στους διαδρόμους αλλόφρονες μέχρι που απελπίζονται κι αυτοί;
Είναι 10 το βράδυ της Παρασκευής, τα Εκτακτα έχουν γεμίσει με ανθρώπους που φοράνε μάσκες. Και οι γέροι με το «Θ» του θανάτου στο φάκελο περιμένουν παγωμένοι.
Κάποιος πεθαίνει δίπλα και οι συγγενείς περιμένουν 1 ώρα για να τον πάρουν οι νοσηλευτές.
Η Ασφάλεια παίζει το ρόλο του πορτιέρη και κάνει προσπάθεια να βάλει τάξη στο χάος, πολλές φορές με αναίδεια. Με τέτοιο τρόπο που σου θυμίζουν «πορτιέρηδες» στα μπαράκια.
Και οι ηλικιωμένοι περιμένουν με την απορία στα τρομαγμένα μάτια: «Είμαι άνθρωπος κι εγώ, έχω ακόμη ζωή μέσα μου».
Μπαίνεις στο θάλαμο και περιμένεις ξανά ώρες γιατί ξέρεις. Εκείνο το σημαδάκι στον φάκελο σου υπενθυμίζει ότι ο συγγενής σου είναι… γέρος, άρα ξοφλημένος.
«Τι τον φέρατε πάλι;» αναρωτιέται ο γιατρός που προφανώς του έχεις πάρει ένα πολύτιμο κρεβάτι. Γιατί υπάρχουν και οι νεότεροι που περιμένουν…
Όμως, ο ηλικιωμένος, ο μπαμπάς, η μαμά, ο παππούς, η γιαγιά είναι άνθρωποι. Εχουν δουλέψει, έχουν πληρώσει το Εθνικό Σύστημα Υγείας, έχουν συγγενείς που πληρώνουν για το χάος που επικρατεί και που δεν αλλάζει με καμιά κυβέρνηση.
Τουλάχιστον υπάρχουν και οι εργαζόμενοι που δείχνουν ότι μέσα σ’ αυτό το χάος μπορεί να υπάρχει και ανθρωπιά.
Μπορεί σε κάποιους το «Θ» του θανάτου να είναι λογικό. Δεν θα έπρεπε. Μιλάμε για ανθρώπους, όχι για αριθμούς.
Κι αν τα ελληνικά νοσοκομεία, τα διαλυμένα, χωρίς προσωπικό, χωρίς ιατρικά μηχανήματα και υλικά, τα βρώμικα και παγωμένα αυτά κτίρια δεν μπορούν να φτιαχτούν, τουλάχιστον ας μη χαθεί η ανθρωπιά.
Γι’ αυτό εσείς οι λίγοι γιατροί και νοσηλευτές, όταν βλέπετε ηλικιωμένο μη γίνεστε σκ@@χοι.
Μην τους βλέπετε σαν νούμερα που πιάνουν ένα κρεβάτι. Είναι ο δικός σας μπαμπάς, μαμά, παππούς ή γιαγιά.
Ναι, οι νέοι έχουν προτεραιότητα, όμως και οι 80 plus είναι άνθρωποι. Κι έχουν εκείνο το τρομαγμένο βλέμμα που σου κόβει τα πόδια.
Παραμείνετε άνθρωποι τουλάχιστον, αφού δεν μπορείτε να είστε επαγγελματίες επειδή δεν σας βοηθά το κράτος.
Οι γέροι κάποια στιγμή θα «φύγουν», τα κρεβάτια θα αδειάσουν, κάποιοι άλλοι θα έρθουν να βρουν τη γιατρειά τους.
Όμως, η ανθρωπιά δεν πρέπει να πεθαίνει ποτέ. Είναι ό,τι μπορεί να μας απομείνει σε ένα διαλυμένο ΕΣΥ που δεν διορθώνεται με τίποτε.
πηγή: in.gr