της Λώρης Κέζα
Η αφορμή δίδεται με το ατύχημα στο πιο ινσταγκραμίσιμο σημείο του νησιού, στη χιλιοφωτογραφημένη ταράτσα της Κολυμπήθρας, όπου μια βελούδινη πολυθρόνα στέκεται μόνη της, μπροστά από την υπέροχη παραλία, την κατάλληλη για κυματοδρομίες. Μια δασκάλα, επισκέπτρια του νησιού, πόζαρε στην πολυθρόνα αλλά την πήρε ο αέρας και τη σήκωσε. Τραυματίστηκε και θα μείνει σε ακινησία τρεις μήνες. Ζητεί την ποινική δίωξη των υπευθύνων, επειδή η πολυθρόνα δεν ήταν καλά στερεωμένη κι επειδή φυσούσε.
Όσοι πλησιάζουν το νησί με πρόθεση να το γνωρίσουν, ξέρουν ότι δεν ανεβαίνουμε στις ταράτσες με εννιά μποφόρ. Δεν μας το είπε κανείς υπεύθυνος, μας το είπαν οι ντόπιοι επειδή τους συναναστραφήκαμε: «μην πας στο φάρο μ’ αυτόν τον αέρα, είναι επικίνδυνα», «πες στα παιδιά να βάλουν μακρύ παντελόνι και κλειστό παπούτσι, έχει φίδια». Μας τα είπαν και τους ακούσαμε όσοι είμασταν λίγοι. Τώρα που η Τήνος υποδέχεται χιλιάδες παραθεριστές στην ενδοχώρα, χρειάζονται άλλα μέτρα.
Σε τρία χρόνια το νησί άλλαξε φυσιογνωμία. Υποδέχεται μαζικό τουρισμό χωρίς να διαθέτει υποδομές. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι εκεί στην Κολυμπήθρα, είχε όλο το καλοκαίρι μποτιλιάρισμα. Οι χιλιάδες χρήστες του ίνσταγκραμ που θέλουν να δουν από κοντά την παραλία της βελούδινης πολυθρόνας, εγκλωβίζονται στο αδιέξοδο: μια ώρα σε μποτιλιάρισμα κοιτάζοντας από ψηλά την αμμουδιά. Στο τιμόνι, ούτε μπροστά ούτε πίσω. Δεν υπάρχει όμως ένας άνθρωπος να ρυθμίζει την κυκλοφορία. Επειδή ο δήμος δεν φρόντισε. Επειδή οι επιχειρηματίες της Κολυμπήθρας δεν πρόβλεψαν.
Υπάρχουν παραλίες στις οποίες το μποτιλιάρισμα μπορεί να είναι επικίνδυνο. Για παράδειγμα ο χωματόδρομος προς τα Καλύβια είναι στενός και απόκρημνος. Επιπλέον δεν έχει γίνει ποτέ αλκοτέστ σε όσους φεύγουν έχοντας πιει κάμποσα ρακιχίτο. Είναι και αυτοί σε μποτιλιάρισμα, οι εντελώς πιωμένοι, με μάτι γλαρό.
Το ίδιο με τα χωριά. Ανοίγουν ταβέρνες και μπαρ χωρίς υποδομές, χωρίς χώρους στάθμευσης και χωρίς να υπάρχει πρόβλεψη για τήρηση κανόνων. Καταργούνται ας πούμε οι ώρες κοινής ησυχίας. Ενήλικες γκαρίζουν τα μεσάνυχτα στα καλντερίμια έχοντας πιει τα ποτάκια τους, παιδάκια το μεσημέρι τσιρίζουν σαν να τα σφάζουν και οι κάτοικοι είναι απροστάτευτοι. Δεν διανοούνται να απασχολήσουν τις αρχές με κάτι τέτοια. Δεν επαρκούν οι υπάλληλοι.
Στην έλλειψη υποδομών να βάλουμε και τις δημόσιες τουαλέτες. Να βάλουμε και τους κάδους. Αυτά δεν είναι λεπτομέρειες_ σίγουρα όχι για εκείνους που βλέπουν τουρίστες να ουρούν κάτω από το παράθυρό τους.
Όλα αυτά βρίσκονται στην επιφάνεια. Επειδή υπάρχει η αθέατη πλευρά της ανοργανωσιάς. Μήπως αναρωτήθηκε κανείς που πάνε τα επιπλέον σκουπίδια που αφήνουν στο νησί οι επιπλέον τουρίστες; Πόσα πλαστικά μπουκαλάκια νερό χρησιμοποιούν; Τριάντα χιλιάδες την ημέρα; Ίσως παραπάνω. Χωρίς ανακύκλωση. Αυτά τα μπουκαλάκια μαζί με όλα τα υπόλοιπα απορρίμματα (μιλάμε για τόνους), αφήνονται στην τύχη τους στο πίσω μέρος του νησιού, στο Κοσσίνη. Βουνά οι σκουπιδοσακούλες.
Εντελώς τυχαία στο Κοσσίνι, στο χώρο δεματοποίησης σκουπιδιών, ξεσπούν φωτιές. Δεν χρειάζεται να πούμε τί υπάρχει στον αέρα από διοξίνες όταν καίγονται σκουπίδια.
Στην αθέατη πλευρά της καταστροφής του νησιού και οι βόθροι που αδειάζουν σε χωράφια. Υπάρχει ξενοδοχειακή μονάδα που συστηματικά ακολουθεί την πρακτική, έτσι λένε οι ντόπιοι για να δικαιολογήσουν τη δυσάρεστη μυρωδιά στην παραλία, έτσι λένε θαμώνες της παραλίας που ταλαιπωρούνται από λοιμώξεις. Άλλοι κατηγορούν παρακείμενο συγκρότημα κατοικιών για την ίδια πρακτική. Γίνεται άραγε έλεγχος στο νερό; Έχει επιβληθεί πρόστιμο ή μήπως δίδεται συγχωροχάρτι σε όσους αποφεύγουν να καλέσουν βυτίο μεταφοράς λυμάτων;
Όλα καλύπτονται από τη σιωπή των αιρετών, από την αδράνεια των αρχών, από τη συστολή των μόνιμων παραθεριστών, από τη στήριξη της πλειονότητας των κατοίκων. «Πώς να ρουφιανέψω των κυρ-Γιώργο;», «Να μην δουλέψει το μαγαζί;». Κάπως έτσι χάνεται η ομορφιά ενός νησιού που προστατευόταν τόσα χρόνια από τον εκκλησιαστικό χαρακτήρα του.
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο TheCaller.gr με τίτλο «Όταν η Παναγιά δεν σώζει το νησί της»