«Έχουμε γίνει ζητιάνοι»
«Το κράτος δεν βοηθά στο παραμικρό. Θλίβομαι όταν ακούω για επιδόματα σε κάποιες ομάδες ανθρώπων. Δεν δίνεται το παραμικρό ούτε το επίδομα για τον άνθρωπο που τη βοηθάει. Χρειάζεται άτομα γιατί δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί. Υπάρχει ένα επίδομα και μέσα από αυτό κάνουμε τα πάντα. Θεραπείες, και φάρμακα, αλλά να σημειώσω δεν παίρνει γενόσημα αλλά πρωτότυπα. Τα έξοδα φτάνουν στα 3000 ευρώ τον μήνα. Μας δίνουν μόνο 730 ευρώ. Πήρα αναγκαστικά σύνταξη, γιατί δεν μπορούσα να δουλέψω. Αν δεν υπήρχαν κάποιοι άνθρωποι να μας βοηθήσουν δεν υπήρχε περίπτωση να ζούμε. Πάω βήμα-βήμα αυτό που ίσως κάνω. Ισως πάει Ρωσία ή Γερμανία για κάποιες ιδιαίτερες θεραπείες. Έχουμε γίνει «ζητιάνοι». Το κράτος αποβλέπει μόνο στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Είναι δύσκολο για μένα γιατί στη ζωή μου είχα μάθε να στηρίζομαι μόνο στα πόδια μου».
«Γελούσε με όλη της την ψυχή»
Τέλος αναφέρθηκε στο πως ένιωσε η Μυρτώ όταν μπήκε στη θάλασσα. «Το γέλιο της είναι η αλήθεια μου δίνει ζωή, δύναμη και ελπίδα,. Αυτό δεν το έχει χάσει. Γελάει συνειδητά. Όταν το βλέπω είναι ό,τι καλύτερο. Πολλές φορές μας «κοροϊδευει». Στην αρχή την πείραξε λίγο το κρύο νερό άλλα στη συνέχεια ήταν πάρα πολύ ευχαριστημένη και γελούσε με όλη της την ψυχή. Μετά από επτά χρόνια κάνουμε διακοπές. Μας φιλοξενεί ένα ζευγάρι και έχουν ένα σπίτι στην Μύκονο. Πήγαμε σε μια παραλία οικογενειακή που ο δρόμος φτάνει μέχρι τη θάλασσα, γιατί υπάρχει δυσκολία με το καρότσι. Όλοι ήρθαν να μας βοηθήσουν. Υπάρχει και ένα βιβλίο που έχει τυπωθεί με ιδιωτική πρωτοβουλία, με σκοπό να μας βοηθήσουν για να καλυφθούν κάποια έξοδα για τη Ρωσία. Εύχομαι το κράτος να σκύψει πάνω σε τέτοιες περιπτώσεις. Σε όσους είναι σε τέτοια κατάσταση. Αυτά τα παιδιά έχουν δικαιώματα και το κράτος να τα σκεφτεί. Να ζουν αξιοπρεπώς».