Εμείς οι Ελληνες έχουμε μια έμφυτη ροπή προς τη συνωμοσιολογία. Δεν είμαστε βέβαια πια μόνοι σε αυτόν τον… τομέα. Αν κοιτάξουμε τι γίνεται γύρω μας, από τη γειτονική Ιταλία έως την Αμερική του Τραμπ, είναι προφανές ότι η λογική και η σύνεση υποχωρούν ατάκτως παγκοσμίως.
Μπήκα πρόσφατα σε ένα ταξί. Ο οδηγός είχε όρεξη για κουβέντα. Aφού μου εξήγησε γιατί ψήφισε δύο φορές Τσίπρα και «Οχι» στο δημοψήφισμα, άρχισε να τον αποδομεί.
«Ο τύπος είναι delivery», μου λέει. Ρώτησα τι εννοεί και μου απάντησε: «Να, ρε παιδί μου, παίρνουν οι έξω και ζητάνε τις συντάξεις. Εκείνος κάνει γρήγορα delivery. Μετά, ζητάνε μισθούς, πάλι τα ίδια. Αλλά όχι, ρε φίλε, και το όνομα της Μακεδονίας για delivery επειδή το ζητάνε, όχι». Μου φάνηκε αρχικά πολύ αστείο. Κατόπιν όμως, άρχισα να σκέπτομαι πόσο έχει διαποτίσει το μυαλό μας αυτός ο τρόπος σκέψης. Πάντα μας άρεσε να βλέπουμε συνωμοσίες και προδοσίες. Στα χρόνια όμως του αντιμνημονιακού κατηχητικού γιγαντώθηκε το στρεβλό κομμάτι του νεοελληνικού εγκεφάλου μας.
Και βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι, ο κ. Τσίπρας και οι κυβερνητικοί του εταίροι έχουν κάνει ό,τι μπορούν για να εκπαιδεύσουν τον Χ ταξιτζή να σκέπτεται με αυτόν τον τρόπο. Δικό τους δημιούργημα είναι από μια άποψη! Και παρά την ολιστική κωλοτούμπα που ακολούθησε, ποτέ δεν ζήτησαν συγγνώμη για όλα εκείνα που εκστόμισαν.
Τώρα που θα έλθει όμως στο προσκήνιο το θέμα των Σκοπίων, πρέπει να είμαστε όλοι προσεκτικοί. Προσωπικά με προβληματίζει ότι μπορεί σε κάποια «μυαλά» να υπάρχει –για πρώτη φορά– η προσδοκία μιας σύνδεσης ενός εθνικού ζητήματος με τη διαπραγμάτευση με τους δανειστές. Να θεωρούν δηλαδή ότι, λύνοντας το πρόβλημα, θα έχουν μια διαφορετική αντιμετώπιση από το Βερολίνο ή τις Βρυξέλλες. Μέχρι τώρα δεν ετέθη ποτέ τέτοιο ζήτημα και γι’ αυτό θέλει προσοχή.
Αφήσαμε το πάθος να θολώσει την κρίση μας τη δεκαετία του 1990, όταν μπορούσαμε και έπρεπε να λύσουμε το θέμα των Σκοπίων μετατρέποντάς τα σε χώρα-δορυφόρο μέσω οικονομικής διείσδυσης. Αυτή τη φορά, καλό είναι να αλλάξουμε σελίδα στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε και συζητάμε τα εθνικά μας θέματα.
Ξέρω ότι αυτό είναι δύσκολο. Ο Ελληνας πολίτης νιώθει ταπεινωμένος ύστερα από τόσα χρόνια κρίσης και κηδεμονίας. Νιώθει ότι του έχουν κλέψει την αξιοπρέπειά του και δεν μπορεί να χωνέψει ότι τώρα τον αναγκάζουν να την καταπιεί απέναντι σε έναν αδύναμο και μικρό γείτονα. Είναι κάτι σαν τη σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι.
Εδώ βρισκόμαστε όμως τώρα. Ο κ. Τσίπρας μπορεί στο τέλος να «πέσει» λόγω του ζητήματος των Σκοπίων.
Από την άλλη, η υπεύθυνη αντιπολίτευση μπορεί να διαφωνήσει με την όποια λύση, αλλά πρέπει να βοηθήσει ώστε να μη γίνει η χώρα ένα ατέλειωτο ριγκ με ιαχές εναντίον προδοτών ή εθνικιστών, ανάλογα με την κερκίδα. Τα έχουμε πληρώσει ακριβά αυτά στο παρελθόν. Οι μόνοι κερδισμένοι θα είναι οι «παλαβοί» και γενικώς οι ακραίοι.
Του Αλέξη Παπαχελά, από την εφημερίδα Η Καθημερινή