Σας είπαμε ότι η αθηΝΕΑ αυτής της κρίσιμης εβδομάδας θα είναι κάπως διαφορετική – σήμερα για παράδειγμα, στο editorial φιλοξενούμε μια πολύ ενδιαφέρουσα φωνή από το ελληνικό Twittersphere. Ο Greek Analyst έχει ένα following που μετρά πάνω από 10 χιλιάδες χρήστες, γράφει καθημερινά για την κρίση, μεταφράζει εγχώρια κείμενα και συνεντεύξεις και έχει γίνει το go-to resource για δημοσιογράφους που καλύπτουν την Ελλάδα από το εξωτερικό. Σκεφτήκαμε λοιπόν ότι η γνώμη του για το τι συμβαίνει γύρω μας θα ήταν κάτι παραπάνω από χρήσιμη.
“Τραινάκι του τρόμου”. Μόνο έτσι μπορώ να περιγράψω όλα όσα ζούμε τα τελευταία 6 χρόνια στη χώρα. Με απότομα σκαμπανεβάσματα, γρήγορες και επικίνδυνες στροφές και μικρά τερατάκια (ή μεγάλα, αν αναλογιστούμε τη Χρυσή Αυγή) να πετάγονται κάθε τόσο και να μας τρομάζουν. Η αδρεναλίνη έχει χτυπήσει κόκκινο. Ανεβαίνουμε τη μεγάλη σκαλωσιά. Έχουμε φτάσει σε πολλά ψηλά και επικίνδυνα σημεία τα τελευταία χρόνια, αλλά αυτό μπροστά μας είναι το πιο σημαντικό. Μοιάζει επίσης να είναι και το τελευταίο. Βρισκόμαστε κυριολεκτικά δευτερόλεπτα (και εκατοστά) πριν το μεγάλο salto mortale. Για κακή μας τύχη, το τραινάκι το οδηγεί ένας μεθυσμένος οδηγός. Και το χειρότερο; Μετά από όλα όσα έχουμε περάσει, είναι ακόμη σα να μην έχουμε καταλάβει τίποτα.
Το salto mortale δεν είναι άλλο από το κάλπικο δημοψήφισμα που φέρνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ενώπιον του Ελληνικού λαού, κάτω από την επικάλυψη ενός δήθεν “αμεσοδημοκρατικού” μανδύα. Με ψέματα, ανακολουθίες, λοιδορίες, χρήση των πιο διχαστικών μέσων ρητορικής και τη δημιουργία ψευτοδιλημμάτων απέναντι σε μία καταπονημένη κοινωνία, που ψάχνει απεγνωσμένα λύσεις αλλά όχι τα “περήφανα και μεγάλα ΟΧΙ” που μας οδηγούν μαθηματικά στον όλεθρο. “Η Δημοκρατία δεν εκβιάζεται”, επαναλαμβάνουν τόσο ο Πρωθυπουργός, όσο και τα περισσότερα στελέχη της κυβέρνησης, ενώ ταυτόχρονα εκβιάζουν τον Έλληνα πολίτη με τον πιο επίπλαστο τρόπο να βρει λύση -σε μία εβδομάδα- στο πρόβλημα το οποίο δεν κατάφεραν οι ίδιοι να λύσουν τους τελευταίους 5 μήνες!
Ακόμη και εδώ, όμως, η ίδια η κυβέρνηση δεν τάσσεται υπέρ της εύρεσης λύσης. Αντί να δημιουργήσει ένα ξεκάθαρο ερώτημα, παίζει με τις λέξεις, κατασκευάζει ένα σουρεαλιστικό δίλημμα πάνω στο οποίο οφείλουμε να τοποθετηθούμε, και φτάνει σε ιστορικά χαμηλά “αξιοπρέπειας”, τοποθετώντας το ΟΧΙ πάνω από το ΝΑΙ στο ψηφοδέλτιο. Αντί να στηρίξει την πρόταση της διαπραγμάτευσης (την οποία υποτίθεται πως έκανε με όλες της τις δυνάμεις τους τελευταίους μήνες), στέκεται απέναντί της. Ταυτόχρονα όμως, στέκεται και απέναντι στην Ευρώπη και τις αξίες της, στο κοινό μας νόμισμα, και σε όλα όσα καταφέραμε ιστορικά να πετύχουμε από την ένταξη μας στις δύο αυτές κοινότητες (Ευρωπαϊκή Ένωση και Ευρωζώνη).
Σε αυτό το σημείο, δεν είμαι σίγουρος ποιο θα είναι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Δεν είμαι καν σίγουρος ότι θα φτάσουμε στο δημοψήφισμα (οι εξελίξεις τρέχουν και φαίνεται να έχουν προλάβει τις ιδεοληπτικές φαντασιώσεις της κυβέρνησης). Είμαι όμως σίγουρος για ένα πράγμα: η Ευρώπη είναι το σπίτι μας. Και δε πρέπει να της κλείσουμε την πόρτα.