Εναν χρόνο µετά την εφαρµογή του Μνηµονίου κανείς δεν ξέρει εάν τελικά αυτή ήταν η επιτυχηµένη συνταγή για τη σωτηρία της χώρας. Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν εφαρµόστηκε ακόµη. Υπονοµεύτηκε από την πρώτη στιγµή. Οχι απότην αντιπολίτευση, αυτή τη δουλειά της κάνει, ούτε από τους συνδικαλι στές που χαϊδε ύουν τα αυτιά τωνεργαζ οµένων, αλλά από τηνπλειονότητα των µελών της κυβέρνησης. ∆εν χρειάζεται να είναικανείς βαθύς γνωστής τηςίντριγκας για νααντιληφθεί ότι σε όλη την πυραµίδα της εξουσίας, τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ χωρίζονται σε δύο βασικές κατηγόριες. Στους «σπασίκλες» και στους «λουφαδόρους». Οι δεύτεροι, που είναι καιοι περισσότεροι, θεωρούν τους πρώτους υποτελείς των «τροϊκανών» που δεν προβάλλουν καµία αντίσταση στιςαπαιτήσεις των ξένων. Και πιστεύουν ότι µετά τα τσουνάµι, εκείνοι θα παραµείνουν όρθιοι και δηµοφιλείς στη σκηνή της πολιτικής. Κούνια που τους κούναγε.Εάν τοσκάφος βυθιστεί, θαπάει αύτανδρο.
Και στο κάτω κάτω της γραφής δεν τους υποχρεώνει κανείς να διαχειρι στούναυτήτη µεγάλη κρίση. Οποιος δεν αντέχειτη ζέστη δεν µπαίνει στον φούρνο και όσοι είχαν φανταστεί ότι θα απολαύσουν την εξουσία δενχρειάζεται να ταλαιπωρούνται. Ας παραδώσουν σε όποιονείναι διατεθειµένος να βγάλειτα κάστανα από τη φωτιά και να πάρει το κόστος. Οι πολίτες άλλωστε έχουν πλέον καταλάβει τισυµβαίνεικαι είναι έτοιµοι για τα χειρότερα. Με µια προϋπόθεση: να σταµατήσει το µαρτύριο της σταγόνας και να µάθουν µια κι έξω πόσο βαθιά θα φτάσει το µαχαίρι, απόµια κυβέρνηση που οµονοεί και γνωρίζει το τέλος της διαδροµής.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ “