Πόσα να κρύψουµε κάτω από το χαλί; Τη χρεοκοπηµένη οικονοµία, τα φοβικά σύνδροµα των υπουργών ή την παράδοση της πρωτεύουσας στις συµµορίες ληστών, µαστροπών και εκβιαστών; Μια – δυο… στραβές ήταν αρκετές για να βγουν όλα στη φόρα. Σκοντάψαµε στο βρώµικο χαλί και λουζόµαστε τα χάλια µας µε πόνο και αίµα.
Πρώτα, φώναξαν οι δανειστές κρυφά και νύχτα στο Λουξεµβούργο τον Γιώργο Παπακωσταντίνου για να πουν ότι η… πλάκα τέλειωσε µε ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Τώρα πρέπεινα γίνει µε βίαιο τρόπο σε έναν µήνα ό,τι δεν έγινε σε έναν χρόνο για να διαπιστώσουµε µε τεράστια καθυστέρηση εάν τελικά το «φάρµακο» που µας δίνουν είναι το σωστό για τη σωτηρία µας.
Η ζωή αποφάσισε, όπως συµβαίνει πάντα στο ντόµινο, ταυτόχρονα να σκάσει το δεύτερο µεγάλο µας πρόβληµα: η ανεξέλεγκτη εγκληµατικότητα σε µια πόλη της οποίας έχουµε παραδώσει τα κλειδιά.
Τώρα ξανά η µισή Ευρώπη µάς αποκαλεί «καφενέ» και η άλλη µισή µάς λυπάται. Η ειρωνεία είναι ότι για το ναυάγιο της οικονοµίας µπορεί να φταίµεεµείς, όχιόµως καιγια τη βίαιη εισβολή όλων των φυλών του πλανήτη στη χώρα µας. Στο Παρίσι, τοΒερολίνο καιτο αµστερνταµ θέλουν να φτάσουν οι δυστυχισµένοι και οι εγκληµατίες που συνωστίζονται στο ιστορικό κέντρο της αθήνας. Χάσαµε την ευκαιρία να αναδείξουµε σε κεντρικό πρόβληµα της Ευρώπης το θέµα της λαθροµετανάστευσης και να πούµε µε τον ίδιο τόνο φωνής που µας µιλούν και εκείνοι: Ή θαφυλάξουµε από τους τούρκους λαθρεµπόρους τα σύνορα όλοι µαζί ή θα µοιραστούµε τους ξένους ανάλογα µε τον πληθυσµό µας. αλλά, είπαµε, κάνουµε τους πονηρούς για τα λάθος πράγµατα τη λάθος ώρα και µετά οι σφαλιάρες πέφτουν βροχή.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ “