Πριν από 10 χρόνια πετούσαµε σε ροζ σύννεφα. Ηταν τόσος ο ενθουσιασµός και η ραστώνη, που κοιµηθήκαµε ευρωπαίοι πρίγκιπες του παραµυθιού για να ξυπνήσουµε, τον περασµένο Μάιο, φτωχοί και πανικόβλητοι, σε µια χώρα διαλυµένη, που έχει επιπλέον στους κόλπους της ένα εκατοµµύριο απελπισµένους.
Το παραµύθι έλεγε ότι γίναµε Ευρωπαίοι κάτω από µεγάλη οµπρέλα των ισχυρών της Ευρώπης µε δυνατό νόµισµα στην τσέπη µας, που δεν απαξιώνεται και δεν υποτιµάται. Ποτέ δεν πήραµε στα σοβαρά εκείνους που έλεγαν ότι η παραµονή µας στο πιο αναπτυγµένο δυτικό τόξο επιτυγχάνεται µε αυστηρούς κανόνες και πολύ κόπο. οι πιο επιπόλαιοι – που ήταν πολλοί – γέµισαν τις τσέπες µε διακοποδάνεια, καβάλησαν τα τζιπ και έφυγαν για…
Μύκονο.
Μετά πιστέψαµε ότι µε τους ολυµπιακούς το ιστορικό Κέντρο θα γίνει επιτέλους κόσµηµα. Ετρεξαν οι επενδυτές, αγόρασαν οικοδοµικά τετράγωνα, χτίστηκαν πανάκριβες µοντέρνες κατασκευές σε Κεραµεικό, Μεταξουργείο και Γκάζι, ενώ οι διασηµότητες έτρεχαν ποια θα προλάβει το καλύτερο «λοφτ» µε φάτσα στην ακρόπολη.
Και τα δύο όνειρα έγιναν εφιάλτες. Τώρα µε τη θηλιά που βάζουν οι δανειστές στον λαιµό µας, πρέπει σ’ έναν µήνα να γίνουν αυτά που δεν έγιναν δέκα χρόνια. Και µε το µαχαίρι της εγκληµατικότητας στην πλάτη µας, πρέπει να γίνει ανακατάληψη της πόλης από τους αθηναίους. ο χρόνος είναι λίγος, η κόπωση της κυβέρνησης φανερή και η ανοχή της κοινωνίας µηδενική. Εάν η χώρα τα καταφέρει, οι επόµενες γενιές θα µιλούν για «το θαύµα των λίγων ηµερών». Εάν πάλι όχι, οι ιστορικοί του µέλλοντος θα περιγράφουν τον «µαύρο Ιούνιο» της Ελλάδας.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ “