Η λογική των αντιδράσεων στην ίδρυση παραρτημάτων ξένων πανεπιστημίων στη χώρα μας μοιάζει να είναι η ίδια με εκείνη της συνειδησιακής αντίθεσης στην τεκνοθεσία για τα ομόφυλα ζευγάρια: κανείς από τους αντιδρώντες δεν υπολογίζει ότι αυτά στα οποία αντιστέκεται συμβαίνουν ήδη – και ότι με τη νομοθέτηση τα πράγματα θα καλυτερέψουν για κάποιους συνανθρώπους μας.
Του Στέφανου Τζανάκη
Υπάρχουν στη χώρα μας οικογένειες ομοφύλων με παιδιά; Υπάρχουν και παραϋπάρχουν – απλώς, αν πεθάνει ο γονιός που έχει υιοθετήσει το παιδί στο όνομά του, τότε τέλος η οικογένεια. Ο άλλος γονιός δεν έχει λόγο και το παιδί είναι στον αέρα.
Υπάρχουν Έλληνες που επιλέγουν το εξωτερικό για να σπουδάσουν, είτε πέτυχαν είτε απέτυχαν στις πανελλήνιες; Βεβαίως – είναι 40.000 άνθρωποι αυτή τη στιγμή, δηλαδή 40.000 οικογένειες, που δεν ανήκουν όλες στην κατηγορία των «εχόντων». Και φυσικά, η φοιτητική μετανάστευση δεν πρόκειται να σταματήσει αυτομάτως με την ψήφιση του νομοσχεδίου Πιερρακάκη – απλώς, αν υπάρξουν σοβαροί ενδιαφερόμενοι, τότε ενδέχεται σε βάθος τριετίας να έχει τη δυνατότητα η ελληνική οικογένεια να μην πληρώνει δίδακτρα και ενοίκιο στην Ολλανδία ή στη Γερμανία, αλλά στην Ελλάδα. Ως τότε, θα υπάρχει έδαφος για να ακούγονται απόψεις του τύπου «αν είναι να έλθει το Χάρβαρντ στην Ελλάδα, τότε να το δούμε».
Δηλαδή, ή το Χάρβαρντ ή όπως είμαστε; Δεν υπάρχει μέση λύση; Η πρόβλεψη για συνεργασία των δημόσιων πανεπιστημίων με μεγάλα ΑΕΙ του εξωτερικού ώστε να μπορεί κάποιος να κάνει μεταπτυχιακό – ας πούμε – στο Yale από την Ελλάδα, είναι κάτι κακό; Να μην έχει τη δυνατότητα ένας φοιτητής που δεν μπορεί να σηκώσει το οικονομικό βάρος να πάει στις ΗΠΑ για να διεκδικήσει ένα καλύτερο αύριο για τον εαυτό του; Μόνον όσοι το αντέχουν οικονομικά;
Είναι πολύ εύκολο να μιλά κανείς για «εμπορευματοποίηση των πτυχίων» χωρίς να συνυπολογίζει ότι οι οικογένειες που στέλνουν τα παιδιά τους στο εξωτερικό πληρώνουν δίδακτρα και όλα τα υπόλοιπα κόστη, ενώ θα μπορούσαν εδώ και χρόνια να έχουν τη διέξοδο των σπουδών στην Ελλάδα; Δεν γνωρίζουν όλοι εκείνοι που αντιδρούν ότι τα Κολέγια που λειτουργούν στην Ελλάδα σε συνεργασία με καλά, μέτρια ή άθλια πανεπιστήμια του εξωτερικού παρέχουν εδώ και κάποια χρόνια πτυχία με πλήρη επαγγελματικά δικαιώματα; Εκεί δεν υπάρχει εμπορευματοποίηση; Ή πρόκειται για μία όμορφη εμπορευματοποίηση και δεν πειράζει;
Ως την παρουσίαση του νομοσχεδίου Πιερρακάκη – και ενώ το περιεχόμενό του δεν ήταν γνωστό – η κριτική εστιαζόταν στον τρόπο εισαγωγής των φοιτητών στα μη κρατικά πανεπιστήμια. «Θα μπαίνουν οι έχοντες χωρίς εξετάσεις», ήταν το συμπέρασμα. Με το που παρουσιάστηκε το νομοσχέδιο – που προβλέπει «κατώφλι» μέσω των Πανελληνίων εξετάσεων για να έχει κάποιος δικαίωμα να κάνει αίτηση εγγραφής – το τροπάρι άλλαξε: Πώς θα μπει φοιτητής με 8,34 σε Ιατρική Σχολή; Και τι είδους Σχολή θα είναι αυτή; Όπερ έδει δείξαι – εμπορευματοποίηση.
Κατ΄ αρχάς, υπάρχουν Έλληνες γιατροί – όχι λίγοι – που έχουν σπουδάσει σε διάφορα βαλκανικά πανεπιστήμια και όχι μόνον, που δεν έχουν περιορισμούς στην εγγραφή. Η πληρωμή των διδάκτρων αρκεί για να μπορεί κάποιος να πάρει ένα πτυχίο και να ζητήσει την αναγνώρισή του στη χώρα μας.
Επίσης, η αποτυχία στις Πανελλήνιες δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι ένας υποψήφιος δεν έχει τα προσόντα να φοιτήσει σε μία από τις λεγόμενες περιζήτητες Σχολές. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα μαθητών που για 4-5 μόρια έχασαν – για παράδειγμα – την Ιατρική της Αλεξανδρούπολης. Θα πρέπει να εγκαταλείψουν το όνειρό τους, αν δεν έχουν τα χρήματα για να διεκδικήσουν μία θέση σε πανεπιστήμιο του εξωτερικού;
Επίσης, αν – λέμε, αν – μία σοβαρή Ιατρική Σχολή του εξωτερικού αποφασίσει να ανοίξει παράρτημα στην Ελλάδα, υπάρχει ποτέ περίπτωση να εγγράψει κάποιον με 8,34 στις Πανελλήνιες; Αν σκεφτούμε πώς γίνονται δεκτοί οι Έλληνες στα μεγάλα πανεπιστημιακά Ιδρύματα του εξωτερικού, μάλλον και αυτό το επιχείρημα με τον βαθμό των Πανελληνίων δεν ισχύει. Όπως και όλα όσα λέγονται από εκείνους που το μόνο που θέλουν είναι να συντηρήσουν τους μικρούς κομματικούς τους στρατούς στα δημόσια πανεπιστήμια…