Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η συμμετοχή του κ. Βαγγέλη Αντώναρου στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ ήταν μία οφειλόμενη ανταπόδοση από την πλευρά του Αλέξη Τσίπρα.
Του Στέφανου Τζανάκη
Ποιος άλλος θα συμβόλιζε με τόσους ιντερνετικούς κόπους την ύπαρξη της «καραμανλικής Αριστεράς» όλα τα προηγούμενα χρόνια;
Βεβαίως, ο ίδιος ο Κώστας Καραμανλής είχε φροντίσει σε πολλές περιπτώσεις να διαχωρίσει τον κ. Αντώναρο από τον «καραμανλισμό» – σε κάποιες περιπτώσεις και με «διαρροές» που θα έκαναν έναν πραγματικό καραμανλικό να σιωπήσει για πάντα. Αλλά προφανώς, ο τέως κυβερνητικός εκπρόσωπος ανήκει στην κατηγορία εκείνων που δεν αφήνουν μερικές διαψεύσεις, έστω και ηχηρές, να καταστρέψουν έναν μύθο που έφτιαξαν με τα χεράκια τους – τα οποία χρησιμοποιούν με μαεστρία για τις αναρτήσεις τους.
Και μπορεί η υποδοχή Αντώναρου στον ΣΥΡΙΖΑ να μην ήταν ακριβώς ενθουσιώδης – το αντίθετο, θα έλεγε κανείς – αλλά η συμμετοχή αποσκοπεί στο να συντηρήσει τον μύθο της «καραμανλικής συνιστώσας» για όσους είναι έτοιμοι να τον πιστέψουν.
Με την αποπομπή Πολάκη, ο Αλέξης Τσίπρας έκανε μία κίνηση για να προσεγγίσει ένα πιο κεντρώο ακροατήριο – τους ψηφοφόρους που δεν αρέσκονται σε απειλές και κουτσαβακισμούς. Με την επαναφορά του στα ψηφοδέλτια, μπορεί ο βουλευτής των Χανίων να μην έχει δώσει σοβαρές αφορμές, αλλά είναι προφανές ότι όσοι κεντρώοι είχαν κάνει θετικές σκέψεις για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας, φρόντισαν να τις ξεπεράσουν όσο γίνεται πιο σύντομα.
Η τραγωδία στα Τέμπη – και το κύμα αγανάκτησης που σκέπασε όλη την ελληνική κοινωνία – λειτούργησε σαν σήμα για τον ΣΥΡΙΖΑ να «συγχωρέσει» τον Παύλο Πολάκη. Θεώρησαν ότι δεν ήταν ώρα για καλλιέργεια «κεντρώου» προφίλ πιστεύοντας – για άλλη μία φορά – ότι είχε φτάσει η ώρα που η ελληνική κοινωνία θα έλεγε το μεγάλο «όχι» στη Νέα Δημοκρατία. Ξέχασαν ότι για να συμβεί κάτι τέτοιο, πρέπει να υπάρχει μία πειστική εναλλακτική λύση.
Ωστόσο, καθώς οι ημέρες περνούσαν, οι δημοσκοπήσεις άρχισαν να δείχνουν ότι οι συσχετισμοί άρχισαν να επανέρχονται στα προηγούμενα επίπεδα – και στον ΣΥΡΙΖΑ αναζητούσαν πάλι τρόπους να προσεγγίσουν τους «δυσαρεστημένους δεξιούς». Έτσι, ο κ. Αντώναρος προέβαλε ως κάποια λύση …
Δεν είναι η πρώτη φορά που στον ΣΥΡΙΖΑ θεωρούν ότι υπάρχουν δυσαρεστημένοι νεοδημοκράτες – της καραμανλικής πτέρυγας, πάντα – που περιμένουν ένα νεύμα, μία κίνηση προκειμένου να προσεγγίσουν την Κουμουνδούρου. Άλλωστε, κάτι τέτοιο περίμεναν και το 2019, με τα γνωστά αποτελέσματα…
Ωστόσο, η επισημοποίηση της μεταγραφής Αντώναρου ενέχει τον κίνδυνο να λειτουργήσει ανάποδα για τον ΣΥΡΙΖΑ: οι περισσότεροι ψηφοφόροι του κόμματος δεν έχουν κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα με τα στελέχη που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ – άλλωστε, το έδειξαν με τη σταυροδοσία τους στις εκλογές του 2019 – αλλά δεν ισχύει σίγουρα το ίδιο για έναν άνθρωπο που αντιμετωπίζεται με όρους φαιδρότητας, τόσο από τα δεξιά, όσο και από τα αριστερά.
Στην πολιτική, οι μεταγραφές έχουν νόημα όταν οι μεταγραφόμενοι «κουβαλούν» στις αποσκευές τους την «απεύθυνση» – που λένε και στον ΣΥΡΙΖΑ – σε ένα διαφορετικό ακροατήριο, στο οποίο για διάφορους λόγους δεν μπορεί να απευθυνθεί η ηγεσία του κόμματος. Στην περίπτωση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, οι «διάφοροι λόγοι» για τους οποίους η ηγεσία δεν μπορεί να το κάνει, είναι ο εξής ένας – η διακυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα με τον Πάνο Καμμένο. Από την πλευρά του, ο κ. Αντώναρος δεν διαθέτει καν πολιτικές αποσκευές…