Σαράντα μέρες μιλάμε για τις κυβερνήσεις συνεργασίας. Χύθηκε άπειρο μελάνι και καταναλώθηκαν εκατοντάδες ώρες τηλεοπτικού και ραδιοφωνικού χρόνου για να λυθεί ο γρίφος. Οι δημοσιογράφοι έκαναν τις ίδιες ερωτήσεις με δεκάδες διαφορετικούς τρόπους για να ειπωθεί κάτι καινούργιο και τα πολιτικά στελέχη διαγκωνίστηκαν για το ποιος θα πει την πιο έξυπνη ατάκα ώστε να στριμώξουν τον αντίπαλο, χωρίς να έχουν να πουν τίποτα επί της ουσίας.
Του Γιάννη Πολίτη
Πού να ξέρουν οι άνθρωποι; Και δεν θα μάθουν μέχρι την τελευταία στιγμή τι πραγματικά έχουν στο πίσω μέρος του κεφαλιού οι αρχηγοί τους.
Ποιο είναι μέχρρι στιγμής το συμπέρασμα;
Στην πραγματικότητα κανείς δεν θέλει συνεργασία με κανέναν, εκτός και αν κάποιος μικρός θα επιθυμούσε να παραδοθεί αμαχητί σε έναν μεγάλο και να αφομοιωθεί. Τέτοιος αυτή την ώρα δεν υπάρχει. Ούτε καν ο Βαρουφάκης, που ακροβατεί στο
κατώφλι του 3%, δεν παραδίδεται άνευ όρων στον Τσίπρα για χάρη του παλιού καλού καιρού των μεγάλων ψευδαισθήσεων.
Ο Πρωθυπουργός σε άσχετο χρόνο πέταξε την πεπονόφλουδα. Δεν άνοιξε τα χαρτιά του. Είπε κάτι που όλοι γνώριζαν. Ότι δηλαδή είναι πιθανό να μην υπάρξει αυτοδυναμία εκεί ψηλά που ο ίδιος έβαλε τον πήχυ στον εαυτό του, στο 38,5% δηλαδή, προκειμένου να ξεδιπλωθούν στην κοινωνία οι διαθέσεις των αντιπάλων, να προκληθεί κομφούζιο και να φανεί το αδιέξοδο που θα υπάρξει χωρίς αυτοδυναμία. Στρατηγική ήταν, όχι παρορμητισμός, ούτε πρόωρη αναζήτηση συμμαχιών.
Ο Αλέξης Τσίπρας, έμπειρος στα τερτίπια της πολιτικής και στην δημιουργία εντυπώσεων, βρήκε την ευκαιρία να κάνει την δική του δουλειά που είναι μία. Να εμφανίζει το ΠΑΣΟΚ ως συγγενικό κόμμα το οποίο έχει πάντα τις πόρτες ανοιχτές στην συγκρότηση του λεγόμενου δημοκρατικού μετώπου που θα απομακρύνει την δεξιά από την εξουσία. Σκασίλα του το μέλλον της ΝΔ.
Αυτό που θέλει είναι να φρενάρει τον Νίκο Ανδρουλάκη ώστε να μην απειλεί την κυριαρχία του στην αντιπολίτευση. Έτσι, λοιπόν, με ευκολία άρχισε τις προκλήσεις για συγκυβέρνηση τύπου Πορτογαλίας και Ισπανίας για να πετύχει την ενδεχόμενη επιστροφή παλιών ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ από την Κουμουνδούρου στην Χαριλάου Τρικούπη.
Ο τρίτος παίχτης, ο Νίκος Ανδρουλάκης, που είναι και ο ισχυρός του τραπεζιού στην παρούσα φάση, αφού εκ των πραγμάτων είναι ο ρυθμιστής, προς το παρόν προσπάθησε να ξεφύγει από την μέγγενη. Πέταξε την μπάλα στην
εξέδρα. Έβαλε έναν όρο που κανείς στα δυο μεγάλα κόμματα δεν θέλει να ακούει. Είπε ναι στις συνεργασίες από τον
πρώτο γύρο με όποιους συμμεριστούν το πρόγραμμά του αλλά με Πρωθυπουργό τρίτο πρόσωπο. Όχι τον αρχηγό του
πρώτου κόμματος όπως συμβαίνει στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Δεν βιάστηκε να πει ούτε όχι ούτε ναι. Απλώς
πάγωσε προξενιά και αρραβώνες.
Η αλήθεια, ωστόσο, που κρύβεται πίσω από το πόκερ των τριών αρχηγών είναι πως άλλα θέλουν και άλλα λένε.
Απλώς μπλοφάρουν ο ένας στον άλλον. Και μιας που ξέρουμε πλέον τι λένε και πως το λένε για τις δήθεν συνεργασίες,
ας πούμε τι πραγματικά θέλουν. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θέλει αυτοδυναμία και θα το παλέψει μέχρι τέλους με σκληρή προσωπική αναμέτρηση απέναντι στον Αλέξη Τσίπρα, στην οποία μόλις εξαντληθεί η κουβέντα για τα προγράμματα θα θέτει ευθέως το δίλημμα αν οι πολίτες προτιμούν για Πρωθυπουργό τον ίδιο ή τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ . Θα ξυπνήσουν όλα τα φαντάσματα του παρελθόντος και θα αναδειχθούν μέρα με την ημέρα τα όσα δραματικά και ανήκουστα συνέβησαν στην χώρα το καλοκαίρι του 2015.
Ο Αλέξης Τσίπρας θα καλεί διαρκώς το ΠΑΣΟΚ για συνεννόηση, στην πραγματικότητα όμως θα το σπρώχνει με κάθε τρόπο στο να συνεργαστεί με την ΝΔ, ώστε την επόμενη τετραετία να είναι μόνος τους στην αντιπολίτευση και να επανέλθει στο Μαξίμου μετά από 3-4 χρόνια ως θριαμβευτής. Όσο για τον Νίκο Ανδρουλάκη θέλει το προφανές. Να διατηρήσει τα
νούμερα των δημοσκοπήσεων και τα επόμενα χρόνια να γίνει αξιωματική αντιπολίτευση. Επειδή, όμως, οι 10 μήνες που απο-
μένουν μέχρι τις εκλογές είναι άπειρος πολιτικός χρόνος και μπορεί να συμβούν τα πάντα, όποιος βάλει στοίχημα από
τώρα σε συνεργασίες που κανείς δεν επιθυμεί στα αλήθεια, το πιθανότερο είναι να χάσει τα λεφτά του.