Προτείνω να σκεφτούμε σαν Γερμανοί. Με ψυχρή λογική και παγωμένο αίμα. Παίρνουμε χαρτί και μολύβι, κάνουμε τον λογαριασμό και βρίσκουμε ποιο από τα φορτία που σηκώνουμε βασανιστικά και αδιαμαρτύρητα δεν είναι δικό μας . Η απάντηση είναι προφανής: οι παράνομοι μετανάστες. Είτε τους πούμε λαθραίους, είτε πρόσφυγες, δεν αλλάζει η πραγματικότητα. Αυτοί οι δυστυχισμένοι άνθρωποι που πετάνε οι δουλέμποροι στα νησιά μας, δεν αναζητούν την τύχη τους εδώ. Δεν θέλουν εμάς. Το λένε αμέσως μόλις πατήσουν το πόδι τους στα κέντρα υποδοχής. Παρίσι, Βερολίνο, Στοκχόλμη, Όσλο, Άμστερνταμ, Κοπεγχάγη, Βρυξέλλες είναι οι επιλογές τους. Κανένας, μα κανένας δεν ονειρεύτηκε την Αθήνα.
Τελικά είμαστε τσάμπα μάγκες. Δίνουμε μάχες σε θέματα που είναι χαμένα από χέρι και μετά το Βατερλώ βιώνουμε το εθνικό μας πένθος, μέχρι την επόμενη ήττα. Τέσσερις πρωθυπουργοί άλλαξαν στα πέτρινα χρόνια της μεγάλης κρίσης και κανείς δεν έβαλε το πιστόλι στο τραπέζι – όπως θα έλεγε ο Παπανδρέου -κανείς δεν ζήτησε σοβαρά ισοδύναμα – όπως θα έλεγε ο Σαμαράς – για την συνθήκη Σέγκεν που κατάντησε την Ελλάδα αποθήκη ψυχών. Και κανείς δεν τόλμησε να βάλει κόκκινες γραμμές – όπως θα έλεγε ο Τσίπρας – και να απαιτήσει φωναχτά από τους εταίρους να αναλάβουν το δικό τους κοινωνικό και οικονομικό βάρος. Αντ’ αυτού, δεχόμαστε ψίχουλα για τη δήθεν φιλοξενία των μεταναστών και ανακυκλώνουμε με αυτοσχεδιασμούς το δράμα μας.
Το άρθρο του Γ. Πολίτη δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Real News” την Κυριακή, 8 Μαρτίου 2015