Γράφει ο Γιάννης Πολίτης
Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Και δεν ευθυνόμαστε όλοι εξίσου γι’ αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας την τελευταία περίοδο. Δεν είμαστε όλοι ανεύθυνοι και δεν συμμετέχουμε με τον ίδιο τρόπο στην ταχεία μετάδοση του κορωνοϊού. Είναι ώρα να το ξεκαθαρίσουμε. Από τη μια πλευρά υπάρχουν πολλοί άνθρωποι σοβαροί και μετρημένοι. Είναι εκείνοι που έχουν κλειστεί ένα χρόνο στα σπίτια τους, ενώ βλέπουν κατεβασμένα τα ρολά των επιχειρήσεών τους και τρέμουν από τον φόβο ότι θα χαθούν οι κόποι μιας ζωής.
Κάποιοι έχουν ένα κομπόδεμα και συντηρούν αξιοπρεπώς την οικογένειά τους, κάποιοι άλλοι έχουν βρεθεί στον άσο. Και μιλώ για ιδιοκτήτες μικρών επιχειρήσεων που ήταν ετοιμόρροπες και για εργαζομένους του ιδιωτικού τομέα που προσπαθούν να τα φέρουν βόλτα με τα επιδόματα τα οποία σε λίγο δεν θα υπάρχουν. Γι’ αυτούς, η επόμενη ημέρα είναι εφιάλτης. Γιατί δεν ξέρουν πότε και αν θα βρουν ξανά το μεροκάματό τους όπως παλιά.
Ιδιαίτερα για όσους έχουν οικογένειες με μικρά παιδιά, οι ημέρες είναι αφόρητες και οι νύχτες ατελείωτες. Κι όμως, υπομένουν και τηρούν τα μέτρα υποδειγματικά. Και όταν χρειαστεί να βγουν από το σπίτι, το κάνουν μετά φόβου Θεού και πίστεως. Αυτοί, που είναι και οι περισσότεροι, αξίζουν τον σεβασμό μας και τις ευχαριστίες μας.
Υπάρχει και μια άλλη μεγάλη κατηγορία πολιτών, οι συνταξιούχοι και οι δημόσιοι υπάλληλοι. Αυτοί μέσα στην κρίση, δεν λέω, υπέστησαν τις ψυχολογικές βλάβες του εγκλεισμού. Όμως, στην οικονομική τους κατάσταση δεν άλλαξε απολύτως τίποτα. Αντίθετα, είχαν τη δυνατότητα να κάνουν αποταμίευση, αφού δεν μπορούσαν να καταναλώνουν όπως πριν. Εκεί οφείλεται και η έκρηξη των αποταμιεύσεων στις τράπεζες, που έχουν ξεπεράσει τα 17 δισεκατομμύρια ευρώ.
Την επόμενη ημέρα, οι υπάλληλοι θα επιστρέψουν στα γραφεία τους με τον ίδιο σταθερό και μόνιμο μισθό τους. Ελπίζω αυτή τη φορά όλοι να σεβαστούν τη μεγάλη εύνοια της τύχης και να δείξουν τον καλύτερό τους εαυτό στην υπόλοιπη κοινωνία που θα τους χρειάζεται προκειμένου να σταθεί όρθια. Σε κάθε περίπτωση, δεν μπορεί να φορτώσει κανείς στους κρατικούς υπαλλήλους τη μετάδοση του κορωνοϊού. Μπορεί να μην εργάζονται όπως θα μπορούσαν από το σπίτι τους, ωστόσο δεν συμμετέχουν στο ατέλειωτο πάρτι του πηγαινέλα.
Υπάρχει και μια τρίτη κατηγορία, που είναι μειοψηφία ωστόσο αρκετά μεγάλη για να προκαλέσει τη ζημιά, θύματα της οποίας είμαστε όλοι. Δεν θα μπω στον πειρασμό να κάνω τον εύκολο διαχωρισμό για τους δήθεν αντιεξουσιαστές που συγκεντρώνονται κάθε τρεις και λίγο στις πλατείες και στους δρόμους και στους «καθωσπρέπει» αστούς που κλείνονται στα σπίτια τους και υφίστανται τις συνέπειες των διαφόρων διαδηλωτών. Πράγματι, κάνουν μεγάλη ζημιά οι συγκεντρώσεις. Αρκεί να δει κανείς μια φωτογραφία και θα καταλάβει. Φωνάζουν συνθήματα με τις μάσκες κατεβασμένες στο πηγούνι, χωρίς να τηρούν καμία απόσταση ασφαλείας ο ένας από τον άλλον. Μετά επιστρέφουν στα σπίτια τους, βλέπουν τους ηλικιωμένους γονείς τους και τους παππούδες τους και έτσι ο κορωνοϊός σιγά-σιγά βρίσκει θέση σε κάθε ελληνική οικογένεια.
Στην ίδια κατηγορία με τους αδιάφορους ως προς την πανδημία διαδηλωτές είναι και οι καλοπερασάκηδες, που δεν μπορούν να αντέξουν χωρίς να πάρουν μέρος σε ένα-δυο πάρτι κάθε εβδομάδα. Και αυτά τα πάρτι αυξάνονται και πληθύνονται. Μπορεί στη δημοσιότητα να κυριάρχησε το μπουζουξίδικο στη Λιοσίων, που δούλευε κρυφά τη νύχτα, όμως δεκάδες σπίτια στην Αθήνα έχουν μετατραπεί σε μπαρ και εστιατόρια. Και δεν είναι μόνο εικοσάρηδες που, άντε, λέω τώρα, να τους δικαιολογήσουμε με το γνωστό επιχείρημα «πόσο να αντέξουν ακόμη τα παιδιά μέσα στο σπίτι». Μιλάμε για ανθρώπους όλων των ηλικιών. Άλλοι καλούν φίλους και παίζουν χαρτιά μέχρι τα ξημερώματα, άλλοι στήνουν πολυτελή δείπνα με διάσημους σεφ για να τους περιποιηθούν και άλλοι στήνουν γλέντια για να αντέξουν την πλήξη τους.
Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που με ευκολία «πυροβολούν» την πολιτεία ότι δεν κατάφερε να ελέγξει την πανδημία. Και ενώ όλοι αυτοί έχουν παραβιάσει τα μέτρα, μετά το θέμα γίνεται πολιτικό. Για εκείνους που γλεντούν στα ευρύχωρα σπίτια τους φταίνε οι αριστεροί που μαζεύονται στις πλατείες και για τους διαδηλωτές φταίει γενικώς και αορίστως το σύστημα και το κατεστημένο της Δεξιάς. Και όταν θα έρθει η ώρα και για τους μεν και τους δε να αναζητήσουν στην εντατική κρεβάτι που δεν θα υπάρχει, θα φταίει ο… κακός μας ο καιρός.
Ένας τρόπος να μπει φρένο για να μη ζήσουμε σκηνές Ιταλίας έξω από τα νοσοκομεία είναι να γίνει ένα απόλυτο lockdown, με δρακόντεια μέτρα για τρεις εβδομάδες, προκειμένου να πάρουν ανάσα οι εντατικές. Αυτό υποστηρίζουν κάποιοι γιατροί που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της μάχης. Ξέρουν, όμως, οι γιατροί αλλά και η κυβέρνηση πως πλέον, όσο σκληρά μέτρα και να ανακοινωθούν, είναι αδύνατον να εφαρμοστούν.
Αυξάνονται οι άνθρωποι που δεν συμμερίζονται πλέον τους περιορισμούς. Φαίνεται, άλλωστε, και στις δημοσκοπήσεις. Τα μέτρα δεν έχουν την ίδια αποδοχή. Και χωρίς την καθολική συναίνεση της κοινής γνώμης, δεν επιτυγχάνεται αποτέλεσμα. Έτσι, επιλέχθηκε το άνοιγμα της χώρας βήμα-βήμα με πολλαπλασιασμό των τεστ. Μένει να δούμε τα αποτελέσματα. Με αυτά τα δεδομένα, πάντως, η επιτάχυνση των εμβολιασμών, αν η Ευρώπη καταφέρει να εξασφαλίσει τις παρτίδες που απαιτούνται, μοιάζει να είναι η μόνη ελπίδα, ώστε να δούμε φως όχι το Πάσχα, όπως ελπίζαμε, αλλά έστω στα τέλη Μαΐου. Μέχρι τότε, ο Θεός να βάλει το χέρι του.