Ε, αυτό δεν γίνεται, μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούσε να το καταφέρει. Η καταδίκη του φασισμού ήταν πάντα προνόμιο στη ρητορική της Αριστεράς και με κάθε ακρότητα των φαντασμάτων του ναζισμού, σε όλη την Ευρώπη, πάντα κερδίζουν έδαφος η σοσιαλδημοκρατία και η παραδοσιακή Αριστερά. Μόνο στην Ελλάδα γίνονται όλα αλλιώς. Κερδισμένη είναι η Δικαιοσύνη και αυτό είναι καλό νέο. Και πολιτικά το πιστώνονται ο Μητσοτάκης, που επί ημερών του ελήφθη η γενναία απόφαση του δικαστηρίου, και οι Σαμαράς, Βενιζέλος, Δένδιας, που τόλμησαν να σπάσουν το απόστημα και να στείλουν στον εισαγγελέα αυτούς που σκόρπιζαν φόβο και τρόμο. Κακώς αιφνιδιάστηκε με τον Σταύρο Κοντονή η Κουμουνδούρου και έγιναν μαλλιά-κουβάρια.
Ο πρώην υπουργός αυτά τα έλεγε από τότε που ψηφίστηκαν οι νέοι κώδικες. Δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Το ότι δεν είχε ετοιμάσει εγκαίρως το οπλοστάσιο της άμυνάς της είναι ενδεικτικό της παράλυσης του κομματικού μηχανισμού από τότε που χάθηκε η εξουσία. Αυτός είναι και ο λόγος που έχασε αξιοπρεπώς, με 31,5%, και τώρα έχει φτάσει γύρω στο 20%. Είναι άλλη μια παραδοξότητα το να χάνει ένα κόμμα στην αντιπολίτευση, όταν πάνω στην κυβέρνηση σκάει η μια βόμβα μετά την άλλη. Ένα νέο κεφάλαιο της πολιτικής επιστήμης άρχισε να γράφεται. Με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν βαριέται κανείς ποτέ. Αυτό να λέγεται.
Πάμε στην ουσία τώρα, γιατί τα εσωτερικά των κομμάτων λίγο απασχολούν πια μια κοινωνία που χτυπιέται κοινωνικά και οικονομικά από την πανδημία.
Με την αναμενόμενη ολοκλήρωση της δίκης της Χρυσής Αυγής και την καταδίκη των πρωτεργατών της εγκληματικής οργάνωσης, κλείνει με έναν ιδιαίτερο τρόπο ένας κακός κύκλος.
Κατά μία παράξενη σύμπτωση, μια ολόκληρη δεκαετία, που σημαδεύτηκε από μίσος, διχασμό, πολιτική ακρότητα και γενική αναστάτωση και ανωμαλία, τελειώνει. Έτσι, περιθωριοποιείται μια οργάνωση που πρωτοστάτησε σε όλα αυτά. Και οι πρωταγωνιστές, οι παλιοί παλικαράδες, ζητούν τώρα ελαφρυντικά. Όταν έρχεται η δύσκολη ώρα, οι χρυσαυγίτες ζητιανεύουν επιείκεια. Έχουν το δικαίωμα, δεν λέω, τους το αναγνωρίζει η δημοκρατία, που τη μισούν. Άλλος εκλιπαρεί να τον μετρήσουμε σαν καλό παιδί επειδή αγαπάει τα ζώα, άλλος επειδή είναι χριστιανός ορθόδοξος κι άλλος επειδή παντρεύτηκε δύο φορές την ίδια γυναίκα…
Η ποινική καταδίκη της Χρυσής Αυγής ακολουθεί την πολιτική ήττα της νεοναζιστικής οργάνωσης στις εκλογές το 2019, κλείνοντας ένα θλιβερό κεφάλαιο της ελληνικής ιστορίας. Κατάφερε να ενώσει πολιτικές δυνάμεις που σπανίως ομονοούν, για να πουν «όχι» και σε αυτή την απειλή.
Για να είμαστε σίγουροι, όμως, ότι ο κίνδυνος πέρασε, οφείλουμε να καταλάβουμε πώς η εγκληματική οργάνωση μπόρεσε να σημειώσει την καλύτερη εκλογική επίδοσή της στις ευρωεκλογές του 2014, με 536.913 ψήφους (9,39%), ενώ η ηγεσία της βρισκόταν προφυλακισμένη μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.
Πρέπει να θυμηθούμε επίσης ότι ο Κασιδιάρης πήρε πάνω από 10% στον δήμο της Αθήνας. Άρα το αυγό του φιδιού είναι εδώ, συνεχίζει να επωάζεται στην κρυψώνα του, κι ας βρίσκεται σε ύπνωση ό,τι εκπροσωπεί μέχρι να περάσει η κακιά η ώρα.
Το καλό νέο είναι ότι η οργάνωση είχε αρχίσει να κλονίζεται από μέσα. Μιχαλολιάκος και Κασιδιάρης είναι στα μαχαίρια, ενώ η στέρηση εκατομμυρίων ευρώ από την κρατική ενίσχυση και οι δικαστικές διώξεις έφεραν φτώχεια, γκρίνια και διχασμό – και την εκλογική ήττα του 2019.
Μαζί με την εφαρμογή του νόμου, χρειαζόταν και πολιτική βούληση από την τότε κυβέρνηση για τη διακοπή της χρηματοδότησης. Οι συνθήκες που ενθαρρύνουν τη βία ακραίων ομάδων προφανώς δεν έχουν εκλείψει. Η καταδίκη της Χ.Α., όμως, δείχνει πως οι πολίτες, οι πολιτικοί και οι δικαστές, όταν είναι τολμηροί, διαθέτουν τα εφόδια ώστε να ενισχύσουν τη δημοκρατία.
Σε κάθε περίπτωση και χωρίς -προς Θεού- να θέλω να μειώσω τον πανηγυρικό χαρακτήρα των ημερών στον απόηχο μιας ιστορικής δικαστικής απόφασης, να κρατήσουμε καλά στο μυαλό μας ότι δεν τελειώσαμε με το τέρας του φασισμού, που φωλιάζει, ως φόβος και ως οργή, στο κοινωνικό σώμα, όταν δοκιμάζεται από ανεργία, απομόνωση, φτώχεια και περιθωριοποίηση. Αν η πολιτεία δεν αλλάξει αυτές τις αντικειμενικές συνθήκες, ο φασισμός θα καιροφυλακτεί για την επόμενη κρίση. Ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται. Και όταν δεν υπάρχουν κοινωνικές δομές στο κράτος πρόνοιας να πάνε τη μόνη και ανήμπορη γιαγιά στο ΑΤΜ, θα την πάνε οι χρυσαυγίτες για να πάρουν την πολύτιμη ψήφο της.
Οι πολιτικές ηγεσίες επίσης οφείλουν να πάρουν το μήνυμα και να μην καλλιεργούν στο εκλογικό σώμα διχαστικές λογικές και εμφυλιοπολεμικές πρακτικές, «εσείς ή εμείς», διότι αυτές οι πολιτικές στρατηγικές της ρήξης και της σύγκρουσης, χωρίς το ελάχιστο πεδίο συνεννόησης και εξισορρόπησης των συμφερόντων, διαμορφώνουν τις συνθήκες να εμφανιστεί ξανά και ξανά ένα νέο κεφάλι της Λερναίας Ύδρας του φασισμού.
Η πολιτική ηγεσία έχει χρέος να επιδιώξει να πείσει τους παραπλανημένους πολίτες που έφτασαν στην κάλπη να ψηφίσουν Χρυσή Αυγή ότι ο ναζισμός δεν έλυσε ποτέ προβλήματα. Η βία, που αποτελεί τον πυρήνα του, είναι καταστροφική, αδιέξοδη, και αργά ή γρήγορα δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο. Είναι γεγονός ότι χρειάζεται μεγάλη δύναμη για να διώξεις τον φόβο και την οργή από τους πολίτες, αλλά αυτό είναι το κρίσιμο ζητούμενο το προσεχές διάστημα.