Είναι το πιο εύκολο πράγμα να βρίζεις τους πολιτικούς. Από το καφενείο μέχρι την τηλεόραση μπορούμε να λέμε νυχθημερόν, αυτοί φταίνε για όλα. Τελευταίο παράδειγμα το Μάτι. Βρίζουμε από Τσίπρα μέχρι Ψινάκη όλη την κλίμακα της ιεραρχίας και ξεμπερδεύουμε.
Όπως το 2007 με το ολοκαύτωμα στην Πελοποννήσου βρίζαμε τον Καραμανλή και τους αξιωματούχους του. Καλά κάνουμε από μια πλευρά, βοηθάει στην εκτόνωση μας. Μόνο που το κάνουμε για τους λάθος λόγους. Σαν να περιμέναμε να πιάσουν την μάνικα να σβήσουν οι ίδιοι τη φωτιά. Ενώ θα έπρεπε να τιμωρηθούν με χιλιάδες τρόπους για το κράτος – τέρας που δημιούργησαν και συντηρούν. Σαράντα δυο φορείς έχουν αρμοδιότητα για τις φυσικές καταστροφές. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει κανείς στα αλήθεια αρμόδιος την κρίσιμη ώρα.
Μετά περνούν οι εβδομάδες περνούν οι μήνες περνούν τα χρόνια ξεχνιέται καταστροφή λησμονούνται οι νεκροί. Στο κράτος δεν αλλάζει τίποτα συνεχίζει να λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο στους δικούς του χρόνους, στους δικούς του ρυθμούς και την ώρα που καίγεται ο τόπος δεν καταφέρνει να βρει ο ένας αρμόδιος τον άλλον στο τηλέφωνο.
Γιατί τα λέω αυτά. Έξι μήνες μετά την εκατόμβη στην Αττική το Μετσόβιο πολυτεχνείο προειδοποιεί ότι αν σήμερα είχαμε την ίδια πυρκαγιά θα είχαμε τα ίδια αποτελέσματα. Προφανώς το ίδιο θα ισχύσει συμβεί το κάτι ανάλογο το ερχόμενο Καλοκαίρι.
Τώρα το ξέρουμε όλοι ότι το κράτος χρεοκόπησε πέντε φορές την ιστορία του για πολλούς λόγους και τον εξής ένα: είχε πάντα ένα διαλυμένο, ρουσφετολογικό, πολυτελές και αποτελεσματικό δημόσιο. Και οι ευθύνες δεν ανήκουν μόνο στους πολιτικούς. Αυτό ακριβώς το κράτος που έχουμε το θέλει, ένα μεγάλο κομμάτι πολιτών. Συνήθως είναι αυτοί που διαμαρτύρονται δημόσια και εξυπηρετούνται κρυφά, με τους κολλητούς στα λαγούμια της γραφειοκρατίας.
Κάποτε λέγαμε ότι οι πολιτικοί, συντηρούν το πελατειακό κράτος για να μπορούν να κάνουν ρουσφέτια και κρατούν δέσμιους στο ψηφοφόρους τους. Είναι ακριβές σε μεγάλο βαθμό. Στις περασμένες δεκαετίες ένας βουλευτής επαρχίας κατά μέσο όρο διευθετούσε εφτά στα δέκα αιτήματα, των πιστών ψηφοφόρων τους. Διορισμούς, μεταθέσεις στο στρατό, διαμεσολάβηση στην εφορία στην πολεοδομία στο Ι.Κ.Α., ακόμη και στην αστυνομία από κλήσεις της Τροχαίας, μέχρι μικρές παρανομίες παντός είδους.
Τώρα αυτή η σχέση έχει αλλάξει. Μετά το ΑΣΕΠ στις προσλήψεις στο Δημόσιο και μετά τις διαδικασίες που μπήκαν για τις μεταθέσεις το στρατό αυτοί οι δύο βασικοί άξονες το ρουσφετιών έχουν περιοριστεί δραματικά. Κακά τα ψέματα με τα μνημόνια άλλαξαν όχι όλα, αλλά αρκετά στην λειτουργία του κράτους.
Τα δημόσια έσοδα για παράδειγμα ανήκουν σε ανεξάρτητη αρχή στην οποία είναι εξαιρετικά δύσκολο να παρέμβει ένας πολιτικός για να διευθετήσει τα χρέη του εκλεκτού του. Τα ρουσφέτια πλέον γίνονται βάρος στους πολιτικούς, καθώς πλέον στα δέκα αιτήματα μετά βίας μπορούν να εξυπηρετήσουν τα δυο.
Άρα ο βουλευτής στην περιφέρεια του, κάθε φορά που παρεμβαίνει και διαμεσολαβεί κάνει δύο φίλους και οκτώ εχθρούς. Και εδώ αρχίζει να μπαίνει στο τραπέζι το αιώνιο ερώτημα, αν η κότα γέννησε το αυγό ή το αυγό την κότα, δηλαδή εάν οι πολιτικοί έμαθαν τους πολίτες στο ρουσφέτι ή οι πολίτες συμπαρασύρουν τους πολιτικούς στα μέτρα τους.
Είναι αλήθεια ότι πίσω από τις κλειστές πόρτες οι πολιτικοί όλων των κομμάτων, συμφωνούν ότι κάπου πρέπει να μπει ένα τέλος στην δυνατότητα διαμεσολάβησης επίλυσης διαφορών πολιτών με το κράτος. Άσχετα αν κάποιοι πιστεύουν στο μεγάλο δημόσιο και κάποιοι άλλοι στο μικρότερο, το ρουσφέτι συμφωνούν ότι πλέον είναι αρνητικό φορτίο για τους ίδιους δεν τους δίνει ψήφους αλλά τους στερεί.
Για παράδειγμα συμφωνούν, ότι η ταχεία μηχανογράφηση όλων των λειτουργικών του Δημοσίου ώστε να ελαχιστοποιείται η επαφή του πολίτη με το δημόσιο υπάλληλο είναι εκ των ων ουκ άνευ να γίνει αύριο, μια που έχει καθυστερήσει μερικές δεκαετίες σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη.
Το πάρε – δώσε με τον εφοριακό, τον πολεοδόμο και τον κάθε λογής κρατικό λειτουργό, πρέπει να εξαφανιστεί από την δημόσια σφαίρα. Είναι η αιτία των περισσότερων δεινών , στην εξυπηρέτηση ημετέρων και στα γρηγορόσημα.
Το δεύτερο όμως και σημαντικότερο πρέπει να γίνει είναι να ξαναφτιαχτεί ένα αποτελεσματικό κράτος από την αρχή με στελέχη που έχουν αποδεδειγμένα επιχειρησιακές ικανότητες στην διαχείριση μεγάλων φυσικών καταστροφών.
Και αυτό δεν μπορεί να γίνει μόνο από ένα, κόμμα αυτό θέλει συνεννόηση διακομματική σε κεντρικό επίπεδο να βρούμε τους καλύτερους τους πιο εκπαιδευμένους – τους άριστους και να δημιουργήσουμε ένα συντονιστικό κέντρο από το οποίο θα χτιστεί η πυραμίδα αντιμετώπισης καταστροφών.
Για παράδειγμα δεκάδες αξιωματικοί των σωμάτων ασφάλειας και των ενόπλων δυνάμεων, αφού έχει επενδύσει για την εκπαίδευσή τους μια τεράστια περιουσία το κράτος, 55 χρονών τους στέλνουμε σπίτι τους, ενώ κανείς δεν θέλει να φύγει και σχεδόν όλοι γιατί είναι έτοιμοι να υπηρετήσουν σε νέους ρόλους που θα τους αναθέσει η πολιτεία.
Αυτή είναι μία ιδέα, υπάρχουν κι άλλες. Αρκεί στο πολιτικό σύστημα να αποφασίσεις να γυρίσεις σελίδα. Διαφορετικά κάθε φορά θα καιγόμαστε και θα πνιγόμαστε . Το ‘’αυτή είναι η Ελλάδα ‘’ που λέμε μετά από κάθε συμφορά, πλέον δε μας αρμόζει. Κάποιοι πρέπει να τολμήσουν να την κάνουν καλύτερη.