Όταν ξεκίνησε η ελληνική κρίση είχα ακούσει ένα σπουδαίο Ιταλό πολιτικό να λέει ότι μετά την Ελλάδα την Πορτογαλία και την Κύπρο το πρόβλημα θα έρθει στη Ρώμη. Γιατί μόνο Ιταλία, όπως εξηγούσε, μπορεί να κρατήσει την Ευρώπη ενωμένη ή να την διαλύσει.
Μου φάνηκε ο λόγος υπερβολικός, όμως ιστορία σταδιακά δείχνει να τον δικαιώνει. Δεν νοείται ενωμένη Ευρώπη χωρίς την Ιταλία και αν φύγει από το παιχνίδι σε μια στιγμή που η μεγάλη Βρετανία ακολούθησε το δικό της δρόμο δεν θα μιλάμε για ενωμένη Ευρώπη αλλά για ένα γαλλο-γερμανικό άξονα με τους δορυφόρους τους.
Και προφανώς δεν θα καταστραφεί η Γερμανία και η Γαλλία από μια τέτοια αποχώρηση, όμως θα καταρρεύσει ένα οικοδόμημα που χτίζεται βήμα βήμα εδώ και έναν αιώνα.
Η Ιταλία δεν είναι η Ελλάδα, μπορεί να ζήσει χωρίς ευρώ. Θα ταρακουνηθεί, αλλά αν επιστρέψει στο δικό της νόμισμα μετά από μια δεκαετία θα ‘χει ρυθμούς ανάπτυξης απίστευτους, καθώς παράγει τα πάντα όλα. Επομένως είναι η μόνη χώρα που μπορεί να εκβιάσει για αλλαγές στην αρχιτεκτονική του ενιαίου νομίσματος.
Χωρίς αμφιβολία έχουν δίκιο οι Γερμανοί οικονομολόγοι που λένε ότι, αν γίνουν αυτά που ζητούν οι Ιταλοί, θα εκτιναχθεί ο πληθωρισμός στην Γερμανία, θα φτάσει στο 4,5%. Αυτό η Μέρκελ δεν το αντέχει ούτε της επιτρέπεται από το πανίσχυρο συνταγματικό δικαστήριο της χώρας να το αντέξει.
Έτσι θα απαιτηθούν μήνες, αν όχι χρόνια για να βρεθεί η χρυσή τομή. Μια αλχημεία που θα κληθεί να κάνει σταδιακά και αθόρυβα η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Η Ιταλία θα πάρει στο τέλος αρκετά από αυτά που θέλει, όχι όμως με την παρούσα κυβέρνηση.