ΑΝ ΜΑΘΑΜΕ κάτι 8 χρόνια με τρία μνημόνια είναι ότι δεν υπάρχει δεξιά και αριστερή πολιτική στη χρεοκοπία.
Οι κυβερνήσεις που εναλλάσσονται, διαχειρίζονται τις ακραίες απαιτήσεις των δανειστών, για την εξασφάλιση κάθε φορά της περίφημης δόσης, που κρατά το κεφάλι μας οριακά έξω από το νερό.
Μάθαμε ακόμη ότι το κράτος είναι περισσότερο διαλυμένο απ’ όσο πιστεύουμε. Από το 2009 δεν έχει καταφέρει ακόμη να απογράψει τους οργανισμούς που διαθέτει και τον κόσμο που πληρώνει!
Και το σημαντικότερο: μάθαμε πως όλα τα κόμματα έχουν ένα άρρωστο κομμάτι, το οποίο συναντάται σε περίεργα λαγούμια άλλοτε με τη διαφθορά και άλλοτε με το βαθύ κράτος για το βόλεμα των ημετέρων. Δουλειά των αρχηγών είναι να «ανοίγουν τα αποστήματα», προκειμένου να διασώσουν τον βασικό κορμό του πολιτικού τους σχηματισμού.
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει καθήκον απέναντι στην κοινωνία που τον ανέδειξε, να απαλλαγεί απ’ ό,τι αποδυναμώνει τη χώρα και την παράταξη που ο ίδιος δημιούργησε.
Είναι η στιγμή να ανοίξει το παιχνίδι πέρα από τα «σύνορα» της Κουμουνδούρου τους προσεχείς μήνες που θα δοκιμαστούν οι αντοχές όλων μας στα εθνικά θέματα. Και αυτό μπορεί να το κάνει τώρα που έχει το μαχαίρι και το πεπόνι. Σε λίγο θα χάσει κάτι από τα δύο.
Μετά από τόσες αστοχίες, προφανώς καταλαβαίνει και ο ίδιος ότι δεν υπάρχουν Μεσσίες, υπάρχουν όμως πολλοί σε πολλούς πολιτικούς χώρους που μπορούν να κρατήσουν τη χώρα όρθια και θα σχεδιάσουν με ρεαλισμό την μεταμνημονιακή εποχή με τρόπο ώστε να μην ζήσουμε ξανά των εφιάλτη των μνημονίων.