Με τρόμο αφηγείται, κάθε καλοκαίρι που έρχεται από την Αμερική, ένας παιδικός μου φίλος την περιπέτεια με την Εφορία ενός συνάδελφου του, καθηγητή στο Σικάγο. Τι έκανε ο άνθρωπος; Μια από τις φοροαπαλλαγές στην πολιτεία όπου ζει είναι το κόστος της βενζίνης από το πηγαινέλα στη δουλειά. Ο φορολογούμενος – από λάθος, όπως ισχυρίστηκε – δήλωνε κατά τρία μίλια μεγαλύτερη απόσταση από αυτήν που διήνυε καθημερινά από το σπίτι του μέχρι το πανεπιστήμιο, με αποτέλεσμα να κλέβει δήθεν το κράτος ,περίπου 80 δολάρια τον χρόνο. Στον δειγματοληπτικό έλεγχο οι υπάλληλοι της πολιτείας τον εντόπισαν. Δεν φτάνει που πλήρωσε πολλαπλάσια από αυτά που είχε κερδίσει, διασύρθηκε και στη δουλειά του, αφού γνωστοποιήθηκε το παράπτωμά του προς παραδειγματισμό των υπολοίπων. Και το χειρότερο είναι ότι από τότε η Εφορία έγινε η σκιά του. Κάθε χρόνο τον υποβάλλει σε εξονυχιστικό και ταπεινωτικό έλεγχο.
Συμπέρασμα: Δεν χρειάζεται το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης να ανακαλύψει για πολλοστή φορά μέσα σε 9 χρόνια κρίσης τον τροχό . Το έχουν κάνει άλλοι με επιτυχία και η εμπειρία τους λέει ότι το φορολογικό σύστημα αποδίδει μόνο όταν είναι απλό. Ούτε χρειάζονται άπειροι εφοριακοί . Όποιος όμως εντοπιστεί στο δειγματοληπτικό έλεγχο να κλέβει το Κράτος τιμωρείται χωρίς έλεος.