ΟΠΟΙΟΣ συμμερίζεται ακόμη το αλάθητο και τη σοφία των Ευρωπαίων στην πρόληψη και τη διαχείριση των κρίσεων, τότε δεν γνωρίζει τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών, την απολίτικη προσέγγιση του Βερολίνου και την αδυναμία εδώ και χρόνια των Γάλλων να ξαναγίνουν οι μηχανοδηγοί του τρένου. Οι Ελληνες έζησαν στο πετσί τους τον ερασιτεχνισμό με τρία ισοπεδωτικά-τιμωρητικά μνημόνια, που πιθανότατα η ζωή θα αποδείξει ότι δεν πέτυχαν τον στόχο τους. Σε λίγο, έτσι κι αλλιώς, ελάχιστοι εκτός των συνόρων μας θα ασχολούνται με αυτό. Η νέα λαίλαπα στο κατώφλι του δυτικού κόσμου είναι το προσφυγικό, που απειλεί συθέμελα την Ενωμένη Ευρώπη με την επιστροφή της στα «πέτρινα» χρόνια του σκληρού εθνικισμού. Η μεγάλη νίκη του Ορμπαν στην Ουγγαρία, που κέρδισε τις εκλογές με το σύνθημα «Έξω οι ξένοι», δεν είναι η εξαίρεση, αλλά δείχνει την επικίνδυνη ακραία ξενοβοφική στροφή στην Ευρώπη.
ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ κακά μαντάτα για μας. Αυτό που πολλοί ψιθυρίζουν πίσω απο τις κλειστές πόρτες της Ευρώπης θα το φώναζαν σε λίγο δυνατά. Τι λένε; Η Ελλάδα -με οικονομική βοήθεια- να μετατραπεί απο χώρα υποδοχής σε χώρα φιλοξενίας των μεταναστών και προσφύγων. Ετσι, η χώρα μας γίνεται ξανά πρωταγωνίστρια σε ένα έργο που γράφουν άλλοι το σενάριο. Για να είμαστε δίκαιοι, ο ΣΥΡΙΖΑ ευθύνεται για πολλά, όχι όμως για την τραγωδία του προσφυγικού. Εσκασε το θέμα στα χέρια αυτής της κυβέρνησης. Ο Αλέξης Τσίπρας, όμως, τώρα κρίνεται στ’ αλήθεια για τη διαχείριση, χωρίς ελαφρυντικά. Το στοίχημά του ήταν να μετατρέψει το μειονέκτημα της χώρας μας σε πλεονέκτημα και να εξασφαλίσει τα μεγαλύτερα δυνατά οφέλη από το δράμα που, έτσι κι αλλιώς, θα ζήσουμε για πολλά χρόνια. Οι πρόσφυγες που θα μείνουν στη χώρα μας δεν θα είναι 60.000, αλλά περισσότεροι. Και δεν θα είναι όλοι Σύροι, ούτε όλοι πρόσφυγες. Και αυτό το στοίχημα χάνεται κάθε ημέρα στο κολαστήριο της Μόριας στη Λέσβο. Η προχειρότητα του κράτους, όπως σε όλα άλλωστε, κάνει τον γύρο του κόσμου, αμαυρώνει την εικόνα της χώρας και τραυματίζει τον πολιτισμό της. Τα χειρότερα έρχονται, καθώς ο Ερντογάν άνοιξε ξανά την κάνουλα και στέλνει καθημερινά καραβιές με δυστυχισμένους.
ΗΡΘΕ Η ΣΤΙΓΜΗ ο πρωθυπουργός να υπερβεί το κομματικό συμφέρον και τις ιδεολογικές αγκυλώσεις κάποιων συντρόφων του και να απευθυνθεί με ειλικρίνεια στο σύνολο των πολιτικών δυνάμεων της χώρας για βοήθεια, με τη συγκρότηση εθνικού μετώπου. Δεν μιλώ για συγκυβέρνηση, αλλά για τη δημιουργία μετώπου στη χάραξη εθνικής γραμμής, για την αποφυγή των εξωτερικών κινδύνων και την αντιμετώπιση του προσφυγικού. Τώρα είναι η ώρα ο πρωθυπουργός -για λόγους όχι κομματικού συμφέροντος, αλλά πατριωτικού- να φωνάξει: «Ολοι μαζί». Να ζητήσει συναίνεση, όχι όμως αλά καρτ. Ας αφήσει τα σκάνδαλα, όπου αυτά υπάρχουν, στη Δικαιοσύνη και να τα βγάλει από την ημερήσια διάταξη της πολιτικής του. Αν καταφέρει να πετύχει τη διακομματική συνεννόηση, την οποία «πυρπόλησε» ως ηγέτης της αντιπολίτευσης αλλά και ως πρωθυπουργός, θα αφήσει αποτύπωμα στον δημόσιο βίο. Μετά την ήττα τους στις εκλογές, οι ηγέτες της κρίσης ξεχνιούνται και λοιδορούνται -άλλος λίγο, άλλος πολύ- ως διαχειριστές των μνημονίων που φτωχοποίησαν την κοινωνία. Με τον Αλέξη Τσίπρα ο θυμός θα είναι μεγαλύτερος, γιατί πλάι στα οικονομικά θέματα άνοιξαν και τα εθνικά που ένας Θεός ξέρει πώς θα κλείσουν.
Η ΠΑΤΡΙΔΑ βρίσκεται στην πιο επικίνδυνη στροφή της ιστορίας της μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η πολυετής οικονομική κατάρρευση ζωντάνεψε τις αρχέγονες απειλές των γειτόνων της που κρατήθηκαν επί χρόνια σε λήθαργο. Οχι γιατί ξεχάστηκαν, αλλά γιατί η Ελλάδα αποτελούσε μέλος του κλαμπ των ισχυρών του κόσμου. Της πιο εύρωστης νησίδας της Δύσης, με την η οποία η Τουρκία επιδίωκε να συνδεθεί. Τώρα που οι κρίκοι αυτής της σχέσης τρίζουν και χαλαρώνουν, οι γείτονες δείχνουν τα δόντια τους στον αδύναμο κρίκο για να προκαλέσουν την προσοχή των Γερμανών και των Γάλλων. Οι προκλήσεις και ο παραλογισμός του Ερντογάν και των ακραίων συνεταίρων του στην εξουσία θα κλιμακώνονται καθημερινά μέχρι να κλείσουν οι κάλπες στην Τουρκία. Είναι προεκλογικό όχημα η κόντρα για το Αιγαίο, που δεν πρόκειται να το εγκαταλείψουν γιατί αποδίδει στους ψηφοφόρους τους. Γι’ αυτό τις προσεχείς εβδομάδες τα… μάτια μας 14. Μακριά από αυτοσχεδιασμούς και τζάμπα μαγκιές. Και κάτι ακόμη για να μην ξεχνιόμαστε. Η χώρα, για να συνεχίσει να αντεπεξέρχεται στους σύγχρονους κινδύνους και να ζει με αξιοπρέπεια, πρέπει να είναι μέλος μιας ισχυρής ομάδας της παγκόσμιας κοινότητας. Ο πρωθυπουργός πλέον αυτό το έμαθε καλά. Γι’ αυτό ζήτησε τη βοήθεια της Μέρκελ και του Μακρόν για να φρενάρουν τον Ερντογάν. Όσοι ισχυρίζονται ότι η Ευρώπη και το ΝΑΤΟ δεν κάνουν κάτι για μας, δεν ξέρουν το παιχνίδι. Δεν κάνουν όσα θα έπρεπε πράγματι. Σκεφτείτε, όμως, πώς θα ήταν χωρίς αυτούς. Φανταστείτε την τραυματισμένη μικρή Ελλάδα χωρίς τους Ευρωπαίους συμμάχους -με όλα τα λάθη και τις αδεξιότητές τους- μόνη ανάμεσα στη τρέλα των Τραμπ και Πούτιν. Αυτός είναι ο απόλυτος εφιάλτης.
To άρθρο του Γ. Πολίτη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Realnews την Κυριακή, 22 Απριλίου 2018.