Βρισκόμαστε στον ένατο χρόνο της κρίσης. Οι δεκαοκτάχρονοι δεν θυμούνται καν πως ήταν η ζωή πριν τα μνημόνια. Αλλά και οι παλαιότεροι έχουν ξεχάσει τι σημαίνει να έρχεται το Πάσχα και να σου προσφέρει η τράπεζα ταξίδι στο Παρίσι και ψήσιμο του οβελία στον Πύργο του Άιφελ με διακοποδάνεια. Η επιστροφή στην κανονικότητα είναι ένα αφήγημα που δεν έχει την παραμικρή αξία.
Δεν υπάρχει κανονικότητα, επειδή έχει γίνει πλέον μία αφηρημένη έννοια. Αυτό που πραγματικά υπάρχει είναι μία δύσκολη καθημερινότητα και η αγωνία του καθενός να μπορέσει να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες. Φόροι, μεγάλες ασφαλιστικές εισφορές, ανεργία, χαμηλές αποδοχές, υψηλό κόστος ζωής. Όποιος πολιτικός, λοιπόν, υπόσχεται μέρες της χαραυγής του 21ου αιώνα, είναι σαν να μιλάει σε άδειες αίθουσες. Δεν υπάρχουν ακροατές γι αυτού του είδους την προσέγγιση.