ΔΕΝ ΞΕΡΩ καμία κυβέρνηση στον κόσμο που, με τη θέλησή της, θα έβγαζε στον πλειστηριασμό σπίτια πραγματικά φτωχών ανθρώπων.
Δεν ξέρω κανέναν εκλεγμένο υπουργό και βουλευτή που να ήθελε το βράδυ στα τηλεοπτικά δελτία να βλέπει ταμπουρωμένους στα μπαλκόνια γονείς με μικρά παιδιά, που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, να απειλούν ότι θα αυτοκτονήσουν αν τους πάρουν το σπίτι.
Πόσο μάλλον αυτό δεν θα ήθελε να το ζήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, που εξελέγη με το σύνθημα «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη».
Κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι από τότε.
Τραπεζίτες δεν υπάρχουν, υπάρχει το κράτος και απέναντί του στέκονται τα παλιά στελέχη της πλειοψηφίας. Αυτά που ήταν στη βιτρίνα της πρώτης περιόδου: Η Ζωή Κωνσταντοπούλου και ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, οι οποίοι σφυροκοπούν νυχθημερόν τον Αλέξη Τσίπρα και τον κατηγορούν για προδοσία.
ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΦΑΝΕΣ ότι κάποια στιγμή κάτι θα έπρεπε να γίνει με τα «κόκκινα» δάνεια. Εχουν φτάσει τα 110 δισ. Κάποιος θα τα πληρώσει. Και αν δεν τα πληρώσουν αυτοί που τα χρωστούν, θα τα πληρώσουν τα κορόιδα -αυτούς που συνηθίζουμε να λέμε συνεπείς φορολογούμενους- μέσα από μια νέα ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών. Και αυτή τη φορά, θεός φυλάξοι, αν χρειαστεί ανακεφαλοποίηση δεν θα τα δώσουν οι δανειστές για να τα πληρώσουμε αργότερα. Θα τα πληρώσουν άμεσα μικροί και μεγάλοι καταθέτες, όσοι έχουν απομείνει, με ένα γενναίο ψαλίδισμα, όπως συνέβη στην Κύπρο.
Συμφωνούμε όλοι ότι υπάρχουν πλειστηριασμοί που έπρεπε να γίνουν εδώ και πολύ καιρό. Οι βίλες των πλουσίων και των επιπόλαιων έπρεπε ήδη να είχαν πουληθεί. Οι άνθρωποι που ζούσαν σε αυτές είναι δύο κατηγοριών. Είναι οι ευκατάστατοι, που έχουν βγάλει τα λεφτά έξω και εμφανίζονται χρεοκοπημένοι. Είναι και διάφοροι που υπερ-δανείστηκαν τα χρόνια της κραιπάλης, απήλαυσαν τη διαμονή σε πολυτελείς κατοικίες και τώρα ήρθε ο καιρός να επιστρέψουν στο παλιό διαμέρισμα του πατέρα τους στο Παγκράτι. Αυτοί δεν είναι απατεώνες. Νόμιζαν ότι θα έχουν πάντα τα εισοδήματα των καλών εποχών και την πάτησαν. Όπως συνέβη με το Χρηματιστήριο το 2000. Γι’ αυτές τις κατηγορίες δεν θα κλάψει κανείς.
ΥΠΑΡΧΕΙ και η τρίτη κατηγορία. Οι αληθινά φτωχοί άνθρωποι. Προσοχή, όχι αυτοί που εμφανίζονται «μαϊμού» άνεργοι ή κάνουν φορολογική δήλωση με 5.000 τον χρόνο, ενώ βγάζουν άλλες 40.000 «μαύρα». Αλλά εκείνοι που έχουν εξαθλιωθεί, που δεν διαθέτουν κανένα άλλο περιουσιακό στοιχείο. Που παίρνουν φαγητό από τα συσσίτια, τα παιδιά τους περιμένουν το σάντουιτς στα δημόσια σχολεία και με δυσκολία πληρώνουν κάπου-κάπου τη ΔΕΗ, εάν την πληρώνουν. Αυτούς καμιά κοινωνία καπιταλιστική, σοσιαλιστική ή κομμουνιστική δεν νομιμοποιείται ηθικά να τους τιμωρήσει. Πάντα θα υπάρχουν, σε όλες τις εποχές, άνθρωποι που πέφτουν στα βράχια. Αλλοτε από δικά τους λάθη, άλλοτε γιατί είναι θύματα της οικονομικής συγκυρίας. Εάν αυτοί τιμωρηθούν, τότε δεν μπορούμε να μιλάμε για κράτους δικαίου. Και στο κάτω-κάτω της γραφής, πόσοι είναι αυτοί; Δεν είναι οι περισσότεροι. Οι δήθεν φτωχοί είναι οι περισσότεροι. Αν δεν μπορούμε να κάνουμε τον διαχωρισμό, οφείλεται στην αδυναμία του κράτους να δημιουργήσει μια τράπεζα δεδομένων όπως όλες οι δυτικές χώρες, ώστε να γνωρίζει η εφορία κάθε στιγμή ποιοι είναι οι πλούσιοι, ποιοι είναι οι φτωχοί και ποια είναι η οικονομική κατάσταση του καθενός. Η πραγματική οικονομική κατάσταση και όχι η εικονική. Εάν δεν ξέρουν πώς γίνεται αυτό, ας ρωτήσουν τους Γερμανούς, τους Δανούς και τους Ολλανδούς. Υπάρχει και κάτι ακόμη που έχει διαφύγει της προσοχής των δανειστών και ενδεχομένως της κυβέρνησης.
ΕΜΠΕΙΡΟΙ συμβολαιογράφοι και δικηγόροι, όμως, το έχουν εντοπίσει. Ακόμη κι αν αυτή ή η επόμενη κυβέρνηση επιδείξουν αναλγησία σε αυτούς που βρίσκονται στο περιθώριο της ζωής, δεν θα υπάρξει αγοραστικό ενδιαφέρον για τα ακίνητά τους. Αρα κάνουμε πολλή φασαρία για το τίποτα. Κανείς επενδυτής -γιατί γείτονας δεν το παίρνει- δεν ενδιαφέρεται να αγοράσει ένα διαμέρισμα των 50.000 ευρώ στο Κερατσίνι ή στο Περιστέρι. Βρίσκει το ανάλογο με 20.000 στην Κυψέλη και στα Πατήσια. Σε περιοχές που βρίσκονται στο κέντρο της Αθήνας και σε 20 χρόνια θα επιστρέψουν στην κανονικότητα. Οπως έκανε το κινεζικό fund στα Εξάρχεια, που πήρε 100 διαμερίσματα.
ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ πρόβλημα, όμως, σε έναν χρόνο από τώρα, δεν θα είναι αυτό που αντιμετωπίζουμε σήμερα. Η νέα βόμβα που θα σκάσει στα χέρια της όποιας κυβέρνησης είναι τότε στην εξουσία, θα πέσει από τους σημερινούς συνεπείς οφειλέτες. Η οργή και η αγανάκτηση αυτών που στερούνται οι ίδιοι και οι οικογένειές τους αγαθά της καθημερινότητας, πολλές φορές και είδη πρώτης ανάγκης, για να πληρώσουν τη δόση του δανείου έχει κορυφωθεί. Τα στελέχη των τραπεζών που έρχονται σε επικοινωνία μαζί τους κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου ότι σε λίγο οι περισσότεροι δανειολήπτες, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, θα «κοκκινίσουν» τα δάνειά τους, για να μπουν σε ευνοϊκές ρυθμίσεις.
Αυτό θα είναι η αρχή του τέλους του χάους. Εκεί θα γίνει το μεγάλο πάρτι από τους αεριτζήδες, τα «κοράκια» και τους τοκογλύφους που κρατούν ασφαλισμένα μετρητά στα σεντούκια τους.
Ο μόνος τρόπος να αποφευχθεί αυτό το βατερλό, είναι να δοθούν άμεσα κίνητρα και διευκολύνσεις στους ανθρώπους που πληρώνουν, με αιματηρές οικονομίες, τις δόσεις τους κάθε πρώτη του μήνα. Υπάρχουν σχέδια και πλάνα από σοβαρούς επιστήμονες. Όσο νωρίτερα εφαρμοστούν τόσο λιγότερο θα κλάψουμε.
To άρθρο του Γ. Πολίτη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Realnews την Κυριακή, 10 Δεκεμβρίου 2017.