«Η ΕΛΛΑΔΑ χρεοκόπησε για πολλούς λόγους και τον εξής ένα: Δεν κατάφερε ποτέ να συγκροτήσει ένα αποτελεσματικό και σύγχρονο κράτος. Οι λειτουργοί του, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, είναι ένας μαλθακός μηχανισμός που αποτελείται από κομματικά βιλαέτια. Οι καλοί και ευσυνείδητοι δημόσιοι υπάλληλοι, δυστυχώς, δεν είναι οι περισσότεροι και δεν μπορούν να κάνουν τη διαφορά.
Πόσα πρέπει να μας συμβούν ακόμη, για να πάρουμε στα σοβαρά ότι η διοίκηση πρέπει να φτιαχτεί από την αρχή. Το καλοκαίρι καίγεται η Ελλάδα από άκρη σε άκρη, τον χειμώνα, μόλις βρέξει, πλημμυρίζουν οι πόλεις και πνίγεται κόσμος και μόλις χιονίσει, διαλύεται το σύμπαν.
Ακόμη και αν μετά από 4-5 μνημόνια η Ελλάδα βγάλει το κεφάλι έξω από το νερό, με μαθηματική ακρίβεια μετά από μερικές δεκαετίες θα χρεοκοπήσει ξανά, όπως έχει συμβεί άλλες 5 φορές στην ιστορία της.
Αν υπάρχει ένα θέμα να συμφωνήσουν όλοι όσοι θέλουν να μας κυβερνήσουν, αυτό είναι η ανάγκη δημιουργίας σοβαρού κράτους».
ΑΥΤΑ γράφαμε πριν από ενάμιση μήνα εδώ στη Realnews, όταν ο Σαρωνικός γέμισε πετρέλαιο. Είναι άσχημο να είσαι προφήτης κακών ειδήσεων. Δεν χρειάζονται, όμως, ειδικά προσόντα για να προβλέψεις στην Ελλάδα τα χειρότερα. Αρκεί να παρατηρείς πώς λειτουργούν οι πολεοδομίες, τα δασαρχεία, οι αρχαιολογικές υπηρεσίες και συνολικά το Δημόσιο. Και να ακούς αυτά που λένε οι επιστήμονες. Στη Μάνδρα, εκεί ακριβώς που θρηνήσαμε τα θύματα, το Πολυτεχνείο χρόνια τώρα έκανε προσομοιώσεις και είχε δει εγκαίρως τον εφιάλτη που ζήσαμε. Καθηγητές και φοιτητές μιλούσαν για την επερχόμενη συμφορά. Ουδείς τους πήρε στα σοβαρά . Το «ωχ αδελφέ» είναι η κυρίαρχη αντίληψη στη λειτουργία της πολιτείας και στη συνείδηση των πολιτών. Ναι, των πολιτών. Είναι συνυπεύθυνοι με τους πολιτικούς, που δήθεν κατακεραυνώνουν και τους αξιωματούχους γραφειοκράτες. όλοι όσοι (και δεν είναι λίγοι) χτίζουν πάνω σε μπαζωμένα ρέματα για να κερδίσουν κάποια μέτρα γης.
Ο,τι θέλει ο καθένας κάνει μπροστά στα μάτια των αρμοδίων, αφού το Δημόσιο λειτουργεί μόνο για τον εαυτό του. Ερήμην της κοινωνίας. Οι λειτουργοί αμείβονται για να υπηρετούν το γραφειοκρατικό τέρας που οι ίδιοι δημιούργησαν, προκειμένου να έχουν ρόλο και εξουσία. Το αποτέλεσμα δεν αφορά κανέναν. Ολοι με τη διαδικασία ασχολούνται. Ετσι, μεγάλα και μικρά έργα βαλτώνουν για χρόνια. Και όταν χάνονται χρήματα, γίνεται η χώρα πιο φτωχή. Δεν βαριέσαι, αυτό -πες- το συνηθίσαμε. Οταν χάνονται άνθρωποι -γιατί έβρεξε πολύ- είναι εθνική τραγωδία. Ακόμη και αν λογοδοτήσουν κάποιοι, το κακό έχει γίνει και είναι ανεπανόρθωτο. Για να αναλογιστούμε το μέγεθός του, αρκεί να σκεφτούμε πως αν είχαμε εμπλακεί σε ένα 24ωρο πόλεμο με μια γειτονική χώρα, τόσους νεκρούς θα είχαμε πάνω-κάτω. Ισως και λιγότερους.
ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ του μπαζώματος των ποταμών και των χειμάρρων είχε ξεκινήσει το 1939 με τη βούλα του κράτους και θεωρήθηκε μεγάλο έργο. Ο Ιωάννης Μεταξάς θεμελίωσε τη μετατροπή του Ιλισού σε λεωφόρο με τη χαρακτηριστική φράση «Θάπτομεν τον Ιλισόν».
Σιγά μην αντιγράφαμε, εμείς οι έξυπνοι Ελληναράδες, τους κουτόφραγκους σε Παρίσι, Λονδίνο, Ρώμη, Βιέννη, Βουδαπέστη, Πράγα και Αμστερνταμ, που μετέτρεψαν τα ποτάμια σε πηγές πλούτου και ζωής, έχτισαν τις πόλεις γύρω από αυτά, βάθυναν τις όχθες τους, έφτιαξαν γέφυρες-έργα τέχνης και έγιναν πόλος έλξης για όλο τον πλανήτη. Εμείς καλύψαμε τα πάντα. Και από πάνω χτίσαμε τα τέρατα της αντιπαροχής. Και καταντήσαμε την πιο ιστορική πόλη της Ευρώπης ένα τριτοκοσμικό μόρφωμα. Ρίξαμε όπου μπορούσαμε μπάζα και τσιμέντο, με θράσος, απληστία και αυθάδεια. Οχι μόνο στην Αθήνα, στις περισσότερες πόλεις της χώρας συνέβη το ίδιο και συνεχίζει να συμβαίνει το ίδιο.
ΓΙΑ ΝΑ επιστρέψουμε στο ιστορικό του αρχικού εγκλήματος, ο Ιλισός με τις αμμώδεις όχθες εξαφανίστηκε πλήρως τη δεκαετία του ’50 για να… περάσουν τα αυτοκίνητα των Αθηναίων που είχαν αρχίσει να αβγατίζουν. Το ποτάμι εγκλωβίστηκε και πλέον κυλάει υπόγεια. Πρώτος το 1930 ο ακαδημαϊκός Δημήτριος Γρ. Καμπούρογλου είχε πει πως «αν οι Νεοέλληνες έκαναν το ατόπημα, ο πολιτισμός θα μας διαγράψει. Πρόκειται περί καταστροφής δευτέρας μετά την του Παρθενώνος, με την διαφοράν ότι εκείνον μεν τον κατέστρεψαν ξένοι, αυτόν, δε, πρόκειται να τον καταστρέψουν Ελληνες». Κανείς δεν τον άκουσε και έτσι στη θέση του ποταμού βρέθηκαν η Μιχαλακοπούλου, η λεωφόρος Βασ. Κωνσταντίνου και η Καλλιρρόης. Κάτω από αυτούς τους δρόμους βρίσκεται η κοίτη του αρχαίου Ιλισού, που πλέον «κοιμάται» μέχρι να βρεθούν κάποιοι οραματιστές πολιτικοί να τον ξυπνήσουν και μαζί του τους 300 χείμαρρους της Αττικής που κρατάνε ομήρους 4 εκατομμύρια ανθρώπους. Γιατί αν οι ποταμοί και οι χείμαρροι δεν επιστρέψουν στην αρχιτεκτονική της φύσης, θα πάρουν σύντομα ή αργά εκδίκηση. Τα ακραία καιρικά φαινόμενα θα επιστρέψουν, ενώ οι κλιματικές αλλαγές επιφυλάσσουν ανατροπές και εκπλήξεις. Και αυτό δεν το λένε οι λογοτέχνες, για να δραματοποιούν την κατάσταση με μυθιστορήματα. Το λένε οι επιστήμονες και προειδοποιούν ότι είναι στο χέρι μας να αποφασίσουμε αν θα επιλέξουμε να γίνουμε Ολλανδία ή Μπανγκλαντές. Στην πρώτη έχει γίνει η καλύτερη δυνατή διαχείριση ποταμών. Σχεδιάζουν με πειθαρχία και σοβαρότητα. Στη δεύτερη, κάθε φορά που πλημμυρίζει η χώρα, πνίγονται εκατοντάδες φτωχοί άνθρωποι.
To άρθρο του Γ. Πολίτη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Realnews την Κυριακή, 26 Νοεμβρίου 2017.