ΟΛΑ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ από έναν τενεκέ λάδι. Τις δεκαετίες του ’20 και του ’30 όποιος κατάφερνε να εξασφαλίσει ένα καλό πεσκέσι και να το μεταφέρει στην Αθήνα, είχε εύκολη πρόσβαση στον γιατρό για χειρουργική επέμβαση. Το λάδι ήταν σπουδαίο δώρο. Τα χρήματα, άλλωστε, ήταν δυσεύρετα εκείνα τα χρόνια και τα είχαν λίγοι. Κανείς δεν πίστευε τότε ότι δωροδοκεί τον γιατρό. Ηταν μια κίνηση ευγνωμοσύνης για τον άνθρωπο που τους έσωσε τη ζωή. Είναι ανατολίτικη συνήθεια και τις περισσότερες φορές μοιάζει συμπαθητική, ιδιαίτερα όταν οι άνθρωποι δίνουν με την καρδιά τους κάτι που παράγουν μόνοι τους, για να πουν ένα μεγάλο ευχαριστώ. Το κάνουν οι Ελληνες, το κάνουν οι Τούρκοι, το κάνουν και όλοι οι λαοί της Μέσης Ανατολής. Τα χρόνια πέρασαν. Η Ελλάδα για περισσότερο από 30 χρόνια ήταν μια πλούσια χώρα, τοποθετημένη στο πιο ζηλευτό μέρος του πλανήτη. Τα πεσκέσια από τα χωριά δεν είχαν καμιά θέση πλέον στα σαλόνια των γιατρών. Επιαναν τόπο μόνο τα μετρητά. Μια κατηγορία γιατρών στην Ελλάδα θησαύρισε. Καλοί και ικανοί οι περισσότεροι, με εξαιρετικές επιδόσεις στην επιστήμη τους, μάζευαν χρήματα με τη σέσουλα και τα μετέφεραν σε σακούλες στις τράπεζες.
ΣΗΜΕΡΑ τα ποσά που διακινούνται στα δημόσια νοσοκομεία δεν είναι τόσο μεγάλα όσο την περασμένη δεκαετία. Επεσαν οι τιμές παντού, έπεσαν και στα φακελάκια. Τα χρήματα είναι λιγότερα, είναι όμως περισσότεροι αυτοί που τα ζητάνε και αυτοί που τα παίρνουν με ευκολία όταν τους τα δίνεις. Το φαινόμενο έχει πάρει διαστάσεις και πολλές φορές δεν τηρούνται τα προσχήματα. Σε κάθε περίπτωση δεν μπορούμε να μιλάμε για δημόσιο σύστημα υγείας που παρέχει δωρεάν υπηρεσίες σε όλους τους πολίτες. Οι περισσότεροι έμμεσα ή άμεσα έχουμε έρθει σε επαφή με αυτή τη θλιβερή συναλλαγή και ξέρουμε καλά πώς λειτουργεί.
ΠΡΕΠΕΙ, όμως, να δούμε όλη την εικόνα πριν στοχοποιηθούν και σπιλωθούν στο σύνολό τους οι γιατροί, όπως συμβαίνει συχνά και με μεγάλη ευκολία στη χώρα μας. Ενοχοποιούμε ολόκληρους κλάδους, τους κρεμάμε στα μανταλάκια, τους διασύρουμε και όταν κάποιος χάσει τη ζωή του ή απειληθεί σοβαρά, από αυτόκλητους «τιμωρούς», ανακαλύπτουμε ότι υπάρχει ανομία στη χώρα. Αλλοτε στοχοποιούνται οι πολιτικοί, άλλοτε οι δικαστές, άλλοτε οι δημοσιογράφοι, άλλοτε οι αστυνομικοί, άλλοτε οι δικηγόροι και τώρα ήρθε ξανά η ώρα των γιατρών. Και όταν ξεκινήσει ο διασυρμός, δεν υπάρχει έλεος. Γιατί το αίμα στην αρένα κόβει πολλά εισιτήρια.
Η ΑΝΘΡΩΠΟΦΑΓΙΑ ανακουφίζει αυτούς που θεωρούν τους εαυτούς τους αδικημένους και άτυχους. Είναι μεγάλη χαρά για όποιον αισθάνεται ότι βρίσκεται στο περιθώριο της ζωής, να βλέπει να διασύρονται αυτοί που φθονούσε, γιατί όλοι τούς αποκαλούσαν πετυχημένους. Και οι γιατροί προκαλούν φθόνο, ιδιαίτερα αν έλκονται από το life style.
ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ δίκαιοι. Πρώτον, όλοι γιατροί δεν παίρνουν φακελάκι. Δεύτερον, υπάρχουν πολλές ειδικότητες Ιατρικής που δεν αφήνουν περιθώριο για συναλλαγή με τον ασθενή. Τρίτον, υπάρχουν άνθρωποι που δουλεύουν νυχθημερόν μέσα σε άθλιες συνθήκες -έχουμε συναντήσει όλοι τέτοιους στα νοσοκομεία- και δεν καταδέχονται να τους κεράσεις ούτε καφέ. Σώζουν ζωές και ζουν ταπεινά. Είναι άδικο να τσουβαλιάζουμε όλους τους γιατρούς και να τους ρίξουμε στην πυρά ως εκμεταλλευτές των φτωχών ανθρώπων. Αυτοί που χρηματίζονται απροκάλυπτα είναι συγκεκριμένοι, έχουν ονοματεπώνυμο και τους γνωρίζουν μέχρι και οι θυρωροί.
ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΧΡΟΝΙΑ συντόνιζα ένα ιατρικό συνέδριο και ανέφερα το παράδειγμα ενός χειρουργού που με εκβιαστικό τρόπο πήρε χρήματα από μια πολύ φτωχή γυναίκα για να χειρουργήσει την κόρη της. Το είπα όπως ακριβώς μου είχε καταγγελθεί, χωρίς να αναφέρω την πόλη, το όνομα του νοσοκομείου και προφανώς δεν είπα το όνομα του γιατρού. Σκύβει δίπλα μου ένας παλιός καθηγητής της Ιατρικής και μου λέει στο αυτί: «Αναφέρεστε στον τάδε γιατρό;». Του απαντώ «Πού το ξέρετε, αφού δεν είπα όνομα;». Μου απάντησε: «Τόσο ωμό εκβιαστή μόνο αυτόν ξέρω. Ηταν φοιτητής μου και τον γνωρίζω καλά». Οι κλάδοι των επιστημόνων είναι μικρά χωριά και όλοι γνωρίζουν τα πάντα για όλους. Επομένως, δεν μαθαίνουμε τώρα κάτι που δεν ξέραμε. Αν η πολιτεία θέλει να βάλει τάξη στα νοσοκομεία, ας αντιγράψει όποια σύγχρονη χώρα θέλει. Πρέπει πρώτα να βρεθεί τρόπος να πληρώνονται οι γιατροί -σύμφωνα με τα προσόντα και τις υπηρεσίες που προσφέρει ο καθένας- και μετά να πάρει το κεφάλι σε όποιον τολμήσει να αγγίξει φακελάκι. Πουθενά στην Ευρώπη δεν αμείβεται με 1.300 ευρώ τον μήνα ο καρδιοχειρουργός που σπούδαζε μέχρι τα 40 του χρόνια και κάθε μέρα δοκιμάζει τα όριά του. Δεν υπερασπίζομαι τους εκμεταλλευτές του πόνου. Το ανάθεμα όλων προς αυτούς είναι δεδομένο. Επιμένω ότι οι χυδαίοι και οι εκβιαστές είναι γνωστοί. Υπερασπίζομαι την κοινή λογική για τις αμοιβές των ιατρικών υπηρεσιών. Αυτή που έχουν ανακαλύψει εδώ και δεκαετίες όλες οι σοβαρές χώρες, διασφαλίζοντας την αξιοπρέπεια γιατρών και ασθενών.
To άρθρο του Γ. Πολίτη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Realnews την Κυριακή, 05 Νοεμβρίου 2017.