Η ΣΧΟΛΗ του Ομπάμα είναι αξεπέραστη. Τον αντιγράφει ο Μακρόν. Θέλει να αποκτήσει όλα τα χαρίσματά του και να είναι ο νέος οραματιστής ηγέτης του δυτικού κόσμου. Πρακτικά δεν είναι δύσκολο. Είναι νέος, ωραίος, ενώ στο πέρασμά του δημιουργεί θόρυβο και ελπίδα. Το μεγάλο όπλο του είναι ότι έστειλε στο περιθώριο τη Μαρίν Λεπέν και ξύπνησε ξανά στους Γάλλους την προσδοκία ότι μπορούν να είναι πρωταγωνιστές την Ευρώπη. Τα επικοινωνιακά εργαλεία του πρώην Αμερικανού Προέδρου δανείστηκε και στην επίσκεψή του στην Αθήνα. Μίλησε από την Πνύκα για να διαδώσει το όραμά του στον ελεύθερο κόσμο. Την Πνύκα είχε επιλέξει και ο Ομπάμα, αλλά την τελευταία στιγμή άλλαξαν τα σχέδια και μίλησε στο ίδρυμα «Σταύρος Νιάρχος». Οι ομοιότητες του πρώτου μαύρου Προέδρου των ΗΠΑ με τον νέο φιλόδοξο Γάλλο Πρόεδρο σταματούν κάπου εδώ. Ο Ομπάμα μπορεί να μην άλλαξε την Αμερική, φώτισε όμως την γκρίζα πλευρά της. Ετσι δεν ήταν δημοφιλής μόνο στη χώρα του, αλλά εξασφάλισε την αποδοχή των σκεπτόμενων ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη.
ΠΡΑΓΜΑΤΙ τα είπε πολύ ωραία ο Εμανουέλ Μακρόν στην ομιλία του κάτω από την Ακρόπολη. Χάιδεψε τα αυτιά μας. Είπε όλα όσα θέλαμε και είχαμε ανάγκη να ακούσουμε. Είναι σπουδαίοι σύμμαχοι της Ελλάδας οι Γάλλοι και δεν είναι η πρώτη φορά που μας επαινούν τόσο εμφατικά και με τρόπο που εμείς οι ίδιοι θα διστάζαμε να το κάνουμε. Και τα εννοούν αυτά που λένε, γιατί το Παρίσι επιμένει σταθερά στο δόγμα να έχει στην πολιτική του ομπρέλα την Αθήνα. Δεν είναι λίγο. Το μοιραίο καλοκαίρι του 2015 εάν ο Ολάντ δεν είχε βάλει βέτο, η Ελλάδα θα είχε βρεθεί εκτός ευρωζώνης σε μία νύχτα. Τα πλεονεκτήματα αυτής της σχέσης, δυστυχώς, δεν μπορούν να έχουν άμεσα ευεργετήματα εκεί που πονάμε πολύ. Καθώς η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ατονήσει, τα πολιτικά χαρακτηριστικά της και όλες οι συμφωνίες έχουν καθαρά οικονομικό περιεχόμενο. Έτσι, το κουμάντο το κάνει αυτός που ελέγχει το θησαυροφυλάκιο. Δηλαδή η οικονομική ελίτ της Γερμανίας που εκπροσωπείται από τον Σόιμπλε.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, για διαφορετικούς λόγους η καθεμία, η Βρετανία και η Γαλλία -οι νικητές του πολέμου- από λάθη, παραλείψεις, αστοχίες, αδυναμίες, αλαζονικές συμπεριφορές και παθογένειες αιώνων παρέδωσαν τα κλειδιά της Ευρώπης στους ηττημένους. Την τελευταία δεκαετία την Ευρώπη την κυβερνά το Βερολίνο. Οι ευρωπαϊκοί θεσμοί είναι διακοσμητικοί, η σημερινή Κομισιόν δεν είναι εκείνη του Ντελόρ, ενώ το Ευρωκοινοβούλιο εκδίδει ψηφίσματα σαν να είναι εξωραϊστικός σύλλογος.
Δεν χρειάζεται βαθιά πολιτική ανάλυση για να ανακαλύψει κάνεις πώς συνέβη αυτό. Ο Θουκυδίδης τα είχε περιγράψει κάποιες χιλιετίες πριν και τα λόγια του διδάσκονται σε όλες τις σχολές πολιτικών επιστημών στον κόσμο. Πολιτική επιρροή αποκτά όποια χώρα είναι οικονομικά εύρωστη. Ετσι, καθιστά τους συμμάχους της δορυφόρους και σταδιακά υποτακτικούς.
ΤΟ ΟΡΑΜΑ του νέου Γάλλου Προέδρου, χωρίς αμφιβολία, είναι ό,τι πιο βολικό θα μπορούσε να υπάρξει για την Ελλάδα σήμερα. Μακάρι να πετύχει. Εάν και εφόσον, όμως, αυτό συμβεί, θα χρειαστούν χρόνια για να αλλάξουν τα πράγματα. Και προηγουμένως η γαλλική κοινωνία θα χρειαστεί να πονέσει όσο ποτέ άλλοτε.
Προϋπόθεση για να γίνει το Παρίσι ισότιμος συνομιλητής του Βερολίνου είναι να ξαναβρεί η γαλλική αυτοκρατορία την παλιά της υπέροχη. Αυτό δεν επιτυγχάνεται με κόκκινα χαλιά και παράτες στα Ηλύσια Πεδία, αλλά με θυσίες και σκληρή δουλειά, ώστε η οικονομία της να γίνει ξανά ανταγωνιστική έναντι της γερμανικής. Μόνο έτσι μπορεί να επέλθει η παλιά ισορροπία.
ΑΥΤΟ δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Οι μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται σε αυτή τη μεγάλη χώρα είναι επώδυνες και η γαλλική κοινωνία είναι «κακομαθημένη». Δεν υπάρχει πιο γλυκιά ζωή από το να είσαι υψηλόβαθμος δημόσιος λειτουργός στο Παρίσι ή εργαζόμενος σε μία επιχείρηση του ευρύτερου δημόσιου τομέα, λένε στις Βρυξέλλες οι άσπονδοι φίλοι των Γάλλων, που επιμένουν ότι τα προνόμια της Γαλλίας είναι πολλά και προέρχονται από τα χρόνια της μεγάλης ευημερίας. Είναι απίθανο να αντέξουν οι Γάλλοι να στερηθούν τα μισά από όσα στερούμαστε εμείς. Και εκεί είναι που βρίσκει έδαφος κάθε φορά η ακροδεξιά και φουντώνει. Γιατί έχει το επιχείρημα που λέει: Η Γαλλία είναι μια μεγάλη χώρα και με δικό της νόμισμα τα καταφέρνει μια χαρά, άρα δεν έχει καμία ανάγκη να υποστεί τη σκληρή λιτότητα που κρύβουν οι μεταρρυθμίσεις της ευρωζώνης. Αυτός είναι και ο λόγος που πριν καλά-καλά καθίσει στον προεδρικό θώκο, ο Μακρόν είδε τη δημοτικότητά του να καταρρέει κατά 20 ποσοστιαίες μονάδες. Με το που άνοιξε το θέμα των εργασιακών σχέσεων και της κατάργησης προνομίων, μια μεγάλη μερίδα τού γύρισε του πλάτη. Η θητεία του νέου Προέδρου θα είναι εξαιρετικά δύσκολη και καθοριστική για τον ρόλο της χώρας του στην Ευρώπη και το επίπεδο ζωής των Γάλλων. Μακάρι να πετύχει το στοίχημά του, γιατί κάτω από το σεντόνι αυτής της επιτυχίας η Ελλάδα θα βρει ασφαλές καταφύγιο.
To άρθρο του Γ. Πολίτη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Realnews την Κυριακή, 17 Σεπτεμβρίου 2017.