Φαντάζεσαι ότι σε είκοσι χρόνια από σήμερα, θα απασχολεί κανέναν εάν ο Γιάννης Ζουγανέλης υπήρξε αντιμνημονιακός; Αν ο Σταμάτης Κραουνάκης έσπειρε -μες στην τρέλα του- χολή και λάσπη; Θυμάται κανείς σήμερα ότι ο Νίκος Γούναρης εκτός από κορυφαίος τραγουδιστής, συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση, παρασημοφορήθηκε μάλιστα για τη δράση του; Ή ότι ο Μάρκος Βαμβακάρης, βασιλόφρων κατά δήλωσή του, καλοσώρισε με το μπουζούκι του την παλινόρθωση του Γεωργίου Β’ το 1935;
Τα έργα μένουν, εφόσον αξίζουν. Τα καμώματα των καλλιτεχνών -και των πολιτικών ακόμα- λησμονούνται. Εκτός και αν επιφέρουν ολέθρια ή σπουδαία αποτελέσματα. Ο Στρατής Μυριβήλης συνεργάστηκε με τη δικτατορία του Μεταξά. Ολίσθημα. Με το “Ζωή Εν Τάφω” ωστόσο είχε κερδίσει οριστικά το διαβατήριο για την αθανασία…”
Χρήστος Χωμενίδης