ΕΝΑΣ ΦΙΛΟΣ μού αφηγήθηκε την περιπέτεια του. Μόλις κατάφερε να πάρει εφάπαξ μετά από τρία χρόνια αναμονής, αποφάσισε να επισκευάσει το σπίτι των γονιών του στο Πήλιο που είχε καταρρεύσει. Τους το είχε υποσχεθεί. Από τον πρώτο μήνα κιόλας ,κατάλαβε ότι είχε μπλέξει ,αλλά ήταν αργά. Πρώτα διαπίστωσε ότι για τους εργατοτεχνίτες της επαρχίας, δεν έχει αλλάξει τίποτε τα χρόνια των μνημονίων. Είναι το ίδιο ακριβοί και το ίδιο ασυνεπείς. Αρχίζουν να κάνουν ψιλοδουλίτσες, μόλις μάθουν όταν πας στο χωριό για να δεις την πρόοδο των εργασιών και να πληρώσεις. Το χειρότερο όμως δεν ήταν ότι δεν έβρισκε εργάτες για τις βαριές δουλειές. Οι δύο γνωστοί αλλοδαποί που είχε συναντήσει στο χωριό του πριν 15 χρόνια τους ίδιους ξαναβρήκε. Και μπήκε στη λίστα αναμονής γιατί οι άνθρωποι δεν προλάβαιναν. Συμπέρασμα πρώτον: στα Πατήσια βρίσκεις διαμέρισμα 5000 € η ανακαίνιση ενός σπιτιού στο χωριό κοστίζει όσο και το 2007 τότε που έδιναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα έξω από τις οικοδομές. Συμπέρασμα δεύτερο: η ανεργία αφορά μόνο στα μεγάλα αστικά κέντρα . Στην επαρχία εάν είσαι αποφασισμένος να κάνεις οποιαδήποτε δουλειά,μεροκάματα υπάρχουν και καλοπληρωμένα με 50 ευρώ παρακαλώ. Παρότι το 47,5 % των ελλήνων ζουν από τις συντάξεις, οι νέοι που δεν έχουν τις σπουδές για να μεταναστεύσουν, προτιμούν ίσα να επιβιώνουν από την σύνταξη του πατέρα, της μάνας του παππού και της γιαγιάς,αλλά δεν ξεκολλάνε από τις μεγάλες πόλεις και να αναζητήσουν δουλειά εκεί όπου υπάρχει. Περιμένουν στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη να γίνει ένα θαύμα, που μόνο ο θεός ξέρει αν θα γίνει ποτέ, γιατί δεν καταδέχονται, έστω για μια περίοδο, τις χειρωνακτικές δουλειές.
ΣΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ του φίλου μου αθροίζω και μία δική μου. Περιμένοντας το πλοίο να περάσω στο νησί,ο ιδιοκτήτης ενός μεγάλου εστιατορίου στο λιμάνι με κάλεσε να πιούμε καφέ και να μου πει μια ιστορία: «Βλέπεις μέσα στο μαγαζί εργάζονται 11 άτομα συνολικά. Είναι όλοι αλλοδαποί. Από τον Οκτώβριο παρακαλώ 10 παιδιά που κάθονται όλη μέρα στο καφενείο, γκρινιάζουν και βρίζουν για την ανεργία να δουλέψουν το καλοκαίρι στο μαγαζί μου. Τον Μάιο νόμιζα ότι τους έπεισα. Τελικά δεν ήρθε κανείς. Εάν πάμε τώρα στο καφενείο θα τους βρούμε εκεί».
ΔΕΝ ΜΟΥ ΕΛΕΓΕ ΨΕΜΑΤΑ, γιατί εκεί μεγάλωσα,ξέρω πρόσωπα και πράγματα. Επιστρέφω όμως τα παθήματα του φίλου μου. Οι εργατοτεχνίτες δεν είναι ότι δεν κόβουν αποδείξεις αυτό δεν το έκαναν έτσι κι αλλιώς ποτέ, δεν δέχονται πλέον και χρήματα σε τραπεζικό λογαριασμό. Θέλουν όλοι μετρητά σε φακελάκια. Τι να κάνει ο άνθρωπος μαζεύει αυτός και η γυναίκα του με πιστωτικές κάρτες τα μετρητά που δικαιούνται από τις τράπεζες, γεμίζει τις τσέπες του φάκελους με μετρητά και τα μοιράζει στους μαστόρους μια φορά το μήνα. Δεν τον πιέζουν όμως είναι ευγενικοί . Καλοσύνη τους… «όποτε μπορείς Γιώργο μου και όποτε έχεις ξέρουμε ότι είναι δύσκολο το ρευστό πλέον».
ΤΟΥΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥΣ δύο μήνες μόνο 20.000 άδειες άσκησης επαγγέλματος κατατέθηκαν στην εφορία. Οι άνθρωποι που τις κατείχαν,επισήμως εμφανίζονται άνεργοι. Η πραγματικότητα είναι ότι προτιμούν μαύρα και ας είναι λιγότερα. Οι εταιρείες η μία μετά την άλλη μετακομίζουν την φορολογική τους έδρα στη Βουλγαρία την Κύπρο και το Λουξεμβούργο. Η δραματική πρόβλεψη των φοροτεχνικών είναι ότι στο τέλος θα μείνουν στην Ελλάδα μόνο όσοι τιμολογούν στο Δημόσιο και δεν μπορούν να πουλάνε προϊόντα και υπηρεσίες στο ελληνικό κράτος, μέσω Βουλγαρίας. Και προφανώς θα μείνουν αναγκαστικά, οι ταβέρνες καφετέριες και τα μπαρ οι οποίες έχουνε λάβει εγκαίρως τα… μέτρα τους. Οι παλιοί διανοητές της αριστεράς, έλεγαν ότι μία από τις αστοχίες της αποτυχίας του υπαρκτού σοσιαλισμού είναι ότι δεν στάθμισε την δυναμική της αγοράς η οποία προϋπήρξε του κομμουνισμού. Η αγορά καταφέρνει να βρίσκει τρόπο να επιβιώνει νόμιμο ή παράνομο σε κάθε εποχή. Στη χώρα μας δημιουργείται μία παράλληλη αγορά διακίνησης μαύρου χρήματος με συμπεριφορές κατοχής που θα δημιουργήσει νέους ολιγάρχες. Το 25 % του ΑΕΠ αυτή την ώρα δεν περνάει από τα ταμεία του κράτους ,επειδή η αύξηση είναι γεωμετρική. Σύντομα η παραοικονομία θα είναι μεγαλύτερη από την οικονομία. Πλέον δεν ντρέπεται κάνεις να μην κόβει απόδειξη. Όλοι παζαρεύουν ανοιχτά με τον πελάτη χαμηλότερη τιμή εάν πληρώσει μετρητά και μαύρα. Οι ίδιοι εργαζόμενοι απαιτούν από εργοδότες ,εάν γίνεται να πληρώνονται μαύρα χωρίς ένσημα. Εάν πολύ σύντομα κυβέρνηση και δανειστές δεν αντιληφθούν την παγίδα στην οποία έχουν πέσει οι ίδιοι και η χώρα ,η βλάβη θα είναι μη αναστρέψιμη. Τότε θα μαζεύουμε όλοι τα… ρετάλια μας.
To άρθρο του Γ. Πολίτη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Realnews την Κυριακή, 23 Ιουλίου 2017.