ΟΙ ΠΛΟΥΣΙΟΙ έχουν τα βάσανα τους: παλιό το κρασί, μαύρο το χαβιάρι, ξύλινο το σκάφος. Και μετά έρχονται τα άλλα, τα μεγάλα, το ποια τράπεζα είναι ασφαλής να βάλω τα χρήματά μου, ποιος είναι ο νέος φορολογικός παράδεισος, ποια ομόλογα έχουν υψηλές αποδόσεις και αντέχουν στα σκαμπανεβάσματα, σε ποια χώρα, πότε και σε ποια δραστηριότητα να επενδύσω. Αυτές τις αγωνίες των πλουσίων απέκτησε αιφνιδίως η Ελλάδα ,που επί οκτώ χρόνια ζει με το χέρι απλωμένο, δέχεται εξευτελιστικά μνημόνια, ταπεινωτικές αξιολογήσεις και χυδαίες συμπεριφορές, για να συντηρήσει κακήν κακώς ένα ευρωπαϊκό επίπεδο ζωής. Και όχι για όλους, περίπου για τον μισό πληθυσμό της, γιατί ο άλλος μισός βρίσκεται γονατιστός στα πατώματα κι είναι άγνωστο αν καταφέρει να σηκωθεί ξανά και να ζήσει αξιοπρεπώς.
ΜΑΛΩΝΟΥΝ δημόσια κυβέρνηση και αντιπολίτευση, με επιχειρήματα νηπιαγωγείου, τι θα κάνουν ξαφνικά τα μεγάλα πλεονάσματα, που προέκυψαν -και προεξοφλούν ότι θα προκύψουν και τα επόμενα χρόνια- από το στράγγισμα των πολιτών και την μπαταχτσίδικη συμπεριφορά του κράτους απέναντι σε εκείνους που χρωστάει.
ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΩΡΑ, που με το νέο μνημόνιο η κυβέρνηση προαναγγέλλει τη 12η σφαγή των συνταξιούχων και τη δραματική μείωση του αφορολόγητου και ενώ η ανεργία στους νέους ξεπερνάει το 50 % και το 1/3 του πληθυσμού ζει εξαθλιωμένο, κάτω από το όριο της φτώχειας, δεν ξέρουμε τι να κάνουμε τα πλούτη μας και πού να τα μοιράσουμε. Η κατάσταση θα ήταν γελοία, εάν δεν αφορούσε τις ζωές φτωχών ανθρώπων.
ΑΠΟΡΙΑ ΠΡΩΤΗ. Εφόσον τα πλεονάσματα μας δημιουργούν τέτοια βασανιστικά αδιέξοδα για το πώς θα τα μοιράσουμε, ποιος λόγος υπήρχε να ξεζουμίσουμε τους πολίτες με τέτοια αγριότητα με αποτέλεσμα να μην υπάρχει σάλιο πουθενά για να κινηθεί η αγορά και να πάρουν στοιχειωδώς μπροστά οι μηχανές της πραγματικής οικονομίας; Υποτίθεται ότι οι πολίτες υπέρ φορολογήθηκαν για κάποιο σκοπό. Για σπουδαίο εθνικό λόγο επεβλήθησαν αυτοί οι πρωτοφανείς κεφαλικοί φόροι. Αν δεν απατώμαι, για να μη χρεοκοπήσει η χώρα και να μείνουμε με το κεφάλι έξω από το νερό. Δεν ήξεραν αυτοί που επέβαλαν τα αιματηρά μέτρα τι θα έκαναν τα λεφτά αν περίσσευαν; Και αν στο κάτω-κάτω της γραφής έκαναν λάθος λογαριασμούς και μαζεύουν περισσότερα από όσα ήταν αναγκαία, ας σκεφτούν πώς θα χαλαρώσουν τα λουριά και πώς θα ξεφορτώσουν τα συνήθη υποζύγια, τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους και τους λίγους ελεύθερους επαγγελματίες που πληρώνουν φόρους. Απ’ ό,τι βλέπω, σε αυτό δεν στέκεται κανείς να ουρλιάξει στους δανειστές για την αδικία.
ΑΠΟΡΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ. Ελα και μας περίσσεψαν και θα μας ξαναπερισσέψουν αυτά τα χρήματα, γιατί είμαστε νοικοκυραίοι και κάνουμε πολύ καλή διαχείριση. Δεν ξέρουν ο πρωθυπουργός και οι αρχηγοί των κομμάτων αυτό το περίσσευμα σε ποιους πρέπει να επιστραφεί; Μαλώνουν επί δύο εβδομάδες οι αρχηγοί και κάνουν επίδειξη εξυπνακισμού ο ένας προς τον άλλον και όλοι μαζί στην κοινωνία για το ποιοι δήθεν πρέπει να είναι οι αποδέκτες αυτών των χρημάτων. Μα ούτε σε αυτό το στοιχειώδες δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε; Ούτε στο έλλειμμα ούτε στο περίσσευμα δεν υπάρχει κοινή γλώσσα; Τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας και μας αξίζει απολύτως ο κάθε Τόμσεν να συμπεριφέρεται ως ανθύπατος και να κουνάει το δάχτυλο σε εκλεγμένες κυβερνήσεις. Θέλει πολύ μυαλό να αποφασίσουν τα κόμματα ότι οι πρώτοι που δικαιούνται τα χρήματα είναι οι ηλικιωμένοι που περιμένουν 3 και 4 χρόνια να πάρουν τη σύνταξή τους και ζουν με επαιτεία από συγγενείς και φίλους; Θέλει ιδιαίτερη γνώση να συμφωνήσουμε ότι ο προκλητικά υψηλός ΕΝΦΙΑ πρέπει να μειωθεί και να φτάσει στα επίπεδα φορολόγησης ακινήτων στα οποία βρίσκονται οι υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης; Γιατί, αν συνεχιστεί για κάποια χρόνια ως έχει αυτό το χαράτσι, θα πληρώσουμε όλοι τα σπίτια μας για δεύτερη φορά. Και πόσο ειδικός πρέπει να είσαι για να κατανοήσεις και να συμφωνήσεις με τον αντίπαλο ότι δημόσια Υγεία και δημόσια Παιδεία είναι προτεραιότητα;
ΠΟΣΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ πρέπει να έχεις για να δεις πως, παρότι από τη χώρα έφυγαν 400.000 νέοι, εξακολουθεί το 50% των ανθρώπων κάτω από 35 χρόνων να είναι στην ανεργία. Είναι προτεραιότητα, λοιπόν, να δοθούν χρήματα για την απασχόληση αυτών των ανθρώπων με κίνητρα στον ιδιωτικό τομέα.
ΦΑΙΝΕΤΑΙ ότι ο παραλογισμός του κομματικού συμφέροντος όχι μόνο δεν μειώθηκε τα χρόνια της χρεοκοπίας, αλλά αντίθετα ενισχύεται, κάνοντας κουρέλι τα νεύρα κάθε λογικού ανθρώπου που παρακολουθεί διαρκώς την ίδια θεατρική παράσταση με παλιομοδίτικη σκηνοθεσία.
To άρθρο του Γ. Πολίτη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Realnews την Κυριακή, 14 Μαΐου 2017.