Το πρωί, πας στο κρεβατάκι, προσπαθείς να ξυπνήσεις γλυκά το παιδί σου, του χαϊδεύεις το πρόσωπο, το φιλάς και το βοηθάς να ετοιμαστεί για το σχολείο.
Την ίδια ώρα, παιδιά ίδιας ηλικίας με το δικό σου που δεν έχουν γονείς, δεν έχουν κανέναν, τα αρπάζει κάποιος από το χέρι, τα αφήνει βρώμικα και πεινασμένα, τα χτυπάει και τα στέλνει στην πορνεία. Ενήλικες, βιάζουν παιδιά επί πληρωμή.
Και αυτά, είναι τυχερά γιατί έχουν «προστάτη» που τα στέλνει στους πελάτες. Άλλα, παίρνουν ήδη ναρκωτικά και κακοποιούνται βάναυσα.
Συμβαίνουν δίπλα σου όλα αυτά, αλλά δε σε νοιάζει. Είναι τα παιδιά που δεν ήθελες να πάνε στο σχολείο γιατί θα κολλούσαν τα δικά σου, αρρώστιες, θυμάσαι;
Τα ΠΑΙΔΙΑ δεν είναι λαθραία, δεν είναι τζιχαντιστές, δεν είναι εγκληματίες, είναι ΠΑΙΔΙΑ.
Παιδιά που δε θα προλάβουν να συνειδητοποιήσουν ως ενήλικες τι τους έχει συμβεί. Η ζωή τους είναι στα χέρια της κυβέρνησης και των ελληνικών αρχών.
Και όταν οι ελληνικές αρχές δε νοιάζονται; Ποιος θα της αναγκάσει να κάνουν τη δουλειά τους;
Θα μου πεις, εμείς έχουμε τόσα προβλήματα, για ποιο να πρωτο-νοιαστούμε; Έλα μου ντε!
Εκεί φαίνεται η τσίπα μιας κοινωνίας – όταν μπορεί να κάνει διακρίσεις, να ιεραρχεί τα προβλήματα, να αντιδρά στο μεγάλο, στο πραγματικά μεγάλο. Αυτό σημαίνει ηθικό πλεονέκτημα, αυτό σημαίνει άνθρωπος.
Αλλά εμείς φαίνεται, το χάσαμε μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ. Δε μας έμεινε τσίπα, μόνο Τσίπρας.
Και το ακόμα χειρότερο; Μπορεί να δείχνουμε ρατσισμό στα προσφυγόπουλα, αλλά η αδιαφορία μας δεν κάνει διακρίσεις. Τόσο καιρό διαβάζουμε για παιδιά-Ελληνάκια που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας. Τι κάναμε; Τίποτα.
Γιατί, τα μόνα παιδιά που βλέπουμε, είναι ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ, αυτά που είναι στο σπίτι μας. Για τα υπόλοιπα, δε μας καίγεται καρφί.
Ειρήνη Αγαπηδάκη – υπ. Διδάκτωρ στην Ιατρική Σχολή Αθηνών