Ο Αρτέμης Σώρρας μπορεί να είναι για την ώρα άφαντος, αλλά οι ποικιλώνυμοι οπαδοί του είναι σαφώς ορατοί ανάμεσά μας.
Οι γλωσσολόγοι υποστηρίζουν ότι όσοι γοητευτούν από την απατηλή “διπλή γλώσσα” της δημαγωγίας, οδηγούνται σταδιακά και στη “διπλή σκέψη”. Ενώ οι ψυχολόγοι συμπληρώνουν πως ακολουθεί το φαινόμενο της “γνωσιακής ασυμφωνίας”. Της τάσης, δηλαδή, να εμμένει κανείς στις πεποιθήσεις του παρά το ότι αυτές διαψεύδονται από την ίδια την πραγματικότητα.
Κατόπιν αυτών, οι αντιστοιχίες προκύπτουν ευλόγως: όποιοι πίστεψαν, το 2015, πως το “μνημόνιο καταργείται με ένα άρθρο σε έναν νόμο”, λίγο μετά θεώρησαν ότι το τρέχον Γ΄ μνημόνιο είναι ένας καλός, “έντιμος συμβιβασμός”. Και σήμερα, βεβαίως, επιμένουν πως “η ανάπτυξη έφτασε” και γύρω μας εξέλειπαν οι φτωχοί.
Συμπέρασμα: Σε κατάσταση “γνωσιακής ασυμφωνίας” δεν βρίσκονται μόνο όσοι εξακολουθούν να ορκίζονται στον Δία. Αλλά και εκείνοι που ενώ κάποτε ορκίστηκαν στη Σεισάχθεια και στην 13η σύνταξη και αργότερα πλήρωσαν περισσότερους φόρους και με μικρότερες αποδοχές, επιμένουν να πιστεύουν στον αποδεδειγμένα ανύπαρκτο “θεό”. Όσοι, δηλαδή, δεν έχουν τη δύναμη να κοιταχτούν στον καθρέφτη, να συμπεράνουν και να προχωρήσουν μπροστά. Αλλά που συμπλεγματικά επιμένουν να κλείνουν τα μάτια, αναλογιζόμενοι ένα είδωλο παραπλανητικό.
Εκτός του Σώρρα, λοιπόν, ας αναζητήσουμε γύρω μας και τις “συνιστώσες” του. Τους Αρτεμηδες της διπλανής πόρτας…
Γιάννης Βλαστάρης – Δημοσιογράφος