ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ καταναλώνουμε κάθε χρόνο 130.000 τόνους βοδινού κρέατος και παράγουμε μόνο 20.000 τόνους. Ο κατάλογος είναι μακρύς. Εισάγουμε φακές από την Τουρκία, ρεβίθια από το Μεξικό, πατάτες από την Αίγυπτο και λεμόνια από την Χιλή. Για τα ακριβά φάρμακα των καρκινοπαθών και το πετρέλαιο δεν χρειάζεται κανείς να υπενθυμίσει την εξάρτηση της Ελλάδας από τον έξω κόσμο.
ΑΠΟΡΩ μετά από 7 χρόνια βαθιάς κρίσης και καθώς έχει εξηγηθεί με όλους τους τρόπους ότι Ελλάδα δεν μπορεί να επιβιώσει πλέον μακριά από τη ζώνη του ευρώ, πώς υπάρχουν ακόμη πολιτικά στελέχη που ξαναφέρνουν στο τραπέζι την κουβέντα για τη δραχμή. Και αυτό δεν είναι τόσο αθώο. Εάν δείτε τις δημοσκοπήσεις με προσοχή, θα καταλάβετε ότι κάθε φορά που συζητάμε για την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, μεγαλώνει η πίτα των ανθρώπων που πιστεύουν πλέον ότι τύχη της χώρας θα είναι καλύτερη εάν ξανανοίξουμε το Νομισματοκοπείο στον Χολαργό και αρχίσουμε να τυπώνουμε χρήματα. Η επαναφορά του θέματος κάθε τρεις και λίγο δρα ύπουλα, υποδόρια και πιάνει τόπο. Η άγνοια και απελπισία των ανθρώπων που έχουν βρεθεί στο περιθώριο της ζωής , είναι κακοί σύμβουλοι όταν οι συνθήκες είναι ακραίες. Οι βουλευτές και κάποιοι πανεπιστημιακοί, που, όταν τα πράγματα δυσκολεύουν στη συνεννόηση με τους δανειστές, ονειρεύονται τη δραχμή, προσφέρουν πολύ κακές υπηρεσίες στους φτωχούς ανθρώπους. Να το πούμε άλλη μια φορά ξεκάθαρα: οι μόνοι που θα ωφεληθούν από μια τέτοια συμφορά -γιατί περί συμφοράς πρόκειται- είναι οι πλούσιοι που έχουν τα λεφτά του στο εξωτερικό, οι μαυραγορίτες, οι αητονύχηδες και όλοι όσοι διακινούν μεγάλες ποσότητες μαύρου χρήματος με το λαθρεμπόριο. Οι φτωχοί θα εξαθλιωθούν και οι εξαθλιωμένοι θα πεινάσουν. Αυτά που ζούμε σήμερα θα μοιάζουν εύκολα μπροστά στο δράμα που θα ακολουθήσει. Εάν, ο μη γένοιτο, η Ελλάδα επιστρέψει στη δραχμή, η ισοτιμία της με το ευρώ θα είναι 1 προς 1200 στην καλύτερη των περιπτώσεων και όχι 1 προς 341 που ήταν το 2000. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι η καλή σύνταξη και ο καλός μισθός, θα αναλογούν σε 200 ευρώ ίσως για χρόνια και ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού θα ζει με συσσίτια. Να τελειώνει, λοιπόν, αυτή η πλάκα σε βάρος των αδύναμων. Η Ελλάδα δεν είναι ούτε Γαλλία, ούτε Ιταλία, ούτε Ισπανία, που μπορούν με δικό τους νόμισμα να βρουν τον δρόμο τους και να επιβιώσουν όπως παλιά. Δεν έχουμε ούτε παραγωγή, ούτε ανάπτυξη, ούτε πλάνο ανασυγκρότησης για τα επόμενα χρόνια.
ΠΙΣΤΕΥΑΝ πολλοί το 2010 ότι θα ζωντανέψουν ξανά τα χωριά, καθώς κάτοικοι των αστικών κέντρων θα επέστρεφαν στη γη, θα καλλιεργούσαν και η χώρα θα ξανάβρισκε, βήμα προς βήμα, τη χαμένη της αυτοπεποίθηση παράγοντας μεσογειακά προϊόντα – θησαυρούς, που γίνονται ανάρπαστα στο εξωτερικό. Ελάχιστοι, μερικές δεκάδες άνθρωποι, είναι όλοι και όλοι εκείνοι που επέλεξαν αυτόν τον δρόμο. Είναι τόσο λίγοι, που δεν μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Άρα η παραμονή μας στην ευρωζώνη είναι μονόδρομος, όπως και η παραμονή μας στην Ευρώπη. Η σημερινή κατάντια της Γηραιάς Ηπείρου, με τους αδύναμους ηγέτες και τα εθνικιστικά κινήματα να ξεφυτρώνουν το ένα μετά το άλλο, δεν θα διαρκέσει για πάντα. Είναι ένας κύκλος της ιστορίας που θα κλείσει σε 5-10 χρόνια. Ακόμη και ο «τυφώνας Τραμπ», που έχει τρομάξει Αμερικανούς και Ευρωπαίους, μπορεί στο τέλος να μας βγει σε καλό. Φαίνεται οξύμωρο, όμως σκεφτείτε το εξής. Οι απειλές του προς τη Γερμανία, η αντιευρωπαϊκή του ρητορική και η διάθεση του να διαλύσει το ευρώ, έχουν ήδη αρχίσει και συσπειρώνουν δυνάμεις σε Βερολίνο, Παρίσι και Βρυξέλλες, ενώ φέρνουν πιο κοντά χώρες που τα προηγούμενα χρόνια ήταν σε διαρκή αντιπαράθεση για τη δημοσιονομική προσαρμογή. Σε λίγο η φωνή του Σόιμπλε θα ακούγεται σαν ψίθυρος. Γιατί τα προβλήματα που θα προκύψουν θα είναι μεγαλύτερα και πολλαπλάσια από τις δικές του μονομανίες για την τιμωρητική δημοσιονομική πειθαρχία του Νότου. Η πενταετία που έρχεται θα είναι γεμάτη ανατροπές και είναι πολλές οι πιθανότητες οι Ευρωπαίοι να έρθουν πιο κοντά, από την ανασφάλεια και τον φόβο που προκαλεί ο υπό διαμόρφωση νέος αμερικανο-βρετανικός άξονας.
ΟΙ ΣΥΝΤΑΓΕΣ της παρέας των σκληρών, δεν είναι γραμμένες ούτε στο Ευαγγέλιο ούτε στο Κοράνι ώστε να μην αλλάζουν. Σύντομα ή αργότερα, άλλοι θα αναλάβουν τα ηνία. Η Ελλάδα πρέπει να είναι αμετακίνητη και συγκεντρωμένη στο στόχο που είναι ένας: να παραμείνει γατζωμένη στο τρένο των ισχυρών της Ευρώπης. Έξω από αυτό, χωρίς αμφιβολία, είμαστε καταδικασμένοι να περάσουμε για πολλές δεκαετίες στο περιθώριο των Βαλκανίων.
To άρθρο του Γ. Πολίτη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Realnews την Κυριακή, 12 Φεβρουαρίου 2017.