Ο ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ έριξε την τελευταία ζαριά. Αυτός ο ανασχηματισμός είναι η μόνη ευκαιρία που είχε για να διατηρηθεί στην εξουσία και μετά την άνοιξη του 2017. Κακά τα ψέματα. Όλοι, μα όλοι, είχαν προεξοφλήσει ότι η κυβέρνηση δεν μπορούσε να φτάσει μέχρι το καλοκαίρι. Θα πείτε, και τώρα θα φτάσει; Δεν είμαι καθόλου σίγουρος. Πάντα, όμως, ένα καινούργιο ξεκίνημα δημιουργεί προσδοκία. Σίγουρα οι αλλαγές στο κυβερνητικό σχήμα δεν είναι εντυπωσιακές. Δεν κάνουν τη διαφορά.
ΠΕΝΤΕ ΜΗΝΕΣ το επιτελείο του Μαξίμου σβήνει και γράφει ονόματα υπουργών. Ξεκίνησε να κάνει κάτι πολύ μεγάλο και κατέληξε σε κάτι πολύ μικρό. Δεν έγιναν ανατροπές. Δεν είναι δομική αλλαγή αυτό που συνέβη. Ίσως δεν βρήκε πρόσωπα. Ίσως βρήκε και δεν μπόρεσε να τα επιβάλει ο πρωθυπουργός στον κομματικό του μηχανισμό, μετά το συνέδριο που έδωσε σαφή εντολή για στροφή προς τα αριστερά. Σε κάθε περίπτωση, από 2-3 καινούργια πρόσωπα με πολύ καλά βιογραφικά, τα οποία όμως δεν έχουν δοκιμαστεί σε τέτοιους ρόλους, δεν μπορεί να περιμένει κανείς θαύματα. Αυτή θα μπορούσε να είναι μία κυβέρνηση για τα εύκολα για μία περίοδο όπως το 2000 ή το 2004, που τρέχαμε στην ανηφόρα και δεν είχε μεγάλη αξία αν ένας υπουργός ήταν περιορισμένων δυνατοτήτων ή κάποιος άλλος δεν ήξερε τη δουλειά. Είχαμε τέτοιους, δόξα τω Θεώ, πολλούς. Σήμερα η νέα κυβέρνηση αναλαμβάνει μια παράλυτη χώρα. Οι βασικοί πυλώνες της είναι έτοιμοι να καταρρεύσουν και αυτό δεν είναι σχήμα λόγου. Για να λειτουργήσει μία κοινωνία με στοιχειώδη συνοχή, προϋπόθεση είναι να λειτουργούν η δημόσια παιδεία, η δημόσια υγεία, το κράτος πρόνοιας και η ασφάλεια των πολιτών. Η δημόσια παιδεία έχει στραβώσει εδώ και χρόνια και τώρα βλέπουμε την κορυφή του παγόβουνου. Ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν κατάφερε να βάλει φρένο στην κατηφόρα, αλλά επιτάχυνε την κακή πορεία. Τα δημόσια σχολεία όλων των βαθμίδων υπολειτουργούν. Είναι εξαιρέσεις κάποιες μονάδες δημοτικής και μέσης εκπαίδευσης που εξακολουθούν να αντέχουν λόγω της υπερπροσπάθειας φιλότιμων εκπαιδευτικών και των συλλόγων γονέων. Και αυτό είναι κοινός τόπος.
ΔΙΠΛΑ η παραπαιδεία οργιάζει. Τα φροντιστήρια είναι θεσμός, καθώς 8 στους 10 μαθητές του λυκείου για να μπορέσουν να μπουν σε Ανώτατο Εκπαιδευτικό Ίδρυμα της προκοπής, το απόγευμα καταφεύγουν στα φροντιστήρια. Από 350 έως 400 ευρώ κοστίζει η φοίτηση σε ένα φροντιστήριο. Τα μισά, δηλαδή, απ’ όσο κοστίζει ένα ιδιωτικό σχολείο. Και έπειτα μιλάμε για δωρεάν παιδεία. Πού την είδατε; Το μεγάλο δράμα της κοινωνίας, ωστόσο, εκτυλίσσεται κάθε νύχτα στα δημόσια νοσοκομεία που έχουν εφημερία.
ΓΙΑΤΡΟΙ και νοσηλευτές δουλεύουν σε συνθήκες πολέμου για να σώσουν όσους μπορούν. Οι εικόνες είναι τριτοκοσμικές. Φωνές, ουρλιαχτά, στριμωξίδι για ένα ράντζο στην άκρη του διαδρόμου και πρέπει να είσαι τυχερός να βρεις σεντόνια και μαξιλάρι. Οι δαπάνες για την υγεία από το πάρτι των 8 δισ. έπεσαν στα 2 δισ., ένα ποσό κάτω του ορίου για την υγεία των πολιτών σε ένα ανεκτό για ευρωπαϊκή χώρα επίπεδο. Όσο για τον περίφημο ΕΟΠΠΥ, βήμα-βήμα γίνεται απολίθωμα. Τρεις μήνες περιμένεις για ένα ραντεβού. Το υπερταμείο, επομένως, απευθύνεται σε υγιείς. Άρρωστος κανονικός τόσο καιρό είναι αδύνατο να περιμένει. Η δημόσια τάξη χειροτερεύει επικίνδυνα.
Τώρα που η κοινωνία έχει αποσταθεροποιηθεί, το κενό φαίνεται. Και όσο το μεταναστευτικό αγριεύει, τόσο το έλλειμμα αστυνόμευσης θα πολλαπλασιάζει τα προβλήματα της κοινωνίας. Η Αθήνα αποκτά σταδιακά χαρακτηριστικά θλιβερής πόλης .Είναι αρκετό να σταθεί κάποιος στην οδό Β. Σοφίας, 200 μέτρα από το Σύνταγμα, για να δει την εικόνα με τις κλούβες των ΜΑΤ να τοποθετούνται κάθετα και παράλληλα στην Ηρώδου Αττικού, ώστε να μη φτάσει κανείς στο Μέγαρο Μαξίμου. Καλά σε όλα τ’ άλλα, ακόμη και σε αυτό δεν μπορούμε να αντιγράψουμε τίποτε από τους ξένους; Στο Παρίσι, στο Λονδίνο και στη Ρώμη πώς φυλάνε τον πρωθυπουργό της χώρας; Μ’ αυτά τα χάλια; Και σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, η διεθνής συγκυρία γίνεται όλο και πιο δυσμενής για εμάς. Η Αθήνα πλέον δεν μπορεί να προσβλέπει σε βοήθεια από τους ξένους. Όλοι οι βασικοί «παίχτες» δεν έχουν πλέον χρόνο και διάθεση να ασχοληθούν μαζί μας. Είχε επενδύσει η αριστερή κυβέρνηση στους Αμερικανούς τα πάντα όλα.
Τώρα το ταξίδι του Ομπάμα καθίσταται ξαφνικά μια βόλτα του πλανητάρχη χωρίς περιεχόμενο, καθώς εκείνος δεν μπορεί να λάβει καμία δέσμευση για την Προεδρία Τραμπ. Οι Γάλλοι βρίσκονται σε παράκρουση, κάτω από τον φόβο μιας ενδεχόμενης νίκης της Λεπέν. Και οι Γερμανοί έχουν μπει στον αστερισμό των δικών τους εθνικών εκλογών. Στο εσωτερικό της χώρας, η εθνική συνεννόηση δεν υπάρχει. Χάθηκε και αυτό το στοίχημα. Άρα ο Αλέξης Τσίπρας και οι υπουργοί του είναι μόνοι απέναντι στη σκληρή πραγματικότητα. Εάν δεν καταφέρουν να κάνουν κάτι θεαματικό πολύ γρήγορα, μοιάζει αδύνατο να αποφύγουν τις εκλογές τον Μάρτιο. Ο,τι και να λένε οι δημοσκοπήσεις, όποια κι αν είναι η πραγματική πρόθεση του Αλέξη Τσίπρα και του Κυριάκου Μητσοτάκη, την κάλπη θα την επιβάλουν οι δραματικές κοινωνικές συνθήκες.
To άρθρο του Γ. Πολίτη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Realnews την Κυριακή, 13 Νοεμβρίου 2016.