ΠΑΜΕ ΠΑΛΙ σχολείο. Φτου κι απ’ την αρχή. Στο μάθημα της πολιτικής και κοινωνικής αγωγής της έκτης δημοτικού υπάρχουν όλες οι απαντήσεις για το αδιέξοδο στο οποίο μόνη της έχει περιέλθει η κυβέρνηση. Γράφει, λοιπόν, το βιβλίο ότι στις αστικές δημοκρατίες η διάκριση των εξουσιών είναι αδιαπραγμάτευτη, γιατί σε αυτή στηρίζεται το οικοδόμημα των σύγχρονων κοινωνιών. Οι εξουσίες είναι σταθερά τρεις, η νομοθετική, η εκτελεστική και η δικαστική, ό,τι και αν ψηφίσουν οι πολίτες στις εκλογές. Δεν ψηφίζουμε για να αλλάξουμε το πολίτευμα. Εκλέγουμε κυβέρνηση. Οι κοινωνιολόγοι και πολιτικοί επιστήμονες προσθέτουν και τα ΜΜΕ και μιλούν για τέταρτη εξουσία. Αυτή, όμως, είναι μια κουβέντα ακαδημαϊκή για συνέδρια ανθρωπιστικών σπουδών. Η δημοσιογραφία θεωρητικά είναι απέναντι στην εξουσία, την ελέγχει και την κρίνει. Αυτή είναι η δύναμή της. Κάθε φορά που ταυτίζεται με μία από τις τρεις πραγματικές εξουσίες ακυρώνεται. Και αυτό συμβαίνει συχνά. Έτσι, οι πολίτες την απαξιώνουν και ξεχνούν ότι χωρίς ενημέρωση δεν υπάρχει δημοκρατία. Άλλωστε, η πρώτη κίνηση κάθε ολοκληρωτικού καθεστώτος είναι να εξαφανίσει τη δημοσιογραφία. Αυτό από μόνο του δείχνει και τη δύναμή της. Στη Βόρεια Κορέα δεν υπάρχουν ελεύθερα μέσα ενημέρωσης. Τη γραμμή τη δίνει η κρατική τηλεόραση με την ίδια παρουσιάστρια 30 χρόνια, που κλαίει όταν προφέρει το όνομα του Κιμ. Οι δυτικές δημοκρατίες για να διευρυνθούν ανακάλυψαν και τις ανεξάρτητες Αρχές. Θα πείτε, μα πώς είναι ανεξάρτητες αφού τα μέλη τους διορίζονται από την πολιτική εξουσία; Πράγματι διορίζονται, αλλά για να συμβεί αυτό απαιτούνται ευρύτερες συναινέσεις, συχνά βασανιστικές, όπως θα συμβεί τις προσεχείς ημέρες για τη συγκρότηση του Εθνικού Ραδιοτηλεοπτικού Συμβουλίου, το οποίο θα δώσει, όποτε τις δώσει, τις πολυπόθητες άδειες των καναλιών. Αυτή ακριβώς η επίπονη συναίνεση εδραιώνει τη δύναμή τους και τις καθιστά ευρύτερης αποδοχής.
ΟΣΟ ΓΙΑ το μεγάλο παραμύθι που επικαλούνται συχνά οι πρωθυπουργοί και υπουργοί στις κρίσεις αλαζονείας τους, ότι «εμείς εκλεγόμαστε από τον λαό και σε αυτόν θα λογοδοτήσουμε», πρόκειται για μια έκφραση επικίνδυνη και ανιστόρητη. Διαχρονικά έχουν γίνει από εκλεγμένους ηγέτες τερατουργήματα στο όνομα του λαού. Οι κυβερνήσεις εκλέγονται για να κυβερνούν σύμφωνα με το Σύνταγμα και τους νόμους. Αποδέχονται τον κανόνα όταν ορκίζονται με όποιον τρόπο επιλέγει ο καθένας.
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ χρειάζεται όλες τις μορφές εξουσίας όρθιες για να λειτουργήσει. Η μία να πέσει, αρχίζει το ντόμινο της κατάρρευσης. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ακόμη και στις υποδειγματικές για τη λειτουργία τους χώρες η εκτελεστική εξουσία, δηλαδή η κυβέρνηση, επιχειρεί πάντα να ελέγξει με τερτίπια τη δικαστική εξουσία και να χειραγωγήσει τον Τύπο. Τη νομοθετική την ελέγχει πιο εύκολα. Αφού η κυβέρνηση και η πλειοψηφία στη Βουλή συνήθως προέρχονται από το ίδιο κόμμα. Τη δημοσιογραφία επιχειρεί να ελέγξει κυρίως μέσω των ιδιοκτητών των ΜΜΕ. Συχνά τα καταφέρνει η κυβέρνηση, για μια περίοδο, να τα έχει καλά με ένα μεγάλο μέρος εφημερίδων, τηλεοπτικών σταθμών και ραδιοφώνων. Μέχρι που έρχεται η στιγμή ένας «τρελός» δημοσιογράφος -από εκείνους που πάντα υπάρχουν- με μια αποκάλυψή του να τινάζει τα πάντα στον αέρα. Αυτό το έργο, που θα έχει πολλά ακόμη επεισόδια, παίζεται αυτές τις ημέρες στη χώρα μας με αφορμή τα κανάλια. Τι δεν κατάλαβε η κυβέρνηση όταν μπήκε σε αυτή την απίστευτη περιπέτεια; Δεν κατάλαβε ότι δικαστές του Συμβουλίου της Επικρατείας είναι άνθρωποι υψηλού προφίλ, εγγράμματοι και συγκροτημένοι νομικοί. Λογοδοτούν στη νομική κοινότητα και στους πανεπιστημιακούς, με τους οποίους διαλέγονται κοινωνικά. Ανήκουν σε αυτόν τον κόσμο και με αυτόν θα συναναστρέφονται και την επόμενη μέρα. Κανείς δεν χάνει το κύρος που έχτισε 40 χρόνια για να διευκολύνει έναν ακροβατικό κυβερνητικό χειρισμό. Ακόμη κι αν ιδεολογικά ταυτίζεται με αυτούς που κυβερνούν, ακόμη κι αν προσωπικά τους συμπαθεί, είναι αδύνατο να ικανοποιήσει την επιθυμία τους, όσες πιέσεις και αν δεχτεί. Οι Έλληνες δικαστές στη μεγάλη τους πλειονότητα είναι σοβαροί άνθρωποι. Και η ελληνική Δικαιοσύνη έχει σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, γι’ αυτό και η κοινωνία είναι ακόμη όρθια. Και ας λένε ό,τι θέλουν αυτοί που δεν ξέρουν τι πραγματικά συμβαίνει στις ισοπεδωτικές κουβέντες του πολιτικού καφενείου. Το λάθος είναι όλο της κυβέρνησης, που όχι μόνο δεν γνώριζε τα προφανή, αλλά αρνήθηκε και να τα μάθει. Όταν από τους 17 καθηγητές δημοσίου δικαίου -τόσους ρώτησα εγώ, δεν πιστεύω ότι εκείνοι ρώτησαν λιγότερους- οι 15 επέμεναν από τον Ιούνιο ότι ο νόμος είναι αντισυνταγματικός και μόνο 2 έλεγαν ότι παλεύεται στο Συμβούλιο της Επικρατείας, είναι να απορεί κανείς από πού αντλούσαν την αισιοδοξία τους στο Μαξίμου ότι θα κερδίσουν το στοίχημα. Γιατί περί στοιχήματος επρόκειτο. Είναι να απορεί κανείς, και κυρίως να ανησυχεί, με την άγνοια κινδύνου και την επιπολαιότητα των ανθρώπων που διαχειρίζονται τόσο μεγάλη εξουσία.
To άρθρο του Γ. Πολίτη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Realnews την Κυριακή, 06 Νοεμβρίου 2016.