Παραπονιέται και δημόσια ο πρωθυπουργός ότι οι Ευρωπαίοι δεν δείχνουν στη χώρα μας όμοια στοργή και ανοχή με αυτή που δείχνουν στη Μεγάλη Βρετανία. Και επειδή είναι αρκετά έξυπνος, για να μην ακούει αυτά που λέει, είναι προφανές πως ρίχνει στον αέρα ό,τι ανακουφίζει τους ψηφοφόρους του. Όπως οι αναλύσεις για την ψήφο των Βρετανών, πως ήταν δήθεν εξοργισμένοι με τη λιτότητα. Τέτοιο πράγμα όμως ουδέποτε επεβλήθη στη χώρα τους, αφού ούτε είναι στην ευρωζώνη ούτε έφθασε στο κατώφλι της χρεοκοπίας για να φωνάξει το ΔΝΤ. Είναι κατανοητή η αγωνία του Αλέξη Τσίπρα να κρατάει ζεστό το ακροατήριό του και να τους δείχνει πάντα έναν εχθρό. Άλλοτε τον Σόιμπλε, άλλοτε τη Μέρκελ και άλλοτε τον αλαζόνα Τόμσεν, ο οποίος αυτοπροσφέρεται για σάκος του μποξ. Μόνο που αυτή τη φορά δεν μας φταίνε οι άλλοι. Οι κύριοι υπεύθυνοι είναι οι υπουργοί, οι οποίοι επιδεικνύουν τεράστια απροθυμία και μεγάλη δυσκολία να εφαρμόσουν αυτά που ψήφισαν.
ΠΡΙΝ ΚΑΤΑΠΙΟΥΜΕ λοιπόν αμάσητο το νέο παραμύθι των αδικημένων έναντι του Λονδίνου από το ιερατείο των Βρυξελλών, να θυμίσουμε: η Μεγάλη Βρετανία, με την αλαζονεία, την κρίση μεγαλείου και την αδυναμία των ηγετών της να συνεργαστούν ως ίσοι προς ίσους με τους άλλους Ευρωπαίους ηγέτες, είναι μία από τις πιο ισχυρές χώρες του κόσμου. Κουβαλάει μαζί της το Ηνωμένο Βασίλειο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται πολιτικά, αμυντικά και αναπτυξιακά για τη Γηραιά Ήπειρο. Είναι η μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη της Ευρώπης, έχει τις καλύτερες υπηρεσίες ασφαλείας στον κόσμο και είναι η ομογάλακτη χώρα των ΗΠΑ. Και τέλος, είναι η νικήτρια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. Το γεγονός ότι αυτό πολλοί θέλουν να το ξεχνούν, με πρώτες τη Γερμανία και την Αυστρία, δεν μειώνει τη μεγάλη προσφορά της στον ελεύθερο κόσμο. Η Γηραιά Αλβιώνα είναι στην καρδιά της Ευρώπης και η οριστική αποχώρησή της από την Ένωση -εάν τελικά συμβεί- σβήνει από την ιστορία αυτού του αιώνα το όραμα για Ηνωμένες Πολιτείες Ευρώπης. Γιατί αυτό ήταν το σχέδιο των μεγάλων ηγετών που έκαναν την υπέρβαση, νίκησαν εθνικισμούς και εγωισμούς αιώνων και έχτισαν τα θεμέλια της κοινής πορείας.
ΠΡΟΦΑΝΩΣ δεν είχε περάσει από τον νου τους ότι στην καρέκλα του μυθικού Τσόρτσιλ θα κάθεται κάποτε ένας «μικρός» Κάμερον για να παίξει κορώνα-γράμματα τον μεγάλο στόχο, προκειμένου να κερδίσει λίγες ψήφους ακροδεξιών και ξενοφοβικών, ώστε να γίνει ξανά πρωθυπουργός. Η σύγκριση της Μεγάλης Βρετανίας με την Ελλάδα είναι ατυχής.
ΉΜΑΣΤΑΝ για δεκαετίες η Ψωροκώσταινα, η οποία ωστόσο μπήκε στην… ΕΟΚ και την Ευρωπαϊκή Ένωση και «επιβιβαστήκαμε» στο μεγάλο καράβι. Κρατηθήκαμε στο κατάστρωμα με αλχημείες, καπατσοσύνη και κάποιες φορές με σύνεση. Πήραμε πολλά, δώσαμε ελάχιστα. Προφανώς και μας φέρονται ταπεινωτικά γιατί δεν μας χρειάζονται. Τους χρειαζόμαστε εμείς. Η Ευρώπη χωρίς την Ελλάδα δεν θα κάνει τη διαφορά στον παγκόσμιο οικονομικό χάρτη. Χωρίς τη Μεγάλη Βρετανία, όμως, η Ευρωπαϊκή Ένωση μικραίνει και αδυνατίζει.
Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ έξοδος θα ενοχλούσε μόνον τους διανοούμενους και όσους αγαπούν τον κλασσικό ελληνικό πολιτισμό, που αποτελεί τη βάση του δυτικού κόσμου. Καρφί δεν καίγεται για αυτά στους τεχνοκράτες και θα συνεχίσουν να μας φέρονται έτσι και χειρότερα όσο αρνούμαστε να αναλάβουμε την πατρότητα του προγράμματος, το οποίο παρακαλέσαμε γονατιστοί και διακομματικά να το πάρουμε πέρυσι το καλοκαίρι, μετά τη λαίλαπα Βαρουφάκη. Μια δραματική περίοδος που κόστισε στη χώρα δεκάδες δισεκατομμύρια, αλλά κανείς δεν ξέρει ακόμη το ακριβές ποσό. Με ανάποδες κωλοτούμπες σαν αυτή του Δρίτσα για την Cosco, που βάζει φωτιά στη μόνη σοβαρή επένδυση που έγινε τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, δεν θα βγούμε ποτέ στο ξέφωτο. Αφήνω τα διαρκή γραφικά σόου υπουργών και βουλευτών, που τη μια μέρα κλαίνε στα «παράθυρα» και την άλλη δηλώνουν στη Βουλή ότι πονάει η καρδιά τους για αυτά που καλούνται να εφαρμόσουν. Αποτέλεσμα; Δεν κάνουν αυτά τα οποία, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, κάποια στιγμή θα γίνουν. Αλλά και όταν το προσπαθήσουν, κάνουν τα μισά. Εάν η κυβέρνηση δεν αλλάξει ρότα -με τους ίδιους ή άλλους υπουργούς- και δεν πιστέψει στη δουλειά της, η χώρα θα στροβιλίζεται για δεκαετίες στον χορό του διαβόλου και θα οδηγείται στον γκρεμό με όλο και πιο επαχθή μνημόνια. Και για να μην ξεχνιόμαστε. Κάθε φορά που θα συγκρίνει στο εξής κάποιος από μας την Ελλάδα με τη Βρετανία ή ακόμη με την Ισπανία και την Ιταλία, να θυμόμαστε ότι είναι γνωστή και έξω από τα σύνορά μας η παροιμία που λέει: «Βάζει η κοσκινού τον άντρα της με τους πραματευτάδες».
Το άρθρο του Γ. Πολίτη δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Real News» την Κυριακή, 03 Ιουλίου 2016.