Ο Ολάντ όπου πετύχει την Καγκελάριο της ζητά εκπτώσεις στο δικό του πρόγραμμα, με τη σταθερή απειλή ότι η Λεπέν σαρώνει και αν εξασφαλίσει την πρωτιά, τελείωσε η Ενωμένη Ευρώπη. Ακολουθεί ο –περίπου- αριστερός Ρέντζι, που μόλις σκόνταψε έκανε σημαία τον Πέπε Γκρίλο. Και φωνάζει στους Γερμανούς ότι αν συνεχίσουν το ίδιο βιολί, θα παραδώσουν τη χώρα του στο χάος με τους γραφικούς και τους χαβαλέδες στην πρώτη γραμμή. Έμαθε το κόλπο και ο Ισπανός πρωθυπουργός Ραχόι και ρίχνει στο τραπέζι τους Podemos. Και από κοντά, ο Αντώνης Σαμαράς προβάλλει διαρκώς το φόβο του για την επέλαση του ΣΥΡΙΖΑ. Η Γερμανία δεν φημίζεται για τη σοφία με την οποία χρησιμοποιεί τη δύναμη και τον ηγεμονισμό της. Πόσο μάλλον όταν πιέζεται. Έτσι, τράβηξε το λάθος χαρτί. Για την ακρίβεια, το χαρτί που δεν βολεύει εμάς και τους άλλους χρεοκοπημένους. Αφού πρώτα κρέμασε στα μανταλάκια τον Γιούγκερ και τον αφόπλισε, έσφιξε τα λουριά την ώρα που όλοι πίστευαν ότι θα τα χαλαρώσει. Η Μέρκελ κάθισε πίσω από την κουρτίνα και βγήκε ξανά μπροστά ο κακός της παρέας, ο Σόιμπλε. Όσοι φαντασιώνονται ότι η Ελλάδα είναι το κέντρο του κόσμου, ας ξέρουν ότι αυτή τη φορά είναι ένα πιόνι της ιστορίας που χρησιμοποιείται από τη Γερμανία για παραδειγματισμό ώστε να μπει φρένο τώρα στις απαιτήσεις των μεγάλων χωρών του νότου που την απειλούν στα αλήθεια.
Το άρθρο του Γιάννη Πολίτη δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Real News” την Κυριακή, 7 Δεκεμβρίου 2014