ΕΙΧΕ ΝΥΧΤΩΣΕΙ. Σαν ψίθυρος έφθασε στα αυτιά του από το πέλαγος το κλάμα ενός μωρού. Βούτηξε στη θάλασσα, κατάφερε να φτάσει στη βάρκα που μόλις βυθιζόταν. Αρπαξε στην αγκαλιά του το παιδί. Eνα παγωμένο νεογέννητο λίγων εβδομάδων. Το έβγαλε στην ακτή, το ζέστανε στην αγκαλιά του μέχρι να συνέλθει. Το πρωί ο αρχιτέκτονας Τζέι Μέξης συνέχισε τη δουλειά που κάνει μήνες τώρα. Στήνει σκηνές με ό,τι απομένει από τα πλαστικά σκάφη των δουλεμπόρων. Λίγο πιο πέρα, γύρω από την υποψήφια για το Νόμπελ Παιδείας Αγγελική Παπά, έχουν κουρνιάσει προσφυγόπουλα και τους μαθαίνει τις πρώτες φράσεις αγγλικών-κλειδιά για την επιβίωσή τους στο μεγάλο ταξίδι.
Δεν είναι ένας, ούτε δύο, είναι πολλοί οι άνθρωποι που αφήνουν πίσω τις τακτοποιημένες ζωές τους, φθάνουν στη Λέσβο και την Κω, δουλεύουν αθόρυβα και γίνονται μια μεγάλη αγκαλιά για τους δυστυχισμένους.
Ας πουν όσα θέλουν οι γιάπηδες των Βρυξελλών για τους άσωτους Έλληνες που έζησαν 20 χρόνια σαν μεθυσμένοι στα μπουζούκια. Μπορεί και να έχουν δίκιο. Ας μοιράζονται τα βραβεία της δημοσιονομικής πειθαρχίας μεταξύ τους οι Φινλανδοί, οι Ολλανδοί και οι Δανοί. Προφανώς, τους ανήκουν. Το Νόμπελ ανθρωπιάς, όμως, είναι δικό μας. Δεν θα μας το πάρει κανείς. Ανήκει στη χώρα που γέννησε τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, του οποίου εμφανίζονται σήμερα «θεματοφύλακες» εκείνοι που ήταν πάντα άκαπνοι και απόντες στις μεγάλες στιγμές της Ιστορίας.
Το άρθρο του Γ. Πολίτη δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Real News» την Κυριακή, 10 Ιανουαρίου 2016.