Η μάχη κατά της κρίσης χρέους έχει πάρει δραματική μορφή και κλονίζει συθέμελα το μεγαλύτερο μεταπολεμικό επίτευγμα της Ευρώπης: τη δημιουργία ενιαίου ισχυρού νομίσματος. Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες, οι ηγέτες των ισχυρών χωρών περνούν κάτω από τον πήχη και επιβεβαιώνουν καθημερινά όλους όσοι πίστευαν από την πρώτη στιγμή ότι αυτή η συστημική κρίση είναι μεγαλύτερη από το μπόι τους.
Η Ελλάδα πράγματι είναι ο πιο σάπιος κρίκος της αλυσίδας, ο οποίος κινδυνεύει από στιγμή σε στιγμή να σπάσει και να διαλύσει ό,τι χτίστηκε με κόπο επί έξι δεκαετίες. Μέσα σ’ αυτή τη θύελλα η ελληνική κυβέρνηση είναι αδύναμη να διαπραγματευθεί, να θέσει όρους και να βάλει κόκκινες γραμμές. Η πραγματικότητα είναι κυνική. Τις αποφάσεις θα τις πάρουν οι πλούσιοι για λογαριασμό των φτωχών, οι οποίοι περιμένουν τα νέα δανεικά για να πληρώσουν μισθούς, συντάξεις και επιδόματα ανεργίας.
Ο Πρωθυπουργός και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης πάντως, και υπ’ αυτές τις συνθήκες, είναι ανάγκη να δώσουν μια τελευταία μάχη που στην ουσία αποτελεί όρο αξιοπρέπειας για τη χώρα: να προστατευθούν οι αδύναμοι. Αυτοί είναι οι αληθινά ανάπηροι και οι πραγματικοί συνταξιούχοι. Δηλαδή εκείνοι που δούλεψαν σκληρά και πλήρωσαν με τον ιδρώτα τους τις εισφορές και όχι – προφανώς – οι αετονύχηδες που πήραν σύνταξη από το παράθυρο με τους γνωστούς πλέον σε όλους τρόπους.
Στο επικείμενο ψαλίδισμα του χρέους εάν συμπεριληφθούν και τα ασφαλιστικά ταμεία, οι απόμαχοι της ζωής θα οδηγηθούν στην εξαθλίωση και αυτό θα είναι ανήθικο για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί είναι ανήμποροι ώστε να βγουν ξανά στη ζωή και να παλέψουν. Δεύτερον, γιατί στην ουσία θα πρόκειται περί χυδαίας κλοπής του κουμπαρά των ηλικιωμένων στον οποίο επί χρόνια αποταμίευαν μέρος του μεροκάματου προκειμένου να εξασφαλίσουν αξιοπρεπή γεράματα.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ” στις 15/10/11