Εψαξα το καλοκαίρι έναν αποθηκευτικό χώρο στο Ρέντη για να βάλω κάποιους μήνες την οικοσκευή ενός δικού μου ανθρώπου που αντιμετώπιζε σοβαρό προσωπικό πρόβλημα. Ο υπάλληλος της εταιρείας στην οποία τηλεφώνησα, μου απάντησε με δυσφορία:
– Πάλι αποθήκη, μα πού ζείτε εσείς; Δεν υπάρχει ούτε ένα τετραγωνικό ελεύθερο.
Ρώτησα και έμαθα τι συμβαίνει. Πολλά νέα ζευγάρια και ακόμη περισσότεροι εργένηδες που πέρασαν στην ανεργία άφησαν τα ενοικιασμένα – κυρίως – διαμερίσματά τους, αποθήκευσαν τις οικοσκευές τους και επέστρεψαν στα σπίτια των γονιών τους για μπορέσουν να επιβιώσουν.
Είναι προφανές ότι η παραδοσιακή λειτουργία της ελληνικής οικογένειας θα σώσει χιλιάδες ανθρώπους από την εξαθλίωση, με μία προϋπόθεση: να παραμείνουν όρθια και ζωντανά τα ασφαλιστικά ταμεία. Επειδή ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες η κυβέρνηση τις προσεχείς εβδομάδες, οπότε θα συγκεκριμενοποιηθεί η απόφαση της Συνόδου Κορυφής, πρέπει να παλέψει με όποιον τρόπο μπορεί ώστε να μην υπάρξουν άλλες περικοπές στις απολαβές των κανονικών συνταξιούχων. Εκείνων δηλαδή που δούλεψαν σκληρά σχεδόν τέσσερις δεκαετίες για να ζήσουν με αξιοπρέπεια στα γεράματα. Και τώρα καλούνται από τη συγκυρία να βοηθήσουν από το υστέρημά τους τα παιδιά τους, μέχρι να βρουν ξανά δουλειά και να σταθούν στα πόδια τους. Αν αυτή η κόκκινη γραμμή παραβιαστεί, η κοινωνική έκρηξη θα είναι αναπόφευκτη με πρωταγωνιστές τους ηλικιωμένους.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ” στις 28/10/11