του Δημήτρη Μητρόπουλου
ΣΑΝ ποτήρι με κόκα-κόλα που ξεχάστηκε μισογεμάτο κι εξατμίστηκε ο αφρός του είναι ο αντιαμερικανισμός. Συστατικό της πολιτικής ζωής τα χρόνια της Μεταπολίτευσης τείνει όχι απλώς να εκλείψει αλλά να ξεχαστεί.
Η κρίση έκανε τους Ελληνες να τα βάλουν με τους Γερμανούς, αλλά και την Ευρώπη. Τους έβαλε επίσης να στραφούν ο ένας κατά του άλλου. Ωστόσο, η εμμονή με την υπερδύναμη ατόνησε. Κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης – από ακροδεξιούς και «ψεκασμένους» ώς την Αριστερά στις διάφορες εκδοχές της – δεν συγκροτεί τη ρητορική του με αιχμή τον αντιαμερικανισμό. Ο,τι φαινόταν ως ανυπέρβλητο πρόβλημα της ελληνικής πολιτικής πριν από δεκαπέντε χρόνια, έχει πάψει να υφίσταται. Γιατί; Διότι η κρίση που ξεκίνησε το 2009 προκάλεσε στη χώρα πολύ μεγαλύτερα δεινά από τη δικτατορία που ήταν και η βασική αιτία που η προοδευτική κοινή γνώμη είχε γυρίσει την πλάτη στους Αμερικανούς. Η κλίμακα άλλαξε. Και η Αμερική – όπως και η Γαλλία – είναι οι δύο μεγάλες χώρες που μας στήριξαν στην κρίση. Εστω κι αν δεν είναι πάντα φανερό τι προσπάθησαν και τι πέτυχαν στο παρασκήνιο.
ΚΑΠΩΣ έτσι ο νέος αμερικανός πρεσβευτής Ντέιβιντ Πιρς έχει ενσωματωθεί χωρίς προβλήματα – «ανεπαισθήτως» που θα ‘λεγε κι ο Καβάφης – στη δημόσια ζωή. Νεοφερμένος σχετικά, δεν έχει αντιμετωπίσει προβλήματα προσαρμογής. Με τον ίδιο τρόπο που η χθεσινή δεξίωση για την Ημέρα Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ κύλησε σε ατμόσφαιρα ευχάριστη – χωρίς βάρος. Αν δεν ήταν η απόδραση του Χριστόδουλου Ξηρού από τις φυλακές, οι ελληνοαμερικανικές σχέσεις θα ήταν εντελώς ανέφελες. Ομολογουμένως, αν τις σκιάζει κάτι είναι το φάντασμα της 17Ν – όπως φαίνεται και από την αμερικανική ενόχληση για την αυτοβιογραφία Κουφοντίνα.
Διαβάστε τη συνέχεια στο:
http://www.tanea.gr/opinions/all-opinions/article/5137685/anepaisthhtws/