Σαν μία παραλλαγή του «Καλοί μου άνθρωποι…» που έλεγε ο Βέγγος, έτσι και ο παππούς μου έλεγε: «Χρυσέ μου άνθρωπε…». Σαν σήμερα, πριν από ακριβώς έξι χρόνια (15 Ιουνίου 2008), πέθανε ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου: ο παππούς μου, ο Κλέαρχος. Σημαντική απώλεια για όλους όσοι τον γνώρισαν, μα πιο πολύ για μένα, τον εγγονό του. Γενναιόδωρος, καλόκαρδος, μεγαλόψυχος, ευγενικός, πηγή αισιοδοξίας, ενθάρρυνσης και θετικής ενέργειας. Ένας ήρωας που πολέμησε το ’40, για την ελευθερία της πατρίδας μας. Σήμερα, θα ήταν απογοητευμένος με την κατάντια της χώρας του, αλλά δεν θα το έβαζε κάτω. Τον θυμάμαι, με το τσιγάρο στο χέρι, με ένα ποτήρι κρασί ή ούζο, μεζές, καλή παρέα και πάντα, μα πάντα, δεν έλειπε το τραγούδι: «Γεια σου χαρά σου Βενετιά», «Μην κλαις και μη λυπάσαι που βραδιάζει», «Θα ’ρθει η άσπρη μέρα και για μας». Τον έχω στο μυαλό μου με όλες εκείνες τις ωραίες στιγμές που περάσαμε μαζί και με το κεφάλι ψηλά. «Χρυσέ μου άνθρωπε», είσαι πάντοτε μέσα στο μυαλό και στην καρδιά μου και είμαι σίγουρος ότι μας βλέπεις από ’κει πάνω και χαίρεσαι όταν μας βλέπεις καλά…
Κλέαρχος Παπαγεωργίου
