[Στην ανάπαυλα] Ο Καβάφης, ο Αντώνιος κι ο Θεός να φυλάει

του Σταμάτη Φασουλή

Εκεί που πήγα ν’ ανασάνω ακούγοντας μια εκκολαπτόμενη πολιτικό να μιλάει για «πολιτισμό» (λέξη και έννοια που δεν ακούγεται ποτέ και από κανέναν πολιτικό τα τελευταία χρόνια), εκεί που πήγα να πω μπράβο, κι επιτέλους, και μακάρι, εκεί ήρθε και η πλήρης η απογοήτευση και ο μαύρος μαρασμός.

Διότι η λαλίστατη δεσποινίς συνέχισε να ομιλεί και μετά. Λάθος.

Ασ’ το, κορίτσι μου. Τι τον θέλεις τον Καβάφη; Είναι δύσκολο Πέλαγος, έχει πολλά μποφόρ, θα σου την πνίξει τη βαρκούλα.

Είχε την geniale έμπνευση να κάνει ένα φιλολογοπαίγνιο μιλώντας για τον κ. Σαμαρά και αντλώντας από τον Αλεξανδρινό εκστόμισε ένα ωραιότατο: «Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον». Το πάνελ σαν να ψιλοκιτρίνισε, αλλά επειδή… τι να της πεις τώρα; Οτι εννοεί, όπως ο Μάρκος Αντώνιος αποχώρησε από τον μάταιο τούτο κόσμο, να βουτήξει και ο Σαμαράς το χέρι του στο καλάθι με τα σύκα και να τον φάει το μαύρο φίδι;

Την προσπέρασαν και προχωρήσαμε στο μεγάλο θέμα «γιατί έκανε λάθος το exit poll».

ΕΔΩ ΜΑΛΙΣΤΑ. Μίλησε, κυρά μου. Που πας μακριά, στον Καβάφη, και αγριεύει ο κόσμος, πιάσε τον Νικολακόπουλο που είναι στα μέτρα σου και πες του μια κουβέντα. Που απ’ τον πολύ τον ΣΥΡΙΖΑ ξέχασε την τέχνη του.

Πάντως μετά από αυτό κανείς δεν τόλμησε να αναφέρει τον πολιτισμό. Σου λέει κάτσε μην κάνω και ‘γώ καμιά στραβή κι έχουμε άλλα.

Κι έτσι έμεινα πάλι μόνος να ψάχνω, κάπου, κάποιον μέσα στον χείμαρρο και στον αλαλαγμό της κουβέντας για τις εκλογές και το μέλλον της Ελλάδος, μια κουβέντα για Παιδεία και Πολιτισμό.

Τίποτα. Ακρα του τάφου σιωπή. Μόνο η φίλη μου, που δεν θέλει να γράφω τ’ όνομά της (κι εγώ το σέβομαι), μου λέει στο τηλέφωνο:

«Τι θες, Σταμάτη μου; Να σου θυμίσω ποιους έχουν βάλει στο υπουργείο Πολιτισμού κατά καιρούς; Δεν θα σου πω πολλούς, δύο θα αναφέρω: τον κ. Ζαχόπουλο και τον κ. Μιχάλη Λιάπη (για τους φίλους του Μισέλ). Ο ένας βούτηξε απ’ την ταράτσα και τον έσωσε μια τέντα, ο άλλος κυκλοφορούσε αυτοκίνητο παράνομα, με ψεύτικες πινακίδες, λεφτά απ’ το ΕΣΠΑ για ξενοδοχείο ανύπαρκτο και δεν τον σώζει τίποτα. Τώρα έχουμε τον κ. Πάνο Παναγιωτόπουλο, ο οποίος για το μόνο που ακούστηκε απ’ τον καιρό της ορκωμοσίας του είναι που στην Επίδαυρο δεν φωτογραφήθηκε μαζί του ο Κιμούλης».

ΟΧΙ, ΔΕΝ ΕΧΩ αυταπάτες. Ξέρω πως όποια κυβέρνηση κι αν έρθει μετά – όποτε είναι το μετά, και μακάρι να ‘ναι όσο πιο αργά – έναν αντίστοιχο θα βάλουν. Σαν για να βουλώνουν μια τρύπα. Σαν να βγάλουν μια υποχρέωση.

Πάντως υπάρχει κάπου μια αναντιστοιχία, κάτι ασύμβατο. Πώς είναι δυνατόν όλοι, μα όλοι, οι πολιτικοί να αναφέρονται μετ’ επιτάσεως στον πολιτισμό του παρελθόντος και να μην ασχολούνται διόλου με τον πολιτισμό παρόντος και μέλλοντος;

Ο ευρών αμειφθήσεται.