«Η Ελλάδα δημιουργήθηκε από μία εθνική επανάσταση του 1821, η οποία χρειάστηκε αίμα και αγώνα. Είχαμε συγκεκριμένη εντολή, να φτιάξουμε κράτος ίδιο με εκείνα των πολιτισμένων, χριστιανικών όπως έλεγαν, λαών της Ευρώπης. Αυτή είναι και η σημερινή εντολή. Να συνεχίσουμε και συνεχίζουμε 200 χρόνια τώρα σ’αυτό το δρόμο», είπε ο καθηγητής της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Σπύρος Φλογαΐτης μιλώντας στο Action24 και τη Βίβιαν Μπενέκου.
Ο Σπύρος Φλογαΐτης εξήγησε την κατάσταση την οποία βιώνει σήμερα η χώρα, αλλά και τις αιτίες για τις οποίες δεν προχωρούν εύκολα οι εκάστοτε μεταρρυθμίσεις.
Η καμπή της εποχής είναι η παγκοσμοποίηση ανέφερε: «Είναι μεγάλη πρόκληση, γιατί για πρώτη φορά το κράτος δεν έχει οικονομικά σύνορα. Το κράτος δεν ελέγχει την οικονομία του. Τα κράτη δημιουργήθηκαν και αναπτύχθηκαν μέχρι σήμερα για πολλούς λόγους, ένας από αυτούς ήταν για την οργάνωση της οικονομίας».
Ακόμη κι αν η κοινωνία αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει η ανάγκη μεταρρυθμίσεων, υπάρχει πάντα ο φόβος εξηγεί ο κ. Φλογαΐτης: «Η κοινωνία μπορεί να καταλαβαίνει ότι έχει ένα πρόβλημα, αλλά σου λέει αν το αλλάξω μήπως είναι χειρότερα; Αν επιχειρήσω τη μεταρρύθμιση μήπως τα παιδιά μου πληρώσουν την επιλογή που κάνω εγώ; Είναι ανθρώπινο και είναι παγκόσμιο».
Επιπροσθέτως, η τετραετία μίας κυβερνητικής θητείας δεν είναι πάντα αρκετή για να αποδώσουν οι βαθιές τομές αναφέρει.
Με θέρμη μίλησε για το φίλο του Προκόπη Παυλόπουλο, το νέο ΠτΔ: «Είναι ένας άνθρωπος με τον οποίο έχω συνδεθεί και φιλικά και οικογενειακά. Τον πάντρεψα όταν ήμασταν πολύ νέοι το 1975. Και το λέω αυτό γιατί κανείς τότε δε μπορούσε να φανταστεί το μέλλον μας. Είναι τιμή για μάς που η ζωή μας ένωσε με αυτόν τον άνθρωπο».
Από τη συζήτηση δεν ήταν δυνατόν να απουσιάζει η Λευκάδα, για την οποία ο Σπύρος Φλογαΐτης μιλά με νοσταλγία και ευγνωμοσύνη ανατρέχοντας στα παιδικά και φοιτητικά του χρόνια:
« Πήγα σε ένα από τα δύο δημοτικά σχολεία της Λευκάδας και στο μοναδικό γυμνάσιο Λευκάδας. Αυτή ήταν η τύχη της ζωής μου, γιατί έζησα ωραία χρόνια με ανθρώπους όλων των κοινωνικών ομάδων. Υπήρξα τυχερός που έμαθα γράμματα από αυτούς τους δασκάλους. Σε μια κοινωνία η οποία ήταν εγγράμματη και αναδείκνυε τα γράμματα και τις τέχνες. Πέρασα πολύ ωραία χρόνια. Στη συνέχεια, ως φοιτητής της δεκαετίας του ΄70 πέρασα πολύ ωραία καλοκαίρια, γιατί ήμουν ο καλύτερος φίλος των απλούστερων και ταπεινότερων ανθρώπων της πόλης από τους οποίους έμαθα πολλά, μου είναι αξέχαστοι και είναι κομμάτι της διάπλασής μου».