του Στέφανου Τζανάκη
Πόσα χρόνια έχουν περάσει από τον Μάιο του 2010 – τότε που μπαίναμε στο Μνημόνιο; Τα ημερολόγια απαντούν: μόλις τέσσερα. Το πιστεύετε; Δεν νιώθετε σαν να έχει περάσει μια ζωή ολόκληρη; Ισως και δύο;
Ο ιστορικός χρόνος διαστέλλεται όταν οι εξελίξεις είναι πυκνές – και ό,τι συνέβη στα χρόνια του Μνημονίου ήταν και πυκνό και επί της κεφαλής μας…
Για την Ελλάδα – που κατά τα άλλα ποτέ δεν πεθαίνει – η χρεοκοπία δεν ήταν ένα ιστορικά πρωτοφανές γεγονός. Από την εποχή του Τρικούπη ακόμα, το «οικονομικό θαύμα» πάντοτε εξελισσόταν σε τραγωδία.
Το ζήτημα ωστόσο είναι άλλο: για τη μεν περίοδο του Τρικούπη και του Βενιζέλου (του Ελευθερίου) έχουν γραφεί τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα. Τι έγινε, πώς έγινε, τι μας έκαναν οι δανειστές – όρεξη να ‘χει κανείς να τα διαβάζει. Για τη δική μας την περίοδο είμαστε έτοιμοι να πούμε την αλήθεια; Και, κυρίως, είμαστε έτοιμοι να την ακούσουμε;
Κατ’ αρχάς, η αλήθεια είναι κάτι σχετικό: αυτό που ήταν αλήθεια τον Σεπτέμβριο του 2009 – όταν αναλάμβανε η κυβέρνηση Παπανδρέου – δεν ήταν τίποτε τον Απρίλιο του 2010. Τι θα γινόταν αν ο Παπανδρέου είχε λάβει μέτρα λιτότητας μόλις κέρδισε τις εκλογές; Δεν θα το μάθουμε ποτέ.
Οσοι λένε λοιπόν ότι δεν υπήρχε άλλη επιλογή από το Μνημόνιο τον Απρίλιο του 2010 έχουν δίκιο. Αλλά έχουν δίκιο για τότε – όχι για πριν. Τι θα είχε γίνει αν τότε ο Παπανδρέου είχε απειλήσει με Grexit; Δεν θα το μάθουμε ποτέ…
Το ίδιο ισχύει και για τις αρχές του καλοκαιριού του 2012: εμείς πηγαίναμε για απανωτές εκλογές, στη χώρα υπήρχε πανικός – και οι δανειστές θα κάθονταν με σταυρωμένα τα χέρια περιμένοντας τις αποφάσεις του ενός ή του άλλου πολιτικού αρχηγού; Προφανώς θα προετοιμάζονταν για το χειρότερο. Τι θα έκαναν αν οι δικοί μας μπορούσαν να συνεννοηθούν; Δεν θα το μάθουμε ποτέ…
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
http://www.tanea.gr/opinions/all-opinions/article/5121012/oi-peripeteies-ths-alhtheias/