του Δημήτρη Μητρόπουλου
ΣΤΗ Γαλλία οι δημοτικές και οι ευρωεκλογές δεν συμπίπτουν χρονικά. Ωστόσο το μακελειό της Κυριακής, στον πρώτο γύρο των γαλλικών αυτοδιοικητικών εκλογών, αποτελεί γλαφυρή εικονογράφηση για το τι μπορεί να πάθει μια κυβέρνηση που βρίσκεται στο μέσον της διαδρομής.
ΟΙ αριθμοί παίζουν παιχνίδια και αυτό ακριβώς έγινε. Προσέξτε: ο Φρανσουά Ολάντ έχει καλύψει τα δύο πέμπτα της θητείας του. Και είναι μόνο τα δύο πέμπτα των γάλλων ψηφοφόρων που πήγαν να ψηφίσουν. Το σκαμπίλι που έφαγαν οι Σοσιαλιστές είναι εξαιρετικά ηχηρό. Η άνοδος του Εθνικού Μετώπου – περνάει στον δεύτερο γύρο σε περισσότερες από 229 πόλεις άνω των 10.000 κατοίκων – τρομάζει όσο και αν ήταν αναμενόμενη. Ιδιαίτερα στη Μασσαλία. Με απλά λόγια, αν είχαμε προεδρικές εκλογές ο Ολάντ, με αποτέλεσμα τέτοιας αριθμητικής τάξης, δεν θα περνούσε στον δεύτερο γύρο. Θα είχαμε δηλαδή επανάληψη της 21ης Απριλίου του 2002 όταν ο μπαμπάς Λεπέν άφησε απέξω τον μέγα και πολύ Λιονέλ Ζοσπέν. Με μια διαφορά όμως: η Μαρίν Λεπέν επιχειρεί να βγάλει το Εθνικό Μέτωπο από το περιθώριο.
ΠΟΛΛΟΙ στο Παρίσι φοβούνται ότι η Λεπέν μπορεί να φθάσει ώς το Μέγαρο των Ηλυσίων. Γιατί ποιος μπορεί να την εμποδίσει; Ετσι όπως εξελίσσεται η πολιτική δυναμική στη χώρα του Αστερίξ, μόνο ο Νικολά Σαρκοζί αποτελεί ανάχωμα στην Ακρα Δεξιά – εφόσον βέβαια είναι υποψήφιος το 2017. Ο Σαρκοζί επιχειρεί να ανατοποθετηθεί σιγά σιγά στο Κέντρο. Κι αυτό επίσης κάτι λέει. Αλλά ο πρώην πρόεδρος είναι μπλεγμένος σε πέντε ή έξι εισαγγελικές έρευνες που διεξάγονται με τρόπο που να τον εμφανίζουν σαφώς στοχοποιημένο και μάλιστα με τρόπο πρωτοφανή: εδώ κι έναν χρόνο οι τηλεφωνικές του συνδιαλέξεις – και μάλιστα με τον δικηγόρο του! – ήταν αντικείμενο τηλεφωνικών υποκλοπών με δικαστική παραγγελία.
ΑΥΤΗ είναι η κατάσταση. Η γαλλική Ακρα Δεξιά δεν είναι ούτε σαν τους εγχώριους Μιχαλολιάκους ούτε σαν τους ουκρανούς φασίστες του Μαϊντάν. Επειτα από μία εικοσαετία, έχει σιγά σιγά αστικοποιηθεί. Από τους σκίνχεντς με τα καρφιά και τις αρβύλες έχει περάσει σε τυπάκια με γκρίζα κοστούμια. Είναι το σύμπτωμα της αργής δηλητηρίασης μιας κοινωνίας όπου η ταξική κατάπτωση, το περίφημο «declassement», είναι ο μεγαλύτερος φόβος και η απογοήτευση από την πολιτική οδηγεί στην αποξένωση από τα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα. Είτε κυβερνά η Αριστερά είτε η Δεξιά, η αντιπολίτευση στη Γαλλία είναι το Εθνικό Μέτωπο και αυτό έχει λάβει αντισυστημικό χαρακτήρα. Η Γαλλία μετατρέπεται σε πεδίο δοκιμών. Τι επιρροή θα έχει, ας πούμε, μελλοντικά η ψήφος αν όχι των μεταναστών, πάντως εκείνων που δεν έχουν κλασικό χριστιανικό προφίλ; Το αναρωτιέται ο πολιτικός αναλυτής Ζιλ Φινκελστάιν του Ινστιτούτου Ζαν Ζορές – πρόσωπο που θεωρείται ότι έχει επιρροή στο σύστημα Ολάντ – σε μελέτη με τίτλο: «Ψηφίζουν οι μουσουλμάνοι τους Σοσιαλιστές;»
ΓΝΩΣΤΗ και ως «χώρα του εξαγώνου», η Γαλλία φαίνεται να τραβιέται αυτήν τη στιγμή προς – τρόπος του λέγειν – έξι διαφορετικές μεριές. Οι αυτοδιοικητικές είναι μια καμπάνα, οι ευρωεκλογές – αν έρθει πρώτο το Εθνικό Μέτωπο – θα είναι η δεύτερη. Το πώς αντιμετωπίζεται η κατάσταση, με την οικονομία βαλτωμένη, δεν έχει εύκολη απάντηση.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
http://www.tanea.gr/opinions/all-opinions/article/5101216/2-5/